από τη Χριστίνα Μανωλακάκη Παρουσίαση του βιβλίου: Άδεια Σπίτια, της Μπρέντα Ναβάρο Εκδόσεις: Carnívora, μετάφραση: Αναστασία Καμπύλη Τα Άδεια Σπίτια, της Μπρέντα Ναβάρο ξεκίνησαν την πορεία τους από το Μεξικό, όταν η συγγραφέας προχώρησε στην δημοσίευση του βιβλίου της, δωρεάν σε διαδικτυακό περιοδικό το 2018. Το βιβλίο αγαπήθηκε, συζητήθηκε και διαδόθηκε ώστε σύντομα κυκλοφόρησε και σε έντυπη μορφή από τον εκδοτικό οίκο Sexto Piso. Στη χώρα μας κυκλοφόρησε το 2021 από τις εκδόσεις Carnívora και έως τώρα έχει γνωρίσει ιδιαίτερα θερμή υποδοχή. Το βιβλίο της Ναβάρο αποτελεί τη συνάντηση δύο γυναικείων μονολόγων. Σημείο σύνδεσης τους, το αυτιστικό αγόρι που αποκαλούν κι οι δύο γιό τους. Η μία θα το αφήσει στιγμιαία από τα μάτια της σε ένα πάρκο – κι η άλλη θα το κλέψει από εκεί. Το μικρό αγόρι με τα δύο ονόματα πηγαίνει από τη μία γυναικεία αγκαλιά στην άλλη. Θα λέγεται Ντάνιελ στη μία και Λεονέλ στην άλλη. Τα ονόματα των δύο γυναικών που τον κρατάνε, δεν το μαθαίνουμε όμως. Μένουν και οι δύο ανώνυμες. Ακόμα και όταν ερωτάται η μία, εκείνη θα απαντήσει: «εγώ δεν έχω όνομα». Έτσι αποκτούν μία οικουμενική υπόσταση, το όνομα τους ίσως είναι ίδιο με το δικό μου, με της μητέρας μου ή μίας φίλης. Κάτι που δίνει έμφαση στο γυναικείο βίωμα σαν κάτι ενιαίο. Μία αίσθηση που ταλαντεύεται και διασπάται από τη διαφορετική ταξική προέλευση των γυναικών. «Ο πόνος δεν προφέρεται», θα πει μία από τις γυναίκες της ιστορίας. Η Ναβάρο αυτό ακριβώς κάνει όμως. Καταφέρνει με λέξεις να προφέρει τον πόνο. Σκιαγραφεί την οδύνη και της δίνει υπόσταση. Της προσφέρει ήχο, στο στόμα ενός κοριτσιού, που σε στιγμές έντασης θα πάψει να μιλά ισπανικά και θα αρχίσει τα καταλανικά. Της δίνει μυρωδιά, μίας γυναίκας που έχει πάψει να πλένεται. Της δίνει όγκο, σα μία οργάνωση γυναικών που επιμένει να αναζητά τους δικούς της αγνοούμενους. Της παρέχει όψη, μίας ηλικιωμένης που δέχεται την ήττα της, καμπουριασμένη και χλωμή. Η Μπρέντα Ναβάρο δε συλλέγει απλώς εμπειρίες γυναικών, παρά τις πλέκει, τις υφαίνει μεταξύ τους. «Όλοι, όλοι ανεξαιρέτως, ξελαρυγγιάζονταν και άκουγαν τον εαυτό τους, ενόσω όλες εμείς κοιτάγαμε μπερδεμένες και ακλόνητες, γιατί αυτό έπρεπε να κάνουμε: να είμαστε τα άδεια σπίτια, έτοιμα να στεγάσουν τη ζωή και το θάνατο. Στο τέλος, όμως, άδεια.» Η γυναικά στην πατριαρχία δεν έχει σπιθαμή που να της ανήκει ολοκληρωτικά, ούτε καν του ίδιου της του σώματος. Οι ρόλοι που της ανατίθενται από την κοινωνία της στερούν τη δυνατότητα να ανακαλύψει σε βάθος τον εαυτό της. Σε αυτό το πλαίσιο ανελευθερίας η μητρότητα γίνεται μία ακόμα υπαναχώρηση του ατόμου, μία εκ νέου συρρίκνωση της γυναίκας. Σε συνέντευξη της συγγραφέως στο ELLE, η Ναβάρο ερωτήθηκε αν θα μπορούσε να αποκτήσει περιεχόμενο ξανά ένα άδειο σπίτι. Η απάντηση της ήταν η εξής: «Εγώ θα γκρέμιζα όλα τα σπίτια, με ενδιαφέρει περισσότερο η ιδέα της κοινότητας, της ομάδας, των δικτύων των ανθρώπων που επιδιώκουν να εγκαθιδρύσουν τρόπους συμβίωσης βασισμένους στην ηθική. Το να κατεδαφίσουμε ένα σπίτι, όλα τα σπίτια, σημαίνει να κοινωνικοποιήσουμε τις φροντίδες, να γίνουμε πιο ουσιαστικοί και πολύπλευροι. Αυτό θα ήταν το ιδεώδες για εμένα.»
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
September 2022
Categories
All
|