by Μαριάννα Νάσση Γιατί βλέπουμε ταινίες; Μια γρήγορη απάντηση θα ήταν γιατί μας αρέσουν. Τι όμως μας αρέσει από αυτές; Η ίδια η ταινία; Το συναίσθημα/ η εμπειρία που μας προσφέρει; Είναι πολύ περίεργη συνήθεια το να βλέπουμε ταινίες. Όχι; Άλλοτε με μερική γνώση και άλλοτε με πλήρη άγνοια η υποβολή της παρακολούθησης εναλλασσόμενων εικόνων μετά ήχου (πλέον) είναι η διαδικασία περιγεγραμμένη αυστηρά (και μάλλον ελλιπώς). Κατά την διαδικασία αυτή όμως υπάρχει πλούσιο πάντα παρασκήνιο. Είμαστε εκεί με στόχο την ταινία, με στόχο να αποκτήσουμε άποψη για αυτή, με εκπαιδευτικά κίνητρα, με λάγνα κίνητρα, μη έχοντας λόγο στην επιλογή της, με σκοπό να εντυπωσιάσουμε με την δική μας επιλογή, απλά για να δώσει το πλαίσιο να γίνει κάτι με τον τάδε... Σε αρκετές περιπτώσεις είναι τόσο πλούσια η πληροφορία γύρω από την ταινία που θα μπορούσε η ανάλυση και παρακολούθηση της να συστήσει ταινία και αυτή. Γράφοντας δεν έχω καμία απάντηση στο ερώτημα που έθεσα. Και αυτό γιατί η αρχική μου πρόθεση να γράψω ένα κείμενο σχολιασμού – πρότασης για μια ταινία που είδα και μου άρεσε πρόσφατα (δις) με οδήγησε σε συλλογισμούς όπως αυτό που θα γράφω ποιον θα πείσει; Με ποια κριτήρια βρήκα καλή αυτή την ταινία; Ποιος θα θέλει να δει αυτή την ταινία; Και εντέλει αυτό που γράφω ποιον αφορά; Ποιος βλέπει ταινίες; Εγώ βλέπω ταινίες. Δεν θα με κατέτασσα ούτε στους σινεφίλ με απύθμενη γνώση αλλά ούτε και στους αδιάφορους προς την τέχνη. Ίσως είμαι ο μέσος θεατής. Τα επιχειρήματα που χύθηκαν από το μυαλό του μέσου θεατή κατά την αρχική ερώτηση ήταν το πλημμύρισμα των συναισθημάτων, ο συναρπαστικός τρόπος μετάδοσης της πληροφορίας, η αρμονική κινητοποίηση δύο αισθήσεων, η πληθώρα του προσφερόμενου υλικού και άλλα τέτοια 3ης λυκείου. Έπειτα από λίγο ακόμα στοχασμό ,και στην προσπάθεια να βρω ένα τσαπατσούλικο συμπέρασμα, για να δώσω νόημα έστω στην απόπειρα “σκαλίσματος” αυτού του θέματος, έχω να πω πως οι ταινίες είναι ένας μικρός ψυχολογικός πόλεμος· εργατοώρες ανθρώπων σε συνεργασία με την τεχνολογία προβάλουν ένα αποτέλεσμα το οποίο σε πυροβολεί με ερεθίσματα που ακολουθούν μια αφήγηση. Εσύ ως θεατής δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτή την επίθεση γιατί είτε σου αρέσει η ταινία είτε όχι την είδες, είδες όλες τις απόπειρες για μελό σχέσεις, όλα τα πατριωτικά αισθήματα των επαπειλούμενων. Δεν έχει σημασία αν ήταν καλά γιατί τα είδες και σκέφτηκες χμ... οι σχέσεις δεν λειτουργούν έτσι, εγώ στην θέση του δεν θα το έκανα, ποιος μιλάει έτσι. Άρα ασυναίσθητα έβαλες τα δικά σου δυνητικά αισθήματα για την υποθετική κατάσταση να κοντραριστούν με τα προβαλλόμενα. Άρα η ταινία πέτυχε. Γιατί έτσι, βετεράνοι του πολέμου, ελπίζουμε πως η επόμενη μάχη μας θα είναι θρίαμβος αφού θα δούμε κάτι καλό, αλλά συνήθως θα είναι μια πύρρειος νίκη (υπάρχουν εξαιρέσεις). Υ.Γ.: η ταινία που είδα και μου άρεσε ήταν το The Grand Budapest Hotel (Wes Anderson)
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
September 2022
Categories
All
|