από τη Χριστίνα Μανωλακάκη
Ας ξεκινήσουμε… από τη σελίδα 15 «Άκουσε όλο το πρωινό πένθιμους δίσκους της ορχήστρας του Γκλένν Μίλλερ, παλιούς και χαραγμένους προσποιούμενος πώς έγραφε ένα καινούργιο μυθιστόρημα». Εδώ ο Τάιμπο μας παρουσιάζει τον Χοσέ Δανιέλ Φιέρρο να ακούει μουσική, χωρίς να διευκρινίζει πιο κομμάτι παίζει την ώρα που τρώει τόνο κονσέρβας με μαγιονέζα και ελαφρώς μουχλιασμένο ψωμί ολικής αλέσεως. O Χοσέ Δανιέλ Φιέρρο «κατάγεται» από ένα άλλο μυθιστόρημα με τίτλο "Η ζωή η ίδια" - είναι συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων και σε αυτό το βιβλίο ξεκινά με το πόδι σε γύψο και μία πρόσφατη συνδρομή σε καλωδιακή τηλεόραση. Παίρνω την πρωτοβουλία και επιλέγω το κομμάτι Serenade In Blue να παίζει σε αυτό το μουντό γεύμα γενεθλίων. Στα φωνητικά ο Ray Eberle και με στίχους που ίσως ταιριάζουν περισσότερο στα επόμενα γενέθλια του Φιέρρο.
Σελίδα 21
«Ήταν ένα απαίσιο τηλέφωνο, αγορασμένο σ’ένα “Radio Shack” της Νέας Υόρκης από την πρώην σύζυγο του, με σχήμα καύκαλου χελώνας και σ’ένα φρικαλέο, σχεδόν αναληθοφανές, ροζ χρώμα, το οποίο είχε καταλήξει να αποτελεί μέρος της κληρονομίας αγχωτικών μικροπραγμάτων που έμειναν στο σπίτι μετά το διαζύγιο: ένα ροζ τηλέφωνο, ένας φυγοκεντρωτής λαχανικών, ένα διπλό LP του Χούλιο Ιγλέσιας (το πικάπ το είχε πάρει), όλα τα μυθιστορήματα του Μίσιμα, ένα ελβετικό ρολόι τοίχου με κούκο, μερικά πολύ βαριά μαχαιροπίρουνα από ψευδάργυρο […]» Και αφού αναφέρεται ο αγαπημένος Χούλιο Ιγλέσιας παραθέτω ένα αγαπημένο μου κομμάτι, από τον τραγουδιστή, καθώς και τη σκηνή από την Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς, που ο Βαγγέλης Μουρίκης υποδυόμενος έναν πληρωμένο δολοφόνο θα πει της εξής ατακάρα: «εμένα δύο φωνές με έχουν κάνει να κλάψω, ο Χούλιος ο Ιγλέσιας, ο Μάνος ο Ζαφειρόπουλος». (Μικρή παρένθεση εδώ για να πώ: α ρε Μουρίκη άρχοντα !)
Σελίδα 62 «Ο Τζέρρυ μπήκε στο εργοστάσιο και τοποθέτησε τον εκρηκτικό μηχανισμό όπως του είχαν πει να κάνει. Κατόπιν πάτησε ένα κόκκινο κουμπί και άρχισε να μετρά από το 120 προς τα πίσω. Η αντίστροφη μέτρηση του θύμισε ένα τραγούδι του Έλβις κι έτσι απομακρύνθηκε μετρώντας και σιγοτραγουδώντας.» Ο Τζέρρυ Μίλλιγκαν εδώ δρα ως πράκτορας της CIA. Είμαστε Απρίλιο του 1975 στη Σαϊγκόν, όπου οι αμερικάνοι αποχωρούν όπως- όπως από το Βιετνάμ. Πριν φύγει πασάρει μεγάλη ποσότητα ηρωίνης σε βούλγαρο διπλωμάτη. Ενώ επικρατεί το απόλυτο χάος ο ίδιος μοιάζει να απολαμβάνει το ότι μπορεί να λειτουργεί χωρίς προσχήματα (: «το τέλος του κόσμου αποδεικνυόταν πιο διασκεδαστικό απ΄ ό,τι είχε φανταστεί»). Ίσως να υπάρχει πιο ταιριαστό τραγούδι του Έλβις από το Blue Suede Shoes, αλλά εμένα αυτό μου ήρθε. Ο Τζέρρυ σε εκείνη τη φάση θα πάταγε ακόμα και τον βασιλιά… Τον Τζέρρυ Μίλλιγκαν – που είναι «σχεδόν συνονόματος με τον σαξοφωνίστα» θα τον συναντάμε κατά καιρούς στη σελίδες του βιβλίου. Στη σελίδα 67 δέχεται στις τέσσερις το πρωί ένα απροσδόκητο τηλεφώνημα. Δεν ακούει καλά, πέφτουν φωτοβολίδες και οβίδες «αυτός ήταν ο θόρυβος που τον καταδίωκε στα όνειρα του». Εμείς πάμε να ακούσουμε ένα κομμάτι από τον σχεδόν συνονόματο του σαξοφωνίστα - Σελίδα 68 «Όλα ήταν διαβολεμένα θεατρικά, ώστε αν δεν ήταν ο θόρυβος των ελικοπτέρων και ο ξερός κρότος των όλμων και του ελαφρού πυροβολικού θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πώς επρόκειτο για μια δοκιμή, έναν ψεύτικο συναγερμό για ένα σεισμό, το γύρισμα μίας ταινίας καταστροφής, με τις κάμερες πολύ καλά κρυμμένες. Ο Τζέρρυ νοσταλγούσε τη μουσική των Birds.» Είμαστε στα 1975. H αμερικάνικη μπάντα The Byrds ήταν ενεργή μέχρι πρόσφατα (έως το 1973, αν και μετά από χρόνια θα επιστέψουν με νέο υλικό), οπότε διάλεξα κάτι δικό τους από το 1966. The Byrds - Psychodrama City
Σελίδα 86 - Ακολoυθεί μαγικό απόσπασμα :
«Ως αντιστάθμισα στην ορθολογική μου μεταμέλεια, θα αφήσω το πικάπ αναμμένο να παίζει στη διαπασών το Black Magic Woman του Σαντάνα. Και θα το ρυθμίσω έτσι ώστε να το επαναλαμβάνει επ΄άπειρον, μέχρι να κόψουν το φως, να γίνει σεισμός, να πέσει μία πυρηνική βόμβα στο ΟΔ… Θα είναι το ντεσιμπελικό μου μνημείο, ένα πικάπ που θα επαναλαμβάνει τα κρουστά και την αντίστιξη των ντραμς. Εδώ ήταν ο Χοσέ Δανιέλ Φιέρρο και άφησε να ηχεί για πάντα η blackmagicwoman » Τώρα με τους φουσκωμένους λογαριασμούς και την ακρίβεια στα ύψη πολλές/οι θα ταυτιστείτε νομίζω με το παρακάτω - από τη Σελίδα 94 : «ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΩΛΟΛΟΓΑΡΙΣΜΟ του τηλεφώνου συλλογίστηκα όταν έβγαινα από το σπίτι μου στο ΟΔ, να τον πληρώσει η πουτάνα η μάνα σας, γιατί εγώ φεύγω και ναι, σας αφήνω το τηλέφωνο εδώ, όλο για πάρτη σας και να το βάλετε στον κώλο σας. Εδώ αφήνω τους δίσκους μου του Λέοναρντ Κοέν, πόσο μάλλον αυτό το ροζ κωλοτηλέφωνο, που δεν το εύχομαι για δώρο γενεθλίων ούτε στο δήμαρχο του ΟΔ, λοιπόν μετά χαράς σας αφήνω το λογαριασμό του τηλεφώνου, ολόκληρο και με τις έξι κλήσεις στο Ώστιν του Τέξας επτά στη Σιουδάδ Χουάρες, μία στη Νέα Υόρκη και μία συνομιλία δύο ωρών με τον ανταποκριτή της Notimex στην Τσιουάουα και άλλη μία μιάμισης ώρας με τον αρχισυντάκτη της La Prensa. Και ας σας τον πληρώσει όποιος γουστάρει, αλλιώς, να μου το κόψετε.». Και ο φίλος μας ο Χοσέ Δανιέλ Φιέρρο θα αποφασίσει να φύγει, να τα παρατήσει όλα και να πάει να δει τι έγινε σε μία άγνωστη του γυναίκα. Ο Φιέρρο θα φτάσει σε ένα νοσοκομείο στη Σιουδάδ Χουάρες και θα αντικρύσει από κοντά τη Κάρεν, που έως τότε είχε δει μόνο στη συνδρομητική τηλεόραση. Μια γυναίκα φαντασίωση για αυτόν, κάθε φορά που την έβλεπε να παίζει σε αγώνες αμερικάνικων πανεπιστημιακών αγώνων μπάσκετ – τώρα σε κρεβάτι νοσοκομείου, να χάνεται και να επανέρχεται στιγμιαία από μία κοματώδη κατάσταση. Σελίδα 96 «Την καημενούλα, ε; Την ξανθούλα. Έξι μέρες είναι έτσι», θα πει η νοσοκόμα πίσω μου. Και θα ξέρω πολύ καλά γιατί, γιατί η αναφορά είναι φανερή και άμεση, θα θυμηθώ ένα τραγούδι των Πρόκολ Χάρουμ που ήταν στη μόδα τη δεκαετία του εξήντα, θα βγω από το δωμάτιο χωρίς να κάνω θόρυβο και θα φύγω μέσα από τους διαδρόμους του νοσοκομείου, σιγοτραγουδώντας το απαλά, για να μην ενοχλήσω τους ασθενείς. Σελίδα 112-113 Θα ακούσω τον ήχο του μηχανήματος της τεχνητής αναπνοής, την απαλή ρυθμική βάση με την οποία ο Σαντάνα θα μπορούσε να αρχίσει ένα τραγούδι, το Oye Como Va για παράδειγμα, με τον μεγάλο περκασιονίστα Τίτο Πουέντε, ηχογραφημένο το 1970 στα στούντιο του Ουώλλυ Χάιντερ στο Σαν Φρανσίσκο. Και στο μυαλό μου θα έρχεται κατ’ επανάληψη η βιαίη εικόνα της Κάρεν να φτύνει ένα διαιτητή την κρίσιμη στιγμή του αγώνα, ενώ ο Κάρλος Σαντάνα θα γρατσουνίσει την κιθάρα του και ο Ρίκο Ρέγιες θα τραγουδάει τις δύο φράσεις του Oye como va mi ritmo bueno pa' gozar, mulata. Μια μουσική άγρια, ιδανική για την επανάληψη σε αργή κίνηση, τόσο διαφορετική από τη γαλήνια μορφή της χλομής Κάρεν, που προσπαθεί να επιβιώσει στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Στο βιβλίο του Τάιμπο, για όσα από εσάς δεν το έχετε ακόμα διαβάσει, έχουμε κάποιες ιστορίες που εξελίσσονται, σε διαφορετικούς χωροχρόνους. Μία από τις αφηγήσεις είναι το μυθιστόρημα του Φιέρρο που περιγράφει την Βαρκελώνη της δεκαετίας του ’20 και ακολουθεί μία έναν κοντό, πεισματάρη δημοσιογράφο και την άλλη τον απρόβλεπτο αναρχικό Άνχελ δέλ Ιέρρο.. Σελίδα 149- 150 «Η είσοδος στην Πτέρυγα Τρία ήταν εντυπωσιακή. Αργότερα κατάλαβε ότι δεν είχε οργανωθεί ειδικά για αυτούς, ότι πάντοτε συνέβαινε το ίδιο όταν καλωσόριζαν τους νεοφερμένους κρατούμενους. Μια χορωδία βετεράνων κρατουμένων άρχισε να τραγουδάει επαναστατικά τραγούδια όπως τα Παιδιά του Λαού και τη Διεθνή και άλλα λιγότερα γνωστά, που ήταν μελωδίες της μόδας με εμφανώς ανατρεπτικούς στίχους.»
Και επιστρέφουμε σε Κάρλος Σαντάνα, αρά και στον Φιέρρο.
Σελίδα 153 Και θα είναι η μουσική του τρίτου LP, που εντελώς πεζά σηματοδοτείται με τον ρωμαϊκό αριθμό III, όπου ο Κάρλος Σαντάνα φωτογραφίζεται φορώντας ένα σαράπε από το Σαλτίγιο και τραγουδάει με πονεμένη φωνή το Sin depender de nadie του κονγκίστα Μάικλ Καραβέγιο και του Κόκε Εσκοβέδο, αυτή που θα με οδηγούσε στο σκηνικό της δράσης. Ένα τραγούδι θεμελιώδες για όλους τους σαντανίστες, γιατί είναι απλό, παθιασμένο και διαυγές. Όπου αναμειγνύεται επίμονα στους στίχους, έτσι ώστε να είναι αδύνατο να μην την αντιληφθεί κανείς, η δίγλωσση φράση: No tengo a nadie that I can depend on Σελίδα 184 ια) Όταν ο Σαντάνα ηχογράφησε το Lotus στην Οσάκα το 1973 με τον τοπικό μηχανικό ήχου, τον Ταμού Σουτζούκι, όνομα τελείως εξωτικό για τους συνήθεις σαντανιστές, δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το απίστευτο μπέρδεμα στο οποίο επρόκειτο να βρεθώ εγώ.
Και πάμε για μία ακόμα φορά πάμε στη δεκαετία του ’20, στα χνάρια του δημοσιογράφου Αμαδόρ Αντόνιο αυτή τη φορά, ή αλλιώς Ψύλλου. Κάπου έχει γράψει μία περιγραφή για το 5ο διαμέρισμα, τη Κινέζικη Συνοικία της Βαρκελώνης. Από αυτήν απομονώνω την εξής φράση –
« Κοιμούνται στα κατώφλια οι φτωχοί και στημένος σε ένα φανάρι ένας μεθυσμένος εκθέτει τη φιλοσοφική του θεωρία με συνοδεία τη μουσική του Porque era negro… Υπάρχουν βέβαια πάντα κάτω από το απόκοσμο φως του γκαζιού κάποιοι σιωπηλοί και ρομαντικοί δρόμοι…» σελίδα 187
Νέα Υόρκη, 1991
Σελίδα 220 Ο Βισέντε πήρε το φάκελο, περίμενε να λάμψει το χαρτονόμισμα των 20 δολαρίων και τραγούδησε τις πρώτες φράσεις ενός παλιού μεξικάνικου μπολερό, Το καράβι της λήθης, χωρίς να ταιριάζουν στην περίσταση. «Είναι ένα τραγούδι του Αρμάντο Μανσανέρο», είπε ο Τζέρρυ, τον οποίο ελάχιστα πράγματα μπορούσαν πια να εκπλήξουν. «Καμία σχέση, είναι του Κάρλος Λίκο και το τραγουδάει ο Χοσέ Χοσέ», απάντησε αστραπιαία ο θυρωρός. Αλλά ίσως και να είχε δίκιο ο γκρίνγκο.. Σελίδα 231 «Το θέμα είναι ότι εκείνη (γιατί πάντα υπάρχει κάποια εκείνη) ξυπνάει εξαιτίας του φιλιού. Αυτό είπε ο Ουώλτ Ντίσνεϋ με μουσική του Βάγκνερ, ή ο Σπίλμπεργ με μουσική του Βανγέλις ή ο Αμάδο Νέρβο με μουσική του Κάρλος Σαντάνα, το ίδιο κάνει δεν έχει σημασία. Είναι το ίδιο αν ήταν ο Βανγέλις, ο Μπετόβεν, ο Σαντάνα, ο Μποροντίν ή ο Έρικ Κνόπφλερ, γιατί το επόμενο πρωινό, όταν η βάρδια της συνενόχου νοσοκόμας θα έχει τελειώσει, δε θα μου επιτρέψουν να φιλήσω την Κάρεν Τέρνερ.» Στο σημείο αυτό – και αφού δεν έχει σημασία- παίρνω την ελευθερία να διαλέξω το Love Theme, από τον Vangelis, παρμένο από το soundtrack της ταινίας Blade Runner (1982), σε σκηνοθεσία Ridley Scott, που νομίζω ταιριάζει απόλυτα στη στιγμή που μας περιγράφει ο Τάιμπο. Λίγο μετά η Κάρεν θα ξυπνήσει και θα ζητήσει να δει «τον κύριο με το μουστάκι». Σελίδα 255 O Αμαδόρ έβαλε τα χέρια στις τσέπες και ανακάλυψε ότι είχε ένα βρόμικο μαντήλι, ένα φυλλάδιο με τους στίχους και τη μουσική του Στα Οδοφράγματα, ένα διαφημιστικό για προφυλακτικά από κάποιο φαρμακείο, το οποίο προσέφερε έκπτωση με την παρουσίαση του, το συνδικαλιστικού του βιβλιάριο, μία πεσέτα και δύο οδοντογλυφίδες. Η πρώτη παράγραφος του κεφαλαίου «ο σαντανόφιλος πιστολάς» πάει ως εξής: Σελίδα 279 «Στις 14 Οκτωβρίου 1982 κατά τη διάρκεια των δοκιμών στα Automatt Studios του Σαν Φρανσίσκο, όταν ετοιμαζόταν ο δίσκος Shango, γράφτηκε ένα κομμάτι, με μουσική και στίχους του Κάρλος Σαντάνα και τίτλο Μαύρος Άγγελος, το οποίο, χωρίς αμφιβολία, ήταν ασυνείδητα αφιερωμένο στον παππού μου. ».
Σελίδα 294
To πικάπ του στερεοφωνικού είχε χαλάσει, είχε καεί από τις τόσες επαναλήψεις του Black Magic Woman. Ευτυχώς έμεναν εναλλακτικές λύσεις όπως το να βάλει σ’ένα κασετόφωνο και στη διαπασών την κασέτα με το Europa, εκείνο το κομμάτι του ’76 που είχε τον υπαινικτικό υπότιτλό Κραυγή της γης, χαμόγελο του ουρανού και όπου το ταλέντο του Σαντάνα συναντιόταν με το ταλέντο του Τομ Κόστερ στα πλήκτρα και που ο μεγαλύτερος σαντανόφιλος (εξαιρώντας τον ίδιο τον Χοσέ Δάνιελ), ο Ζόρδι Σέρρα υ Φάμπρα, φυσικά, ένας ακόμη συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων όπως ο Αρχηγός Φιέρρο, είχε χαρακτηρίσει «αριστούργημα».
Η Κάρεν έχει γυρίσει στις ΗΠΑ και ο συγγραφέας μας μπροστά από την οθόνη του. Θα λάβει ένα γράμμα της, μέχρι να το ανοίξει θα περάσει ένα συναισθηματικό ρόλλερ κόστερ:
Σελίδα 320 «Θα επέστρεφαν τα μαδημένα σπουργίτια στο μπαλκόνι για να κλωτσήσουν τα αυγά τους και να πετάξουν κόντρα στον άνεμο μίας πόλης που ξυπνούσε με τη μουσική της χορευτικής ορχήστρας της Ασερίνα [...} Στην αντίθετη περίπτωση θα έχεζε την πουτάνα τη μάνα του συγγραφέα που τον χρησιμοποιούσε σαν γαμημένου ήρωα του μυθιστορήματος του.»
Σελίδα 359
«Ενώ το πρώτο θα εμφανίζεται στην οθόνη, ένας χυμός ροδάκινο από κονσέρβα, όσο πιο γλυκός γίνεται, η ζάχαρη καλύτερη από καφεΐνη και μία κασέτα, για παράδιεγμα αυτή που περιέχει την Υπόσχεση ενός ψαρά του Ντόριβαλ Κάυνμ, και όπου για πρώτη φορά ο Σαντάνα διεισδύει στη βραζιλιάνικη μουσική.
Σελίδα 399
Ο δόκτωρ Αρμάντο Λέιβα δεν μου άρεσε, δεν θα μου αρέσει. Βαρύς, υπερβολικά γεροδεμένος. Ακόμα λιγότερο όταν μπαίνει σιγοτραγουδώντας ένας άθλιο τραγούδι του Γιούρι. «Βάλε τα χέρια στο τραπέζι, δόκτωρ». Σελίδα 437 «Δεν σ΄ ενοχλεί η μουσική;» «Καθόλου, μάλλον μου αρέσει. Είναι κάπως παράξενο αλλά… Εσύ κάνε ό,τι σου αρέσει». Στο πικάπ παίζει το Life is for Living, το τελευταίο του Σαντάνα, με παράξενους στίχους που μας θυμίζουν ότι ζούμε περιτριγυρισμένοι από φόβους. Σελίδα 439 Γι’ αυτό περνώντας δίπλα από το πικάπ ανεβάζει λίγο ακόμα την ένταση του Flor d’ Luna, που οι άσχετοι το λένε Moon Flower, ένα κομμάτι που ηχογράφησε ο δάσκαλος Σαντάνα και οφείλεται στην ιδιοφυία του κημπορντίστα Τομ Κόστερ, όπου η λύρα μοιάζει με μελαγχολική κιθάρα του κορρίδο. Και κάπως έτσι ολοκληρώνεται το αφιέρωμα μας, στην μουσική πλευρά του Τάιμπο και του βιβλίου του Το ποδήλατο του Λεονάρντο.* Ελπίζω να συμπεριέλαβα όλα τα σημεία με μουσικές αναφορές και στις περιπτώσεις που δεν αναφέρεται συγκεκριμένο κομμάτι να επέλεξα κάποιο ταιριαστό με την περίσταση. *Paco Ignasio Taibo II - Το ποδήλατο του Λεονάρντο - μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλιυ - Εκδόσεις Άγρα
Συγκεντρωμένες τις μουσικές μπορείτε να τη βρείτε και στο πλέιλιστ :
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
September 2022
Categories
All
|