Από την Χριστίνα Μανωλακάκη Το λεωφορείο που περίμενα ήταν μικρό και μου θύμιζε σχολικό για ενήλικες. Πολλοί άνθρωποι περίμεναν ωστόσο μαζί μου στην στάση. Έριξα το βάρος του κορμιού μου πάνω στη βιτρίνα ενός κινέζικου καταστήματος με ρούχα. Το τεχνητό κόκκινο φως που ερχόταν από εκεί μου επέτρεπε να συνεχίσω το διάβασμα, αν και με κάποια δυσκολία. Κάτι έπρεπε να κάνω άλλωστε, να περάσει κάπως ο χρόνος. Θα ήτανε σε μια ώρα που θα έφτανε εδώ το λεωφορείο. Μετά από λίγες σελίδες τα παράτησα. Το πόσο κρύωνα μονοπωλούσε την σκέψη μου. Έπειτα ήρθε το λεωφορείο, τώρα θα έπρεπε να έχω το νου μου. Οι οδηγίες που μου είχε δώσει η φίλη μου η Λένα μου φαινόταν κάτι παραπάνω από ασαφείς και έξω είχε ήδη νυχτώσει. Δεν ήταν η πρώτη μου φορά στην περιοχή, όμως άλλαζε ταχύτατα. Οι νέες ψηλές πολυκατοικίες κάνανε την εμφάνιση τους η μια μετά την άλλη. Όμοιες μεταξύ τους και χωρίς ίχνος ανθρώπινης παρουσίας με μπέρδευαν απίστευτα. Τα κτήρια αυτά δεν κατοικούνταν, παρά ελάχιστα. Χτιζόταν και αγοραζόταν αμέσως, συνήθως ολόκληρες οι πολυκατοικίες από έναν. Συχνά αυτός ο ένας παρέμενε ανώνυμος, οπότε από όσο ξέρω ολόκληρο το κομμάτι της πόλης θα μπορούσε να ανήκει σε μια χούφτα ανθρώπων. Η Λένα μου είχε πει πως όσο δε κατοικούνται η τιμή τους ανεβαίνει. Δε είχα ρωτήσει κάτι περισσότερο τότε. Είχα επικεντρωθεί περισσότερο στη τσίχλα που είχε κολλήσει στο παπούτσι μου.
Το λεωφορείο πέρασε τις κίτρινες, τις μπλε, τις μπεζ πολυκατοικίες. Η στάση που έπρεπε να κατέβω λεγόταν Τσιμέντα ΙΙΙ. Ήμουν η μόνη που κατέβηκε εκεί. Ήταν η στάση για τις κόκκινες πολυκατοικίες και την κοινότητα (ή αλλιώς η γεμάτη πλαγιά). Κοίταξα να βρω το περίπτερο που λειτουργεί στη λεωφόρο, όπως μου είχε πει η Λένα. Τα περίπτερα ήταν παράνομα εδώ και καιρό, αλλά μιας και δεν είχε ανοίξει κάποιο κατάστημα να εξυπηρετεί το λιγοστό κόσμο που ζούσε εδώ, οι αρχές έκαναν τα στραβά μάτια. Ήταν εύκολο να το βρω είναι η αλήθεια, είχε πολλά ψυγεία σε μια σειρά, ταμπέλες και φώτα. Πήγα προς τα εκεί και πήρα τσιγάρα. Ζήτησα 14, όσα μου είχε πει η Λένα. Έπειτα ρώτησα τον υπάλληλο που είναι τα κόκκινα κτήρια. Μου υπέδειξε με τα δάχτυλα του μια κατεύθυνση. Άρχισα να περπατάω και πάλι. Έκανε κρύο και δεν μου άρεσε που ήμουν μόνη. Για να ξεχαστώ κοίταγα τις πολυκατοικίες και έψαχνα κάποιον όροφο με φως. Σπάνια εντόπιζα είτε φως, είτε κάτι άλλο, απλωμένα ρούχα, ένα ντουλάπι, κάποιον να καπνίζει, κάτι. Σύμφωνα με την Λένα συχνά σε κάποια διαμερίσματα έμεναν φρουροί, που προστάτευαν τις ιδιοκτησίες ή κανένας οικοδόμος που είχε καταφέρει να τρυπώσει μουλωχτά. Η παιδική μου φίλη μου είχε πει πώς αυτοί ξεμυτίζουν δειλά μονάχα τα βράδια. «Η πόλη είναι πιο έρημη τη μέρα.», μου είχε πει πέρυσι ενώ περπατάγαμε στον άδειο κεντρικό δρόμο. «Ακόμα και το περίπτερο είναι κλειστό», είχε προσθέσει και μου είχε δείξει μια παράγκα περιτριγυρισμένη από ψυγεία. Ένας δρόμος μονάχα από τις κόκκινες είχε κάτι το ιδιαίτερο : ζωή. Εκεί τα κτήρια είναι πιο κοντά σε κατοικημένη περιοχή (τη γεμάτη πλαγιά). Έξω από τις άδειες πολυκατοικίες βρίσκεις εμπόρους να απλώνουν τις πραγμάτειες τους, κόσμος να συζητά στις σκιές των κτηρίων, παιδιά να παίζουν κρυφτό και κουτσό. Αυτά την μέρα, τώρα και εδώ ήταν έρημα. Ακόμα δεν άκουγα καν τη μουσική. Να γιατί μια πολυκατοικία, ολόκληρη, ήταν σε λειτουργία. Την ιστορία μου είχε πει ο αδερφός της Λένας. Όταν πέρασε μια δεκαετία με τα καινούργια κτήρια να παραμένουν άδεια άρχισε ο κόσμος να τα διεκδικεί. Αρχικά γινόταν χοροί στις κοινότητες και φαγοπότια μήπως συγκεντρωθεί το πόσο και καταφέρουν να αγοράσουν κάποια διαμερίσματα, οι ανάγκες ήταν πολλές, πολλοί οι άστεγοι, πολύτεκνες οικογένειες στιβαζόταν σε μικρά καμαράκια… Αλλά το ποσό ήταν μεγάλο και όλο μεγάλωνε και έτσι δεν μπορούσε μια ολόκληρη κοινότητα να αγοράσει ένα διαμέρισμα. Το καλοκαίρι συνεχιζόταν στην κοινότητα η ίδια ιστορία. Υπήρχε μια εξέλιξη όμως, είχε ανοίξει κάποιο φως στη κόκκινη πολυκατοικία. Ήταν καθηγητής από το εξωτερικό μάθανε μετά, καθώς πήγε ο ίδιος στην κοινότητα να την μελετήσει. Ήταν περίεργος, αλλά συμπαθητικός άνθρωπος. Είπε πολλά για τις κόκκινες πολυκατοικίες. Όπως πως δεν αξίζουν τα λεφτά τους, καθώς είναι άδειες, χωρίς ίχνος επίπλωσης και είναι κακοσυντηρημένες. Είπε επίσης πως μόλις μια μέρα πριν έρθει είχε αναρτηθεί η αγγελία ενοικίασης. Την έδειξε κιόλας στους κατοίκους της κοινότητας. Ήταν νοίκι ανά ημέρα. Εξαιρετικά ακριβό για να το αναλάβει η κοινότητα για τις ανάγκες της. Ο καθηγητής έφυγε, είπε όμως πως θα ξαναερχόταν. Τα νέα δίχασαν την κοινότητα. Δεν ήξεραν αν άξιζε να προσπαθούν τόσο καιρό για ένα κτήριο σάπιο, άλλοι έλεγαν πως είναι καλό σημάδι πως άρχισε να μπαίνει κόσμος, πως σήμαινε πως οι τιμές θα πέσουν. Δεν έγινε όμως αυτό. Ήρθε πάλι ο χειμώνας και δεν φάνηκε κάποιο φως στις κόκκινες πολυκατοικίες ή σε όποια άλλη. Άρχισαν να χτίζονται και ουρανοξύστες εντωμεταξύ. Το καλοκαίρι πάλι ήρθε κόσμος, στις κόκκινες, πλέον και στις πιο πέρα, στις πράσινες πολυκατοικίες. Φύγανε όμως πάλι σαν ήρθε ο χειμώνας. Και οι τιμές δεν πέφτανε. Τελικά ένας, ο Στάμης πήρε τα λεφτά του ταμείου και έγινε άφαντος. Η κοινότητα έχασε κάθε ελπίδα. Μέχρι που η Λένα δέχτηκε ένα τηλεφώνημα. «Λένα τρέξε και πες το σε όλους! Να έρθουν όλοι στην κόκκινη πολυκατοικία Β16!» Ο Στάμης είχε νοικιάσει με τα λεφτά της κοινότητας ένα διαμέρισμα για μια ημέρα. Έπρεπε να καταφέρουν να σπάσουν τις πόρτες των υπόλοιπων διαμερισμάτων και να μπει μέσα κόσμος. Στη Β16 ήτανε η πρώτη κατάληψη. Για να μην πέσουν οι τιμές το θέμα κουκουλώθηκε. Η πολυκατοικία Β16 αγοράστηκε από τον δήμο που την έκανε δώρο στην κοινότητα. Έτσι ο ιδιοκτήτης παρέμεινε σιωπηλός και οι τιμές των κτηρίων παρέμειναν υψηλές. Έφτασα στις πράσινες. Μετά είναι οι κόκκινες. Γέμισε βέβαια η τσιμεντούπολη με φρουρούς. Οι υπόλοιπες προσπάθειες κατάληψης κτηρίων έλυσαν συνοπτικά (με εκτελέσεις). Έχω να δω ένα χρόνο την Λένα. Εγώ ζω μακριά και από αυτή την τσιμεντούπολη και από τους χώρους των κοινοτήτων. Απόψε έρχομαι για το πάρτι. Τυχαίνει και έχω την ίδια μέρα γενέθλια με την παιδική μου φίλη. Θα σβήσουμε μαζί την τούρτα. Και ύστερα δε νομίζω να ξαναέρθω εδώ… Η αλήθεια είναι πως οι μωβ ουρανοξύστες είναι δικοί μου. Το έμαθα σήμερα.
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|