by Πόλλυ Βαρελοπούλου Δεν ήταν για το σεξ. Ήταν γιατί δεν είχα ξαναπάει σε συναυλία δίπλα σε λίμνη. Δεν είχα γνωρίσει από κοντά ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Δεν είχα μελανιάσει άλλη φορά έτσι τα γόνατά μου χορεύοντας. Σίγουρα δεν είχα ξαναξυπνήσει δίπλα σε κάποιον που γνώρισα μόλις το προηγούμενο βράδυ για να ανοίξω τη σκηνή, να κοιτάξω πάνω και να δω ένα ξέφωτο με ψηλά καταπράσινα δέντρα και ένα φως τόσο καθαρό που γινόταν ένα με τις αισθήσεις μου και ξέπλενε τις σκέψεις μου. Ήταν γιατί το βράδυ ξεκίνησε αποπνικτικά: δεν ήξερα και κανέναν, τα ρούχα κολλούσαν πάνω μου από την υγρασία, ένιωθα ότι δεν μπορώ καλά καλά να αναπνεύσω και έκοβα βόλτες για να αποφύγω τον πολύ κόσμο. Μόνο ανυπομονούσα για το live. Και κάπου εκεί υπήρχε ακόμα η σκέψη ότι δε θα έμενα μόνη μου εκείνο το βράδυ. Και ήταν τελικά γι' αυτό... Γιατί μετά από μια σειρά ημερών -σουρεάλ μέχρι το μεδούλι- η σκέψη πήρε μορφή. Και δεν ήταν άσχημη.
0 Comments
by Πόλλυ Βαρελοπούλου Θα ξεκινήσω από το ότι δεν έχεις δίκιο σε όλα. Προπαντός για αυτά που σκέφτεσαι για τον εαυτό σου. Προσωπικά, όσο περισσότερη σιγουριά έχει κάποιος για τον εαυτό του και αυτά που κάνει τόσο λιγότερο τον εμπιστεύομαι. Αυτό γιατί θεωρώ πως πάντα υπάρχουν παράγοντες που δεν έχουμε προβλέψει ή υπολογίσει γενικότερα. Άρα η σιγουριά είναι αβάσιμη. Λανθασμένη. Μια βλακεία και μισή. Ειλικρινά, είναι διαφορετικό να είσαι αποφασιστικός, να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και διαφορετικό να ξεκινάς σα να μην έχεις αποτύχει ποτέ, σα να είσαι ο άρχοντας του κόσμου, αυτός που σε μια x νεαρή ηλικία νομίζει ότι έχει καταφέρει περισσότερα από τους υπόλοιπους. Θα εκτιμήσω πολύ περισσότερο αυτόν που βαδίζει με βήματα σταθερά και ελαφρώς διστακτικά. Γιατί αυτός θα συνεχίσει να βαδίζει ενώ εσύ θα γκρεμοτσακιστείς.
by Πόλλυ Βαρελοπούλου Έκανε να πιάσει το ποτήρι με το παγωμένο νερό. Είχε βάλει και παγάκια για να σιγουρευτεί ότι θα είναι ό,τι πιο δροσιστικό και ανακουφιστικό εκείνη τη μέρα που όλα πήγαιναν στραβά.
by Πόλλυ Βαρελοπούλου Πόσες φορές να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να τον κρίνεις; Πόσες να ντραπείς, να σκύψεις αλλά και πόσες να τρέξεις τόσο δυνατά και τόσο μακριά που το μόνο που νιώθεις είναι η δύναμη που καίει όλο σου το σώμα; Η δύναμη που κρύβεις μέσα σου.
by Πόλλυ Βαρελοπούλου Επισκέψεις
Όταν το πρώτο πετραδάκι κατρακύλησε από την πετρώδη βουνοπλαγιά και χτύπησε την πόρτα του νόμιζε ότι ήταν κάποιος επισκέπτης. Ένιωσε έναν κόμπο στο στομάχι. Δεν περίμενε κανέναν και βασικά κανένας δεν τον επισκεπτόταν. Η πόρτα ξαναχτύπησε λίγο πιο δυνατά. «Τι ανοησία», σκέφτηκε. «Ποιος θέλει τόσο πολύ να με δει;». Όταν η πόρτα χτύπησε άλλη μια φορά και αυτό που ακούστηκε ήταν ένας βαρύς γδούπος ο Σεμπάστιαν ενοχλήθηκε. «Ε, αυτό είναι αγένεια πλέον!» Πηγαίνοντας να ανοίξει την πόρτα, το συνοφρυωμένο του πρόσωπο έκρυβε και μια μικρή ρυτίδα που χαμογελούσε αδύναμα κρατώντας πατριωτικά ακόμα την καλά θαμμένη ελπίδα του Σεμπάστιαν για μια επιτυχημένη κοινωνική συναναστροφή. by Πόλλυ Βαρελοπούλου Στο μέλλον θα πίνει καφέ από μια πράσινη κούπα. Θα χρησιμοποιεί ένα μπλε λάπτοπ και θα κρατά πάντα μαζί του ένα κόκκινο στυλό. Στο μέλλον θα κουρέψει τα μαλλιά του κοντά και θα φοράει γυαλιά ηλίου με ξύλινο σκελετό. Θα κρατάει σημειώσεις για ό,τι τον ενδιαφέρει και θα γράφει γενικά πιο πολύ. Σκέφτεται να πάρει μια γραφομηχανή και να απομονωθεί στο εξοχικό του.
by Πόλλυ Βαρελοπούλου Νιώθω το είναι μου σαν άμμο. Μοιρασμένο σε χίλια κομματάκια, κοντά κοντά το ένα με το άλλο για να συγκρατούν την ύπαρξη. Ή τουλάχιστον να προσπαθούν.
by Πόλλυ Βαρελοπούλου Πέρα από μερικά νωχελικά απογεύματα ποτέ της δεν είχε νιώσει πραγματική θλίψη. Την έβλεπε ίσως σε άλλους (και αυτοί ίσως την έβλεπαν σε εκείνη) αλλά... μέχρι εκεί. Σε εκείνα τα απογεύματα, τουλάχιστον, περιόριζε ευσυνείδητα τον εαυτό της σε ένα δωμάτιο σχετικά ευρύχωρο και προσωπικό. Αυτό προκαλούσε αρχικά σκέψεις όπως: "Πάλι καλά δε μένω σε μπουντρούμι του 16ου αιώνα, 1x1 με τους γλάρους απ' έξω να στραβοκαταπίνουν νεκροζώντανα ψαράκια".
|
Categories
All
|