by Κώστας Θεοχάρης και Φωτεινή Κωστοπούλου Ένα ποίημα, ακριβέστερα δύο φωνές που πυκνώνονται σε μια πνευματική σύλληψη. Αφορμή του καλλιτεχνικού μας ξεσπάσματος στάθηκε η βροχή, η Μπιγιόνσε μα και η ακόρεστη δίψα μας να αφήσουμε το προσωπικό μας στίγμα και στην παρούσα υπερπολύτιμη στήλη της σελίδας μας. Μια αλληλοδιαδοχή σπαρακτικών θραυσμάτων σκέψης που ξεκινά με την κατάθεση ψυχής της Φωτεινής και απολήγει στην αντήχηση της ποιητικής κραυγής του Κώστα, θέτει τη βάση για έναν κύκλο εναλλασσόμενων στίχων και προσωπικών φωνών.
Απολαύστε υπεύθυνα.
2 Comments
by Κώστας Θεοχάρης Ο Mr. B. στερέωσε την γεροντίστικη τραγιάσκα του, ξερόβηξε και κοίταξε τη σερβιτόρα. Ήταν ψηλή, σγουρομάλλα, καστανή με μεγάλα μάτια, στενά και παχιά χείλη, μεγάλο μπούστο και μία νότα αρρενωπότητας στη στάση και στις κινήσεις της. Χαμογελούσε πίσω απ’ το μπλοκάκι. Ο Mr. B. έπιασε τον εαυτό του να νιώθει αόριστα νευρικός και εξεπλάγη που μπορούσε ακόμα να νιώθει έτσι αόριστα νευρικός μετά απ’ όλο αυτόν τον καιρό. Ο χρόνος δεν του είχε μάθει τίποτα. Γέλασε στραβά κοιτάζοντας τη σερβιτόρα στα μάτια και σε αδέξια αλλά γεμάτα αυτοπεποίθηση γερμανικά έκανε την παραγγελία του. Το χαμόγελο της γυναίκας έγινε πλατύτερο καθώς σημείωνε το ρόφημα με τη στέβια στο μπλοκάκι της και απομακρυνόταν. Ίσως τελικά κάτι να είχε μάθει – να μετουσιώνει τη νευρικότητα σε μία αφοπλιστική, αλήτικη γοητεία. Μετά απ’ όλα αυτά τα χρόνια.
|
Categories
All
|