από τη Ναταλία Διονυσιώτη Θέλω καμιά μέρα να σου γράψω
Πώς δεν ξέρω που να πάω. Δεν ξέρω τι να πω. Δεν ξέρω τι να κάνω. Tι λόγια πρέπει να σου γράψω. Ποιες γαμημένες λέξεις πρέπει να σκεφτώ. Και πως ακόμη και να τις βρω. Ποια μέρα να τις δημοσιεύσω ώστε να τις δεις. Να μην είναι μάταιες. Φτερά στον άνεμο.
0 Comments
της Ναταλίας Διονυσιώτη Μου 'πες για κείνο το αγόρι που σε συνάντησε στο πάρκο. Δεν θυμάμαι γιατί, αλλά σου είπε το μεγάλο του μυστικό. Ήταν βέβαιος πως μόλις μεγαλώσει θα γίνει επιστήμονας και θα φτιάξει χρονομηχανή. Θυμάσαι που τον ρώτησες που θα ήθελε να ταξιδέψει; Είχε έτοιμη την απάντηση. Δεν άργησε καθόλου. Με περίσσεια σιγουριά σου είπε θα γυρνούσε μόλις εφτά χρόνια πίσω. Του είπες μα αυτό είναι "τώρα". Έγινε πριν από λίγο. Έτσι θα χαραμίσεις το ταξίδι σου; Σου εξήγησε πως...εν ολίγοις σου είπε πως τόσα ξέρεις τόσα λες.
από τη Ναταλία Διονυσιώτη Θέλω να σου γράψω ένα γράμμα. Θα 'θελα να έχει μέσα όλα τα γράμματα. Όλα τα σ' αγαπώ και όλα τα γιατί. Όλες τις λύπες και τις χαρές. Μα πιο πολύ όλες τις συγγνώμες που σου δίνω κάθε μέρα, αλλά εσύ δεν το ξέρεις.
από την Ναταλία Διονυσιώτη Μαρασμός
Ήθελα να ριζώνω. Να έχω ρίζες παχιές σαν εκείνη τη λεμονιά που είχε η γιαγιά και τώρα έχει μαραθεί. Ακόμη και τα μόνιμα χάνονται. Φθείρονται, σαπίζουν και μετά εξαφανίζονται στο άπειρο του χρόνου. Πώς να χωρέσει η μονιμότητα σε τόσες στιγμές εφήμερες; Πώς να τις ελέγξεις τις στιγμές; από τη Ναταλία Διονυσιώτη Μη μιλάς για έρωτες. Δεν έχει νόημα κανένα. Η έγνοια μας είναι πως θα ζήσουμε. Δεν υπάρχουν πια μεταφορές. Μόνο κυριολεξίες. Η αποξένωση πήρε σάρκα και οστά. Τώρα μόνο μετράμε αποστάσεις. Χαμόγελα δεν βλέπω πια συχνά. Και οι χειραψίες, ανύπαρκτες. Οι αγκαλιές, τα φιλιά, ίσως είν' και αμαρτίες.
|
Categories
All
|