της Ναταλίας Διονυσιώτη Μου 'πες για κείνο το αγόρι που σε συνάντησε στο πάρκο. Δεν θυμάμαι γιατί, αλλά σου είπε το μεγάλο του μυστικό. Ήταν βέβαιος πως μόλις μεγαλώσει θα γίνει επιστήμονας και θα φτιάξει χρονομηχανή. Θυμάσαι που τον ρώτησες που θα ήθελε να ταξιδέψει; Είχε έτοιμη την απάντηση. Δεν άργησε καθόλου. Με περίσσεια σιγουριά σου είπε θα γυρνούσε μόλις εφτά χρόνια πίσω. Του είπες μα αυτό είναι "τώρα". Έγινε πριν από λίγο. Έτσι θα χαραμίσεις το ταξίδι σου; Σου εξήγησε πως...εν ολίγοις σου είπε πως τόσα ξέρεις τόσα λες. Θυμάσαι που τον ρώτησες που θα ήθελε να ταξιδέψει; Είχε έτοιμη την απάντηση. Δεν άργησε καθόλου. Ο μικρός φίλος σου σού αποκάλυψε ευθύς αμέσως πως επιθυμεί να γυρίσει στο 2014 γιατί τότε πέθανε το σκυλί του και θα ήθελε λίγες ακόμη αγκαλιές. Τότε ήταν που γνώρισε τη Στέλλα. Σου εξομολογήθηκε ότι την αγάπησε από την πρώτη στιγμή που την είδε. Ύστερα όμως, οι γονείς του τον άλλαξαν σχολείο και την έχασε. Ξέρεις κάτι όμως; Έτσι σου είπε. «Την ξανά βρήκα τώρα. Όμως είμαστε φίλοι.» Του εξήγησες πως και η φιλία είναι μια μορφή αγάπης και μάλιστα πολύ δυνατή. Και όσο γελούσαμε με τον μικρό συναισθηματικό φίλο σου που ήθελε να ταξιδέψει πίσω στο 2014, ενώ η χρονομηχανή του θα του έδινε την ευκαιρία για ταξίδια πέρα από κάθε φαντασία, εγώ σκεφτόμουν. Πάντα ήθελα να να δω τη δεκαετία του '20. Να ντυθώ τσάρλεστον και να χορέψω στους ήχους εκείνων των μουσικών. Όμως δεν μου ήρθε ποτέ στο μυαλό. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως θα ήθελα να γυρίσω λίγα χρόνια πίσω. Όπως όταν ο μικρός σου φίλος γνώρισε τη Στέλλα, έτσι και εγώ θέλω να γυρίσω εκεί που γνώρισα εσένα. Δεν σε αγάπησα αμέσως. Αλλά σε αγάπησα για πάντα. Δεν σε αγάπησα αμέσως. Αλλά σε αγάπησα για πάντα. Μάλλον για αυτό μου λείπουν και τα πάντα. Τα πιο απλά. Μυρωδιές, αγκαλιές, φιλιά, καφέδες, τσιγάρα , υγρά σεντόνια, αγγίγματα και βλέμματα πολλά. Κυρίως αυτά. Γι' αυτό θέλω να γυρίσω πίσω. Να σου χαρίσω εκείνα τα λάγνα βλέμματα που τόσο σ' άρεσαν. Κι ίσως έτσι κερδίσω πάλι τις δικές σου αγκαλιές. Τόσο σφιχτές. Έκαναν την σιωπή να μοιάζει με την πιο λυτρωτική μελωδία. Ξέρεις, δεν στο είπα ποτέ, μα πήγα και εγώ σε εκείνο το πάρκο. Ο μικρός σου φίλος μού αποκάλυψε ένα ακόμη μυστικό. Η Στέλλα του είπε πως τον αγαπά. Πώς δεν τον ξέχασε ποτέ. Μου έδειξε και μια φωτογραφία από ένα αδέσποτο κουτάβι που θα πήγαιναν να πάρουν από ένα καταφύγιο. Έσκυψε βιαστικά στο αυτί μου και μού είπε πως ίσως έκανε λάθος για τη χρονομηχανή. Κάποιες αγάπες δεν τις χρειάζονται. Δεν έχουν παρόν, παρελθόν και μέλλον. Ταξιδεύουν στο χρόνο αιώνια. Δεν λογαριάζουν καμιά παύλα και καμιά τελεία. *Τίτλος και φωτογραφία από την ταινία του Jim Jarmusch: Only lovers left alive
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|