από την Simone de Trier Ήταν μια γαμημένη χρονιά, ήταν μια γαμημένη χρονιά για όλους, αλλά ειδικά για Εκείνη. Μέσα στη γενική «ευθυμία» της καραντίνας, της επαπειλούμενης οικονομικής κρίσης και της μοναξιάς ήρθαν να προστεθούν τα προσωπικά της δεινά. Σαφώς δευτερευούσης σημασίας, τα οποία όμως δυσχέραιναν έτι περεταίρω τη μίζερη ύπαρξη της. Γιατί έτσι έβλεπε την ύπαρξη της Εκείνη, μίζερη, ήταν σε όλα της υπερβολική, μια drama queen, όμως στην προκειμένη μπορεί να είχε και δίκιο. Σε ένα χρόνο ήρθαν τα πάνω κάτω, άλλαξε η ζωή της και έφυγε από την μικροαστική βολή της. Αναγκάστηκε να έρθει αντιμέτωπη με τους δαίμονες της, ενώ παράλληλα οι εκκρεμότητες σωρεύονται εκθετικά και με ρυθμό ανεξέλεγκτο. Πιο συγκεκριμένα: μέσα στον προηγούμενο χρόνο αναγκάστηκε να θάψει, μια σχέση, μια δουλειά, κάποιες φιλίες και κυρίως το παλιό της «εγώ», το είχε σκοτώσει πολύ νωρίτερα αλλά δεν το ήξερε και χωρίς να έχει προλάβει να επανεφεύρει την εαυτή της. Μετά τη συμβολική, αλλά αιματηρή, σφαγή βγήκε στο δρόμο με ένα αίσθημα ανακούφισης ωστόσο αποπροσανατολισμένη, ψελλίζοντας στίχους του Ρεμπώ “Έτσι λοιπόν θα περιφέρομαι, σαν ανήλικο, παίζοντας στις πύλες του παραδείσου, λησμονώντας κάθε συμφορά;”.
0 Comments
της Ιλιρίντα Μουσαράι Οκτώ μέρες εγκλεισμού στο σπίτι. Στην αρχή με κράτησε μέσα μια μικρή αδιαθεσία αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι φοβόμουν να βγω. Μόλις ανακοινώθηκε η απαγόρευση κυκλοφορίας κάτι πάγωσε μέσα μου. Η ύπαρξη μου όλη ζουλήχτηκε σ’ ένα μικρό δωμάτιο 15 τετραγωνικών σε ένα σπίτι συνολικά 68 τετραγωνικών υπερφορτωμένο με έπιπλα και δύο γονείς. Φοβόμουν να βγω, γιατί δεν ήξερα τι θα βρω και τι θα με βρει. Τι σημαίνει άραγε απαγόρευση κυκλοφορίας;
της Χριστίνας Μανωλακάκη Είναι 5:23 το πρωί.
Αυτό σημαίνει πως για 7 λεπτά πρέπει να παραμείνω ξαπλωμένος, με το σεντόνι να φτάνει αυστηρά πάνω από τον αστράγαλο, κοντά δύο πόντους. Ύστερα έχω να σηκωθώ και να ντυθώ. Στις 5 και 40 περιμένω τον ελαφρύ χτύπο στην πόρτα από τη μαμά και την ερώτηση αν θέλω καφέ ή τσάι. Είναι μια ερώτηση που αν δε μου γίνει ταράζομαι, αν και κάθε μέρα, από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πίνω τσάι. Μόλις απαντήσω (θέλω τσάι, μαύρο με μισή κουταλιά ζάχαρη, ευχαριστώ) στρέφομαι προς το παράθυρο του δωματίου μου και κοιτάω έξω στον δρόμο. |
Categories
All
|