της Ιλιρίντα Μουσαράι Οκτώ μέρες εγκλεισμού στο σπίτι. Στην αρχή με κράτησε μέσα μια μικρή αδιαθεσία αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι φοβόμουν να βγω. Μόλις ανακοινώθηκε η απαγόρευση κυκλοφορίας κάτι πάγωσε μέσα μου. Η ύπαρξη μου όλη ζουλήχτηκε σ’ ένα μικρό δωμάτιο 15 τετραγωνικών σε ένα σπίτι συνολικά 68 τετραγωνικών υπερφορτωμένο με έπιπλα και δύο γονείς. Φοβόμουν να βγω, γιατί δεν ήξερα τι θα βρω και τι θα με βρει. Τι σημαίνει άραγε απαγόρευση κυκλοφορίας; Πρώτη μέρα της απαγόρευσης διάβαζα προσεκτικά για τις δηλώσεις κίνησης. Βεβαίωση πρώτη η κίνηση για λόγους εργασίας που παρέχεται από τον εργοδότη. Ο πατέρας μου άνεργος, η μητέρα μου δουλεύει πλέον περιστασιακά και μαύρα. Πάει η πρώτη βεβαίωση, δεν μας κάνει. Βεβαίωση δεύτερη το λευκό έντυπο κίνησης που συμπληρώνεις ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, προορισμό, κωδικό και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Το ετοίμασα μια φορά στην μάνα μου για να βγάλει βόλτα το σκυλί και εκεί που το έγραφα μου είπε «Περίμενε μην το γράφεις, να πάω να κατουρήσω μια», την ρωτάω γιατί και μου λέει «Γιατί; Να μην γράφει λάθος ώρα και μου πουν τίποτα». Ήθελα να την κοροϊδέψω αλλά την καθησύχασα, για να μπορεί τουλάχιστον στην τουαλέτα να έχει ηρεμία. Για να μπορεί να απολαύσει το κατούρημα και το χέσιμο, τα ίσως μελλοντικά 7 και 8. Τρίτη βεβαίωση το SMS στο 13033. Εύκολο, γρήγορο, εκφοβιστικό. Ο φόβος έφυγε την πρώτη φορά μου έστειλα μήνυμα με ανορθόγραφη διεύθυνση και ονοματεπώνυμο από την βιασύνη. Μου ήρθε μήνυμα επιβεβαίωσης με το ίδιο ανορθόγραφο περιεχόμενο. Το γελοίο διαδέχτηκε το τρομακτικό. Το κράτος επιτρέπει στην ιλριντα μουσιαραι την μετακίνησή της. Μετά από οχτώ μέρες λοιπόν αποφάσισα να βγω. Συναντηθήκαμε με την Παναγιώτα και μοιράσαμε κάποιες μερίδες φαγητού σε αστέγους της περιοχής μας. Όταν τελειώσαμε μπήκαμε σε ένα στενό για να σταθούμε λίγο έξω. Να σταθούμε απέναντι στο ένα μέτρο και να μιλήσουμε πέρα από κωδικούς 1-6. Αυτό που βρήκαμε έξω μας καθησύχασε. Βρήκαμε ανθρώπους και όχι τανκς, τα τανκς ήταν στο μυαλό μας. Μια καλοστημένη προσπάθεια ενός άυλου πραξικοπήματος για να προετοιμάσει το υλικό. Αλλά βρήκαμε ανθρώπους και βρήκαμε και μας, τα τανκς ηττήθηκαν στις πλατείες του μυαλού μας. Έβγαλα ένα τσιγάρο να καπνίσω. Είναι γευστικότερο να καπνίζεις στον καθαρό αέρα. Μιλάγαμε και χαιρόμασταν για την κοινή μας ανακάλυψη: τα τανκς φεύγουν μόνο όταν είμαστε ενωμένοι. Εκείνη την στιγμή πέρναγαν τρία παιδιά Ρομά 8-12 χρονών. Με είδαν που κάπνιζα και μου ζήτησαν αναπτήρα. Αν είχε συμβεί αυτό πριν 2 μήνες θα τους άρχιζα τις ηθικολογίες, αλλά όχι τώρα. Τους είπα να μείνουν σε απόσταση και να προσέχουν, γιατί υπάρχει ένας ιός που αρρωσταίνει τον κόσμο και αφού με πλησίασε ο μεγαλύτερος του το άναψα. Το κάνανε μια γύρα και το δώσανε στο μικρότερο κοντύτερο αλάνι. Η Παναγιώτα με κοίταξε και μου ‘πε ότι είναι πολύ μικρά για να καπνίζουν. Ναι είναι πολύ μικρά για να καπνίζουν, είναι πολύ μικρά για να στερούνται, είναι πολύ μικρά για να πεθαίνουν. Κι εγώ είμαι πολύ μικρή για να τους αρνηθώ μια παιδική ηλιθιότητα, πολύ μικρή για να τους πείσω. Στον κόσμο τους δεν υπάρχει κορονοιός, δεν υπάρχει Σπύρος Παπαδόπουλος. Στο κόσμο τους υπάρχει ελευθερία. Αν αρνείσαι τον αναπτήρα στο χέρι σου δεν αρνείσαι το κάπνισμα καθ’ εαυτό, απλά το αρνείσαι σε αυτούς. Τι ηθικολογίες να δώσεις με έναν αναπτήρα στο χέρι; η εικόνα είναι από την ταινία Capernaum (2018)
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|