του Χωρομετρητή. – Ωραία είναι σήμερα τα μαλλιά σας. Επιμένω: η καράφλα είναι πια της μόδας. Όχι φυσικά η τεχνητή: το κρανίο έχει φτιαχτεί για να κρύβεται. Αναφέρομαι σε αυτήν που προκύπτει οργανικά να, σαν την δική σας, αυτή που επιτρέπει δυο τρεις διακριτικές νησίδες οστού και, αντιδιαστέλλοντας τες, τονίζει την γοητεία και το μυστήριο των μαλλιών. Σας πάει, αλήθεια! Είστε πράγματι τυχερός.
– Δε θα το έλεγα. Ευχαριστώ για τα κομπλιμέντα, αλλά τα μαλλιά μου είναι το τελευταίο που με απασχολεί. Ιδίως σήμερα. Μπορεί να μη σας πολυενδιαφέρει, αλλά θα σας αφηγηθώ κάτι που μου συνέβη. Ήμουν στον δρόμο για τη δουλειά, το πρωί. Με την βενζίνη εκεί που’ ναι, αποφεύγω το αυτοκίνητο όσο μπορώ. Αντ’ αυτού, περπατώ ένα χιλιόμετρο, παίρνω το λεωφορείο και μετά τον προαστιακό. Από κει και πέρα, χωρίς καν να χρειαστεί να αλλάξω γραμμή, είμαι μόλις είκοσι στάσεις του μετρό μακριά. Από την στάση, δεν είναι ούτε δέκα λεπτά ποδαρόδρομος. Κι’ όμως, πρόλαβε να γίνει το κακό. Ανέμελος, άρχισα την κλασική μου διαδρομή. Πέρασα κάτω από την σκάλα, τον σπασμένο καθρέφτη – θέλει προσοχή αυτό το σημείο – ακόμα και την ψόφια μαύρη γάτα και, με τον Πύργο πια στον ορίζοντα, με σκουντάει κάποιος στον ώμο. Δυστυχώς γύρισα: σταμάτησα το τραγούδι που άκουγα στη μέση – μετά από αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να το συνεχίσω – και τον κοίταξα ευγενικά: ‘Τι θες’ της λέω, ‘καλά πάω για τον Πύργο;’. Ολόκληρη γκουμούτσα και δεν τον έβλεπε. Τέλος πάντων, της έδειξα το κτήριο, με προσπέρασε και εκεί που πήγα να αλλάξω τραγούδι… κάτι με έχεσε, από πάνω.
0 Comments
|
Categories
All
|