του Χωρομετρητή. – Ωραία είναι σήμερα τα μαλλιά σας. Επιμένω: η καράφλα είναι πια της μόδας. Όχι φυσικά η τεχνητή: το κρανίο έχει φτιαχτεί για να κρύβεται. Αναφέρομαι σε αυτήν που προκύπτει οργανικά να, σαν την δική σας, αυτή που επιτρέπει δυο τρεις διακριτικές νησίδες οστού και, αντιδιαστέλλοντας τες, τονίζει την γοητεία και το μυστήριο των μαλλιών. Σας πάει, αλήθεια! Είστε πράγματι τυχερός. – Δε θα το έλεγα. Ευχαριστώ για τα κομπλιμέντα, αλλά τα μαλλιά μου είναι το τελευταίο που με απασχολεί. Ιδίως σήμερα. Μπορεί να μη σας πολυενδιαφέρει, αλλά θα σας αφηγηθώ κάτι που μου συνέβη. Ήμουν στον δρόμο για τη δουλειά, το πρωί. Με την βενζίνη εκεί που’ ναι, αποφεύγω το αυτοκίνητο όσο μπορώ. Αντ’ αυτού, περπατώ ένα χιλιόμετρο, παίρνω το λεωφορείο και μετά τον προαστιακό. Από κει και πέρα, χωρίς καν να χρειαστεί να αλλάξω γραμμή, είμαι μόλις είκοσι στάσεις του μετρό μακριά. Από την στάση, δεν είναι ούτε δέκα λεπτά ποδαρόδρομος. Κι’ όμως, πρόλαβε να γίνει το κακό. Ανέμελος, άρχισα την κλασική μου διαδρομή. Πέρασα κάτω από την σκάλα, τον σπασμένο καθρέφτη – θέλει προσοχή αυτό το σημείο – ακόμα και την ψόφια μαύρη γάτα και, με τον Πύργο πια στον ορίζοντα, με σκουντάει κάποιος στον ώμο. Δυστυχώς γύρισα: σταμάτησα το τραγούδι που άκουγα στη μέση – μετά από αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να το συνεχίσω – και τον κοίταξα ευγενικά: ‘Τι θες’ της λέω, ‘καλά πάω για τον Πύργο;’. Ολόκληρη γκουμούτσα και δεν τον έβλεπε. Τέλος πάντων, της έδειξα το κτήριο, με προσπέρασε και εκεί που πήγα να αλλάξω τραγούδι… κάτι με έχεσε, από πάνω. – Μα τι λέτε, αυτό είναι υπέροχο, είναι γούρι. Σας το ορκίζομαι: κάθε μέρα που πάω στη δική μου δουλειά, κάνω το σταυρό μου μπας και με χέσουν. Πολληηή δουλειά, τι να σας πρωτοπώ. Η κρίση έχει φέρει κόσμο και κοσμάκη προς τα μένα. Αλλά έλα που αλλού πάει η δουλειά και αλλού πάει το χρήμα. Σκεφτείτε κάτι αντίστοιχο: ξεσπάει ένας λοιμός, πεθαίνει κόσμος, ακόμα και στα βόρεια προάστια. Ο νεκροθάφτης δουλεύει νυχθημερόν αλλά το αφεντικό του είναι που πλουτίζει, ο ιδιοκτήτης του νεκροταφείου. Ε λοιπόν είμαι και εγώ στην άβολη θέση του νεκροθάφτη, κατά κάποιο τρόπο τουλάχιστον. Αλλά ας μη πολυλογώ. Μακάρι να με χέζανε, το σκέφτομαι κάθε μέρα. Ξέρετε, δε θα έπρεπε να σας το πω, αλλά ίσως έχει ανοίξει και για μένα μια μικρή προοπτική: μίλησα με τον προϊστάμενό μου, του’ πα για την δουλειά, το άγχος, την πίεση – έχουν αρχίσει να μου πέφτουν μέχρι και τα μαλλιά. Μέσα σε δυο βδομάδες, είχε ήδη απαντήσει. Αφού εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του σε μένα και στην υπομονή μου, είπε και το εξής: ο δικός του προϊστάμενός εξετάζει την ώρα που μιλάμε ένα σενάριο βάσει του οποίου κάποιοι υπάλληλοι σαν κι εμένα θα δικαιούνται ένα αξιόλογο ποσοστό από τα κέρδη της δουλειάς τους. Αξιόλογο: δική του η λέξη. Βέβαια, όπως καταλαβαίνεται, ο ανταγωνισμός είναι αξιόλογος και αυτός: είμαστε πάνω από 10… Ελπίζω να είμαι τυχερός, θα ήθελα ένα σημάδι: ας με χέσουν λοιπόν κι εμένα, το εύχομαι. Αλλά για πείτε, σας χρησίμευσε κιόλας το γούρι ή το προσμένετε;
– Η αλήθεια είναι πως… ναι! Ούτε εγώ θα έπρεπε να σας το πω αυτό. Όχι μόνο είναι μυστικό, μα θα παραμείνει μυστικό για πάντα. Αλλά δε μπορώ να αντισταθώ: είστε και κουτσομπόλης, το’ μαθα πια. Δεν ξέρω αν σας το’ πα ποτέ, αλλά πάνε δυο μήνες που κάτι με ταλαιπωρεί, με βασανίζει. Πρόκειται για δυο συναδέλφους μου που αψηφούν όλους τους κανόνες της επαγγελματικής διαγωγής. Όχι μόνο αυτό, αλλά μας το τρίβουν και στη μούρη: ‘καλά μαλάκες είστε εσείς που τα παίρνεται όλα τόσο σοβαρά;’ Έγνοια τους, πάντα γελάει τελευταίος ο πιο μαλάκας. Αλλά ας μη προτρέχω. Λοιπόν η πρώτη συνάδερφος είναι η Μάγδα. Δε ξέρω που το βρήκε το πτυχίο, είναι εγκληματικό: είναι φανερό ότι δεν έχει περάσει την πειθαρχία ενός ανώτατου ιδρύματος. Πάνε σχεδόν δυο βδομάδες που δουλεύει σε μας και ακόμα δεν έχει μπει στο κλίμα, κι ούτε πρόκειται, δε θέλει. Έρχεται ντυμένη… όπως να’ ναι. Ντρέπομαι που τη βλέπω. Σκέφτομαι το αγόρι της, τον πατέρα της, τον αδερφό της, τον θείο της, τον παππού της, τον κολλητό της, τον πνευματικό της πατέρα κι άλλους τόσους και κοκκινίζω. Κυριολεκτικά. Ξέρετε εμείς στη δουλειά έχουμε οδηγίες και εμείς τις τηρούμε. Παπούτσια, κάτι να καλύπτει τα πόδια, κάτι το σώμα και κάποιου είδους ζακέτα για όταν έχει κρύο. Δεν είναι ευχάριστο, αλλά καταλαβαίνω την χρησιμότητα: η αισθητική ενός γραφείου πρέπει να εκπέμπει τάξη, σεβασμό, ομοιομορφία κι όλες τις άλλες αρετές που καλούμαστε άλλωστε να εσωτερικεύσουμε. Στα παλιά της τα παπούτσια. Η Μάγδα… Να, πάρτε μια τυχαία μέρα και, πιστέψτε με, δεν υπερβάλλω, απλά φανταστείτε: τα τακούνια της ορθώνουν έναν προσβλητικό κώλο που, ασφυκτιώντας μες στο παλιοκούρελο που τον περιτυλίγει, καταβροχθίζει το μικρό, δαντελωτό βρακάκι που, όσο συμβολικά το φοράει, τόσο συμβολικά μας το δείχνει. Το ιλιγγιώδες της ντεκολτέ όλο κατεβαίνει, κατεβαίνει, πέραν από τους κάτασπρους ώμους, της απαλές μασχάλες, κατεβαίνει, κατεβαίνει ώσπου… Στοπ! τεντώνεται στο όριο που οι στητές της ρώγες σπάνε την ισιάδα του μεθυστικού της δέρματος. Και αυτό δεν είναι καν το χειρότερο! Το πρόσωπο, τι να πω για το πρόσωπο: είναι μια κακοτεχνία από αποχρώσεις του κόκκινου που πυκνώνουν και κορυφώνονται σε δυο αφύσικα χείλια, δυο εφιαλτικές πύλες ποιος ξέρει για που… για το λαρύγγι μιας σειρήνας, τον λαιμό μιας… Σας το λέω, καμιά φορά είναι χειρότερο το να υπονοείς από το να δείχνεις, πιο αγενές, πιο… παρεμβατικό…και μια φωνή που, μα το θεό, σα να’ ρχεται κατευθείαν απ’ τα σωθικά, σα… – Συγγνώμη που σας διακόπτω αλλά σας βλέπω και εξάπτεστε. Καταλαβαίνω την δυσφορία σας, ξέρω πόσο σέβεστε τους κανονισμούς, πόσο σημαντικοί είναι, αλλά δε θέλω να στεναχωριέστε. Τουλάχιστον όχι όταν είμαστε μαζί, δε βλεπόμαστε και τόσο συχνά, εδώ που τα λέμε να περνάτε πιο τακτικά από τα μέρη μας. Αυτά που μόλις μου περιγράψατε είναι απαράδεκτα. Τέτοια αναισθησία δεν αρμόζει σε έναν σοβαρό εργασιακό χώρο σαν τον δικό σας. Αλλά μη χολοσκάτε, συμπεριφορές σαν κι’ αυτές δεν περνάν ατιμώρητες, όχι για πολύ. Αποτελεί δική σας τιμή και καμάρι που εξοργίζεστε έτσι, τόσο ώριμα και συνετά: άλλοι στην θέση σας θα δένονταν και θα λύνονταν από τα μάγια αυτής της… της Κίρκης! Αλλά όχι εσείς, όχι σε μια τέτοια εταιρεία. Και είμαι σίγουρος ότι ακόμα κι αν είστε ο πρώτος, δεν μπορεί να είστε ο μόνος. Πείτε μου, οι υπόλοιποι στο γραφείο πώς το ανέχονται; – Αμ εδώ είναι που θα πάθετε την πλάκα σας. Πολύ απλά, οι άλλοι στο γραφείο δεν είναι σαν εμένα και, όσοι είναι, δεν έχουν τα κότσια, άρα τελικά δεν μοιάζουμε και τόσο πολύ. Η Κίρκη, βλέπετε, δεν είναι καμιά τυχαία. Θυμάστε που σας είπα ότι το πτυχίο της με ξεπερνάει; Ε το εννοώ: δεν ξέρει που παν τα τέσσερα. Αν υπάρχει λόγος που επιβιώνει σε μια τέτοια εταιρεία, τόσο εύρωστη και τόσο ανταγωνιστική, δέκατη δύναμη πανελλήνια και μόλις τέταρτη στην Κύπρο, είναι μάλλον… αντι-επαγγελματικός. Η Κίρκη βλέπετε, καθώς επωφελείται όλων της των προσόντων, κάνει καλές πωλήσεις, αρκετά καλές. Δεν με πλησιάζει βέβαια, αλλά περνά τον μέσο όρο. Νομίζω καταλαβαίνεται τι εννοώ… Βλέπω απορείτε, φίλε μου, είστε πράγματι αφελής. Το λοιπόν, θα σας το θέσω ρητορικά: ποιος ξέρει τι κάνει για να πουλάει όσο πουλάει. Ίσως ο προϊστάμενός της να ξέρει· ίσως να ικανοποιείται με την παχουλή προμήθεια που παίρνει από κάθε της… επιτυχία· ίσως να κάνει τα στραβά μάτια σε μια συστηματική απρέπεια που κρίνει συστηματικά κερδοφόρα. Το ξέρω, το ξέρω, η καταγγελία είναι βαριά. Μα και η εταιρεία δεν μπορεί να γνωρίζει τα πάντα: παντού τρυπώνει κι από ένα παράσιτο, είναι δουλειά των υπόλοιπων να το ξεφυτρώσουν, δε συμφωνείτε; – Και επαυξάνω! Είμαι πράγματι αφελής. Ποτέ δε θα το περίμενα, όχι: σε μια τέτοια εταιρεία, έναν τόσο ηθικό και γενναιόδωρο εργοδότη; Αλλά πείτε μου επιτέλους, πως επιμεληθήκατε αυτού του αίσχους; – Βιάζεστε. Έχουμε ώρα ακόμα… Εκτός κι αν έχετε άλλες δουλειές δηλαδή. Όχι; Ακούστε λοιπόν και για την δεύτερη περίπτωση που σας υποσχέθηκα, για τον άλλο μου συνάδελφο. Αυτήν την λένε Άννα Μαρία. Μην ανησυχείτε, δεν έχει καμία σχέση με την Κίρκη, απολύτως καμία. Η Άννα Μαρία δουλεύει σε μας τουλάχιστον μια δεκαετία, σχεδόν όσο κι εγώ. Όταν την πρωτογνώρισα, ήταν υπόδειγμα εργαζόμενου: ευγενική, δουλευταρού, προσεγμένη. Αυτό κράτησε για χρόνια, μέχρι που, δε πάει πολύς καιρός… αφέθηκε, άρχισε να επαναπαύεται! Όλα της πάνε καλά: μεγαλώνει, έχει κάνει δυο-τρία παιδιά, χώρισε από έναν σύζυγο που αποδείχτηκε ανίκανος, μέχρι και δεύτερη δουλειά κατάφερε να πιάσει! Και τώρα, στο απόγειο της καριέρας της, βάλθηκε να καταστρέψει ότι έχτισε με τόσο κόπο. Εμφανίζεται στο γραφείο με μαλλιά βαρετά, σγουρά και με άσπρες τούφες! Δεν βγάζει αρκετά για να τα βάψει; Κωλοκάθεται στο γραφείο της χωμένη πίσω από κάτι πανάσχημα γυαλιά; Δεν βγάζει αρκετά για να κάνει λέιζερ; Και αν τύχει να κουνηθεί, σέρνει μαζί της ένα μονόχνοτο φόρεμα – μπορεί να είναι και πάντα το ίδιο, δε ξέρω – που την τυλίγει σαν ζουρλομανδύας. Δεν βγάζει αρκετά για να αγοράσει κάτι καλύτερο; Και το χειρότερο είναι ότι κατά βάθος είναι όμορφη κοπέλα: κοντούλα, με τα πιασίματά της – τα θυμάμαι από παλιά – μάτια πράσινα και τσαχπίνικα. Δεν βγάζει αρκετά για να τα αναδείξει; Ε λοιπόν βγάζει, το ξέρω, είμαι φίλος με τον λογιστή. Είναι επιλογή της να περιφέρεται σαν θεούσα, να σπαταλά τα νιάτα της… – Κρίμα το κορίτσι. Και από ότι κατάλαβα, είναι και γραμματέας! Αν ήταν σε άλλο πόστο, στο δικό της γραφείο, ας μεταμφιεζόταν σε Μητέρα Τερέζα ελεύθερα, ας έκανε την μοναχή. Αλλά ως γραμματέας, έχει την τιμή να είναι όχι μόνο στον πάτο της εταιρείας, αλλά να είναι και το πρόσωπό της. Ο κάθε επισκέπτης αυτήν βλέπει πρώτα, από αυτήν δημιουργεί την εικόνα του για αυτούς που υπηρετεί. Αυτό παραπάει! Μπορεί να μην είμαι στις πωλήσεις, αλλά έχω κουβεντιάσει με πολλούς που είναι. Αν κάτι έμαθα είναι ότι δεν πρέπει κανένα προσόν να πηγαίνει χαμένο, ιδίως τα πιο επιφανειακά! – Με προλάβατε! Για κάτι στιγμές σαν και αυτή είμαστε φίλοι: παίρνετε τις λέξεις από το στόμα μου. Να’ στε καλά, βαριόμουν πολύ να εξηγήσω τα προφανή, πόσο μάλλον να τα επαναλάβω. Και τώρα θα σας προλάβω εγώ. Γιατί κανείς δεν ασχολείται με αυτήν; Γιατί η Τερέζα παρακμάζει χωρίς κανείς να την εμποδίζει; Ε η απάντηση είναι και πάλι μονοκόμματη, και πάλι απογοητευτική: ο ίδιος προϊστάμενος που σας ανέφερα, αυτός που… που επιβλέπει την Κίρκη, είναι ασυνήθιστα κοντά με την Τερέζα, καταλαβαίνετε τι εννοώ… Όχι; Θα σας το πω σταράτα, κι ας κινδυνεύσω να μπλέξω: έχουν συνάψει σχέση. Το ξέρω τι θα πείτε, έχετε δίκιο, απαγορεύεται. Αυτό αφήστε το πάνω μου: και αυτήν και… αυτόν. Ο προϊστάμενος βλέπετε – ω κι έχω ράμματα για τη γούνα του – γνωρίζει ότι πίσω από τα σπυράκια, τις τρίχες και τα… ράσα κρύβεται μια ελκυστική γυναίκα, μια άμεμπτη επαγγελματίας. Έλα όμως που την θέλει όλη δικιά του, έλα όμως που ζηλεύει κάθε βλέμμα που την ανυψώνει, που την αναπλάθει, που την φαντάζεται… αλλιώτικη, όπως θα μπορούσε κάλλιστα να είναι, που την φαντάζεται σαν ηγούμενη, μετανιωμένη, παγιδευμένη σε μια μονή, δίχως άντρα, ώσπου… Γείτσες! Α βήχας ήταν; Χριστός ανέστη λοιπόν. Τι έλεγα; Α ναι, επιμένει! Επιμένει να καθυστερεί, να ανακόπτει την επαγγελματική εξέλιξη μιας κοπέλας που’ χει δουλέψει τόσο πολύ, κι ας μένει αυτή στάσιμη, κι ας κάνει κακό στην εταιρεία, στο ηθικό των εργαζόμενων! – Το ηθικό είναι πράγματι κομβικό! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο έντονα και συστηματικά συσχετίζεται η αποδοτικότητα μιας ομάδας με το ηθικό που την διέπει. Κάλλιο κάποιος να μη κάνει καλά την δουλειά του παρά να την κάνει σε βάρος του ηθικού των άλλων. Είστε γενναιόδωρος φίλε μου: θέλετε οι συνάδερφοί σας να απελευθερώνονται, να βιώνουν τον χώρο εργασίας σαν μια υπερ-σύγχρονη οικογένεια, δίχως προκαταλήψεις ούτε και άδικες ιεραρχίες. Αγανακτείτε επειδή μια γυναίκα παίρνει αυτήν την απελευθέρωση και την πετά στα σκουπίδια, επειδή ένας δυνάστης σας αποτρέπει από να την… απολαμβάνεται, να εξυψώνεστε κι εσείς από αυτήν. Φοβάμαι που σας το λέω, αλλά θαρρώ πως πρέπει να απευθυνθείτε στον CEO σας: είναι υπέροχος άνθρωπος, αλύγιστος φιλελεύθερος, τον ξέρω προσωπικά, θα σας βοηθήσει να βοηθήσετε αυτήν την κακομοίρα να βοηθήσει επιτέλους τον εαυτό της. – Εμ τι, μπρίκια κολλάμε; Του μίλησα ήδη. Στη βράση κολλάει το σίδερο. Αυτό ήθελα να σας πω, από την αρχή, αλλά παρασύρθηκα λιγάκι. Κάλλιο αργά παρά ποτέ: έχω ειδοποιήσει τον CEO πάνε περίπου δυο βδομάδες. Τον ξέρω κι εγώ προσωπικά, κάνω ιδιαίτερα στον γιο του, είναι λίγο αργός. Δε με πιστεύετε; Μένει στο Λαγονήσι· δυο φουσκωτοί του φυλάνε την πόρτα· έχει ένα λαμπραντόρ που το λένε Νάλα· έχει μια γυναίκα που έχει κάνει πλαστική στο στήθος, ρινοπλαστική και κάμποσα μπότοξ· οδηγεί ένα Audi ΤΤ, του 14’, χρώμα κόκκινο μεταλλικό, 2.000 κυβικά και κάπου στα 230 άλογα. Λοιπόν τον ξέρω, τον ξέρω καλά. Επωφελήθηκα της οικειότητας και, όπως είπα, πριν δυο βδομάδες έστειλα ένα email στην γραμματέα του. Αρχίσαμε μια αλληλογραφία και, μπαμ μπουμ, να’ μαι σήμερα άνετος και στρογγυλοκαθισμένος στο γραφείο του, στο ρετιρέ. Πρώτο θέμα συζήτησης: Κίρκη. Δεύτερο: Τερέζα. Case closed: αναμένω τα αποτελέσματα… – Λ-ο-γ-ο-δ-ο-σ-ί-α. Λο-γο-δο-σί-α. Δοσία-Λογό. Λεγω-δίνω. Είπα-έδωσα. Είστε παράδειγμα προς μίμηση. Είναι πολλοί που θα σας λέγανε χαφιέ, γλύφτη και ρουφιάνο. Εγώ προτιμώ μια άλλη λέξη: έντιμος. Κι άλλη μία: υπεύθυνος! Ξέρετε, αυτό που πολλοί δεν καταλαβαίνουν είναι ότι η λογοδοσία δεν έχει να κάνει με το περιεχόμενο μιας πληροφορίας αλλά με τον αποδέκτη της. Άπαξ κι’ αυτός είναι ο σωστός, τότε η πλήρης διαφάνεια, η ωμή ειλικρίνεια είναι καθήκον και ηθικό χρέος. Σε περίπτωση που είναι ο λάθος, η παραμικρή πληροφορία, το παραμικρότερο νεύμα ή υπονοούμενο, ηθελημένο ή μη, είναι προδοσία ασυγχώρητη και ρουφιανιά. Το να δίνεις την πληροφορία στο ενδεδειγμένο άτομο που, επειδή νοιάζεται, θα την μετατρέψει σε καλό, είναι αρετή· το αντίθετο δεν είναι παρά τυχοδιωκτισμός, αριβισμός και καιροσκοπισμός. Συνηθίζω να δίνω ένα αρκετά οικείο παράδειγμα για να’ μαι όσο το δυνατόν πιο σαφής. Να, πάρτε τον Εμφύλιο, ναι, τον δικό μας. Φανταστείτε τον Χ. Μαθαίνει που κρύβεται μια συμμορία κομμουνιστών. Κι όμως, δεν πρόκειται να συνεργαστεί με τα Ες Ες! Με το που φτάνουν οι Άγγλοι, δίνει σύρμα στον Τσώρτσιλ. Τους μαντρώνουν. Ο Χ αρνήθηκε να γίνει χαφιές και, όταν προέκυψε η ευκαιρία, έγινε ήρωας. Εντάξει, ας μην υπερβάλλουμε, οι εποχές έχουν αλλάξει αλλά και σεις, στην κλίμακα που μπορείτε και με τον τρόπο σας, αποφασίσατε να φερθείτε ηρωικά. Είμαι σίγουρος ότι ο παππούς σας μας γλίτωσε από πολλούς, πολλούς κομμουνιστές. Από αυτόν θα’ χετε πάρει, θα ήταν σίγουρα περήφανος. Πιστεύετε στον Θεό; Ναι; Τότε σίγουρα είναι περήφανος, σας κοιτάει, σας προσέχει… – Ευχαριστώ, τον εκτιμούσα πολύ. Πάνε δυο χρόνια που τον έχασα… Ήταν… – Όχι, όχι, μην στεναχωριέστε, δεν είναι η ώρα! Σήμερα είναι μέρα χαράς. Πείτε μου, τι άλλο συζητήσατε με τον CEO; Τέτοια σπάνια ευκαιρία δεν μπορεί να την αφήσατε να πάει χαμένη, να την εξαντλήσατε συζητώντας για… Κίρκες και Τερέζες. Εξάλλου, το συμφωνήσαμε: η θεμιτή λογοδοσία είναι άνευ όρων, δεν κάνει διακρίσεις ως προς το περιεχόμενό της. – Καλά για χαζό με περνάτε; Φυσικά και επωφελήθηκα της συνάντησης. Ο CEO μου υποσχέθηκε δεκαπέντε λεπτά από τον χρόνο του, το πιστεύετε; Δεκαπέντε ολόκληρα. Με συνάντησε καπάκια αφού γύρισε από την Νέα Υόρκη και, μόλις έφυγα, ξεκίνησε για το Χόνγκ Κόνγκ. Ποτέ δε θα ξόδευα την ώρα του, ούτε και την δικιά μου, δηλαδή την δικιά του, αφού αυτός με πληρώνει. Κίρκη: πέντε λεπτά. Τερέζα: άλλα πέντε. Βγάλτε κι άλλα δύο για τα κάθε λογής χαιρετίσματα και φιλοφρονήματα, το υπόλοιπο είναι τρία. Σε τρία μόνο λεπτά έπρεπε να χωρέσω έναν αχταρμά ζωτικής πληροφορίας. Μακάρι να μιλούσα σε κώδικα! Τέλος πάντων, θα σας δώσω μερικά παραδείγματα, όχι για άλλο λόγο, να μου πείτε κιόλας αν έκανα καλή δουλειά, αν βγάζουν νόημα. Λοιπόν, κρατήστε χρόνο και… πάμε: η Πόπη λέει ότι καπνίζει αλλά λέει ψέματα, μπράβο για αυτήν!, βγαίνει απλώς έξω και χαζολογάει· Γιάννης παίζει ναρκαλιευτή μικρό παράθυρο πάνω δεξιά· Κασσάνδρα ψάχνει δουλειά ανταγωνιστή· Θωμάς είναι γκέι· Αγγελική έγκυος· Γιω… – Στοπ! Λυπάμαι, αλλά πρέπει να σας διακόψω. Πάνω που η συζήτηση έγινε… ενδιαφέρουσα. Πέρασε η ώρα. Να ξαναπεράσετε σύντομα, περνάω πάντα υπέροχα μαζί σας, ξεχνιέμαι! Λοιπόν, καλή συνέχεια! Α, και να σας πω. Συγγνώμη για το θράσος, μα θα ήθελα να σας ζητήσω μια μικρή χάρη. Σας καταλογίζω ως φίλο. Είστε κοντά στον CEO, πιο κοντά από ότι θέλετε να παραδεχτείτε. Είμαι πεπεισμένος ότι μπορεί και να πέρασε από την Ελλάδα μόνο και μόνο για να σας δει. Όπως και να έχει, έχετε μια προνομιακή επικοινωνία. Πείτε του μια καλή λέξη για μένα. Μόνο αν την συμμερίζεστε φυσικά! Ο διαγωνισμός που σας έλεγα πλησιάζει… Θα έκανα την δουλειά μου πολύ καλύτερα αν η επιβράβευσή μου ήταν λίγο πιο… δυναμική. – Άστο πάνω μου. Σιγά την υπόθεση! Θα του πω όλα όσα νομίζω για σένα, με το νι και με το σίγμα. Απλώς θα πρέπει να τα χωρέσω κι αυτά σε ένα τρίλεπτο. Μικρό το κακό. Αλλά δε μου’ λες, ποιο είναι το όνομα σου; Τόσο καιρό και δεν έχουμε συστηθεί… Άντε, έχεις και κάρτα; Ευτύχης Παπαμακάριος. Χάρηκα, χαχα. Ορίστε και τα 50 σου ευρώ, ελπίζω μια μέρα να κρατήσεις 2-3 από αυτά. Προμήθεια, ντε! Μην ανησυχείς, δε βλέπεις που σου κλείνω το μάτι; Το μυστικό σου είναι ασφαλές. Γεια! * - Γεια σας! - Γεια σου και σε σένα! Βλέπω τον βρήκες τον δρόμο για τον Πύργο. - Τον βρήκα, ναι. Πρώτη μου μέρα! - Πρώτη μέρα και περνάς κιόλας από τον Ευτύχη; Είναι καλός μου φίλος βλέπεις… - Να σας πω την αλήθεια δεν το επέλεξα… Είναι στους όρους τους συμβολαίου μου. Μια εβδομαδιαία επίσκεψη για τους πρώτους 6 μήνες. Περίεργο ε; - Μπα, καθόλου. Καλή αρχή. - Ευχαριστώ! Και συγγνώμη που σας τρόμαξα νωρίτερα… Ελπίζω να καταφέρετε να συνεχίσετε το τραγούδι σας. Όσο για την κουτσουλιά, ναι, κάτι είδα, είναι γούρι, μεγάλο κιόλας! - Το ξέρω. Και η τύχη του ενός είναι η ατυχία του άλλου… -Ορίστε; Δεν άκουσα! Α, έφυγε, περίεργος τύπος. Για να δούμε, τι λέει εκεί; Office Morale Solutions: Your Partner in HappinessTM, 5ο τμήμα Πύργου. Είστε πεσμένος; Έπεσε πολλή δουλειά; Κανένα πρόβλημα. Ανεβείτε στο γραφείο μας και συζητήστε με τον τοπικό μας εκπρόσωπο. Θα συμφωνήσει με ότι λέτε και… καμιά φορά θα σας προλάβει: θα πει πρώτος αυτός όλα με τα οποία σίγουρα θα συμφωνήσετε! Όλα για το ηθικό! Ψιλά γράμματα: όλα, αρκεί να είναι νόμιμα και επαγγελματικά. Καλέ σωστά ήρθα; Δε μπορεί, λάθος θα’ μαι. Πάω μέσα να ρωτήσω!
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|