της Χριστίνας Μανωλακάκη «Η οθόνη γέμισε με drugs και όπλα, είχαμε μεταφερθεί σε μια φαβέλα και ο νεαρός πρωταγωνιστής όπλιζε τη φωτογραφική του μηχανή», είπε, διατηρώντας τον αισθησιακό της τόνο, η ραδιοφωνική παραγωγός.
Τη λένε Κατερίνα και είναι σαρανταενός. Στον αέρα ακούγεται το “El negro del blanco” και εκείνη αφήνεται στο να ανατρέξει νοερά σε όλες τις δουλειές που έχει κάνει από πιτσιρίκα έως σήμερα: έχει κάνει σερβιτόρα σε καφέ, γραμματέας, ρισεπιονίστ, έχει περπατήσει μίλια σε παραλίες δίνοντας δωρεάν δείγματα αντηλιακών στους παραθεριστές, σερβιτόρα σε μπαρ, dj στο ίδιο μαγαζί τις Παρασκευές, έχει γράψει αρθράκια, έχει περάσει από διαφημιστική, έμεινε για λίγο σε κάποιο περιοδικό να έχει τις «γυναικείες» στήλες, διεκδίκησε τις κινηματογραφικές κριτικές.
0 Comments
της Βασιλικής Συρογιάννη Τη θυμάμαι να κάθεται στην άκρη του κρεβατιού και να καπνίζει. Ήταν ημίγυμνη και το ελάχιστο φως που περνούσε από τις γρίλιες ήταν αρκετό για να παρατηρήσω σημάδια στο κορμί της που προηγουμένως δεν είχα καν προσέξει.
της Ναταλίας Διονυσιώτη Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά. Όμως δεν μπορεί. Δεν την αφήνουν. Απαγορεύτηκε λέει. Όχι μόνο το σινεμά, αλλά και το θέατρο, οι συναυλίες, οι ταβέρνες, τα μπαρ και όλα εκείνα τα μέρη που αποτελούν σημείο συνάντησης και συνάθροισης ανθρώπων. Συνάθροιση. Τι άσχημη λέξη σκέφτηκε η Μαίρη. Άσχημη όταν συνοδεύεται από τη λέξη ανθρώποι. Πώς γίνεται να αθροίζονται οι άνθρωποι αναρωτήθηκε. Οι αριθμοί ναι. Αυτοί αθροίζονται. Και μάλιστα κάθε φορά, ανάλογα με τους αριθμούς, βγαίνει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Αλλά με τους ανθρώπους τι γίνεται; Αν προσθέσω το 2 με το 7 θα έχω 9. Ναι αυτό το καταλαβαίνω. Αλλά αν προσθέσω έμενα τη Μαίρη με τον Βασίλη. Τότε τι; Και αν πάλι προσθέσω έμενα με την Αγγελική; Τι θα συμβεί τότε ; Μα όχι. Τι χαζή που είσαι. Δεν μας ενδιαφέρει ποτέ ποιοι αθροίζονται μεταξύ τους. Εκείνο που μονάχα μας ενδιαφέρει είναι το πόσοι αθροίζονται. Αυτό θα έλεγαν οι λάτρεις μιας τεχνοκρατικής αντίληψης . Και αφού το λένε εκείνοι , που επιβάλουν τους νόμους τους και τις θεωρίες τους στις κοινωνίες μας, θα έχουν δίκιο.
από την Χριστίνα Μανωλακάκη Του λέω: «Γράψε μου κάτι στα αραβικά»
Δεν θέλει και πολύ, αρχίζει και σημειώνει κάτι πάνω στη λίστα για τα ψώνια. «Είναι στίχος από ένα παλιό ποίημα που έχει μελοποιηθεί», μου κάνει, «μιλάει για τον έρωτα ανάμεσα σε αλλόθρησκους». «Μου το αφιερώνεις;» «Όχι» αποκρίνεται εκείνος και με κοιτάει κάπως ψυχρά στα μάτια. «Όχι, εντάξει στο αφιερώνω», καταλήγει και κάνει το χαρακτηριστικό στραβό χαμόγελο του. από την Χριστίνα Μανωλακάκη 15 τσιγάρα στο τασάκι και ένα στα χείλη. Πάλι δεν κατόρθωσα να την προχωρήσω. Φταίει το ράδιο με όλους τους πολιτικούς να λένε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Φταίει η ζέστη, που κάνει τη φανέλα μου να κολλάει στο σώμα μου, που όλο εκκρίνει ιδρώτα και αυτήν την άσχημη, κακή μυρωδιά. Βαρέθηκα να τρώω και το φαγητό της μάνας, κρύο από το ψυγείο, στα πλαστικά ταπερ. Και αυτό το κομμάτι πηλού που δουλεύω να μην σχηματίζεται όπως το θέλω. |
Categories
All
|