από την Χριστίνα Μανωλακάκη Του λέω: «Γράψε μου κάτι στα αραβικά» Δεν θέλει και πολύ, αρχίζει και σημειώνει κάτι πάνω στη λίστα για τα ψώνια. «Είναι στίχος από ένα παλιό ποίημα που έχει μελοποιηθεί», μου κάνει, «μιλάει για τον έρωτα ανάμεσα σε αλλόθρησκους». «Μου το αφιερώνεις;» «Όχι» αποκρίνεται εκείνος και με κοιτάει κάπως ψυχρά στα μάτια. «Όχι, εντάξει στο αφιερώνω», καταλήγει και κάνει το χαρακτηριστικό στραβό χαμόγελο του. (Τώρα σκέφτομαι πώς ο δισταγμός ίσως να οφείλεται στο ότι η αφιέρωση είχε ήδη γίνει σε άλλη.) Πάντως κανείς από τους δύο μας δεν πιστεύει στο θείο. Εγώ ζηλεύω τους πιστούς, αυτά τα «όλα για κάποιον λόγο γίνονται», «είναι κομμάτι του σχεδίου του Θεού» μοιάζουν παρήγορα. Για εκείνον δεν ξέρω, ίσως και εκείνος να βλέπει πώς κάτι χάνουμε, αλλά δεν νομίζω να μου επέτρεπε να δω πόσο μετέωρος αισθάνεται. Στο κεφάλι και των δυο μας παίζει η φράση: «Η θρησκεία είναι το όπιο του Λαού», αλλά κανείς δεν τη λέει. Καθόμαστε αντικριστά για ώρα, εκείνος να γράφει τα αραβικά του, εγώ να τον κοιτάω. «Γράψε μου κάτι βρώμικο», λέω, να σπάσω την σιωπή. «Δεν θέλω» «Αυτά τι είναι;» «Αυτά είναι όλα εκείνα που ανέφερες ως θετικά μου» «Το ράδιο;» αποκρίνομαι και εκείνος φέρνει τον δείχτη του δίπλα σε μια λέξη. «Τον σκύλο σου;», ξανά το χέρι του δείχνει μια λέξη. «Τα μάτια σου», ξανά το ίδιο. «Όταν μιλούσες αραβικά», ξανά. «Σεξ» λέω και τον κοιτάω πιο επίμονα «ναι, να το και αυτό» μου απαντάει, δείχνοντας μου μία ακόμα λέξη. Πάλι σχηματίζει το στραβό του χαμόγελο. «Είπες δεν θα έγραφες κάτι βρώμικο» «Δεν είναι βρώμικο» «Ωραία, ας γράψουμε κάτι βρώμικο» «Δεν θέλω» Σταματάω να επιμένω αν και δεν καταλαβαίνω γιατί δε θέλει. Εγώ γράφω συνέχεια για το πόσο υγρή ήμουν τις προάλλες στο λεωφορείο, το πώς με γάμαγε ο πρώην, τί φαντασιώσεις έχω με γνωστές και φίλους. Αλλά ξέρω επίσης πώς δεν διαβάζει αυτά που γράφω. Το ποίημα που είχε το όνομα του επίσης δεν του το έδειξα ποτέ. Βέβαια υπάρχει και το δεύτερο σενάριο να τα διαβάζει, αλλά να μην του αρέσουν. Να τα βρίσκει φτηνά, ωμά, μη ρομαντικά. Μάλλον θα του τα στείλω. Και το ποίημα και αυτό, να εκβιάσω αντιδράσεις. Η λίστα με τα θετικά του απαρτίζεται και από άλλες λέξεις. Δεν μπορώ να ανακαλέσω τί άλλο του έχω αναφέρει. Ξέρω όμως κάποια σημεία του πού μου άρεσαν και δεν τα είπα ποτέ, ούτε στα ελληνικά, ούτε στα αραβικά. Αλλά c'est la vie που λένε και οι γάλλοι… Υ.Γ.: έπρεπε να έχω ρωτήσει το θυμάρι πώς γράφεται στα αραβικά...
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|