από την Χριστίνα Μανωλακάκη Του λέω: «Γράψε μου κάτι στα αραβικά»
Δεν θέλει και πολύ, αρχίζει και σημειώνει κάτι πάνω στη λίστα για τα ψώνια. «Είναι στίχος από ένα παλιό ποίημα που έχει μελοποιηθεί», μου κάνει, «μιλάει για τον έρωτα ανάμεσα σε αλλόθρησκους». «Μου το αφιερώνεις;» «Όχι» αποκρίνεται εκείνος και με κοιτάει κάπως ψυχρά στα μάτια. «Όχι, εντάξει στο αφιερώνω», καταλήγει και κάνει το χαρακτηριστικό στραβό χαμόγελο του.
0 Comments
από την Χριστίνα Μανωλακάκη 15 τσιγάρα στο τασάκι και ένα στα χείλη. Πάλι δεν κατόρθωσα να την προχωρήσω. Φταίει το ράδιο με όλους τους πολιτικούς να λένε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Φταίει η ζέστη, που κάνει τη φανέλα μου να κολλάει στο σώμα μου, που όλο εκκρίνει ιδρώτα και αυτήν την άσχημη, κακή μυρωδιά. Βαρέθηκα να τρώω και το φαγητό της μάνας, κρύο από το ψυγείο, στα πλαστικά ταπερ. Και αυτό το κομμάτι πηλού που δουλεύω να μην σχηματίζεται όπως το θέλω. από την Χριστίνα Μανωλακάκη Υπάρχουν κάποια πράγματα που τολμώ να βάλω μονάχα στα χείλη ηρωίδας μου. Νιώθω πώς θα ήταν αναίρεση του εαυτού μου να γυρίσω να ξεστομίσω τι μου είπες και τι απάντησα. Μια στιχομυθία που συμπυκνώνει μια ήττα μου.
από την Χριστίνα Μανωλακάκη «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ- ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ» το διαβάζω ξανά και ξανά κυρίως από πλήξη.
by Χριστίνα Μανωλακάκη «Πάντα προσμένω την επιστροφή στο σπίτι, χωρίς να σημαίνει πως κάποιος ή κάτι με περιμένει εκεί. Είναι και μόνο η κίνηση που κάνω να βγάλω τα παπούτσια μου που με γεμίζει ικανοποίηση. Κάθομαι και χαλαρώνω έπειτα, κατεβάζω και καμία δύο μπυρίτσες, βλέπω καμία ταινία, περνάει η ώρα. Μόνο ο ύπνος με δυσκολεύει και δεν εμπιστεύομαι να παίρνω χάπια για να κοιμάμαι. Έτσι κατέληξα στο να περπατώ κάθε βράδυ ως τη λεωφόρο και να – με ακούς Ελένη; »
της Χριστίνας Μ. Άστοχα βγάζεις τα όνειρα και τα σχέδια μου. Κάθεσαι και κοιτάς το τίποτα στο μπαλκόνι, με τα πόδια αφημένα στο μικρό μας τραπέζι και καπνίζεις, όλο καπνίζεις. Περιμένεις μου λες κάποιον φίλο να παίξετε τάβλι. Έχω φτιάξει τα μαλλιά μου, αλλά δε μου χαρίζεις ούτε μια ματιά για να το διαπιστώσεις.
by Χριστίνα Μ. Και βρίσκομαι ξημερώματα σε μια παιδική χαρά να κάνω κούνια. Δεν ακούγεται σχεδόν τίποτα. Την ησυχία διαταράζουν μόνο κάτι πουλιά που κελαηδούν και κάτι δυνατές μυτιές. Αυτές από εσάς. Είστε πιο εκεί, πέρα από τη γωνία στο πεζούλι και έτσι δε σας βλέπω. Σας έβλεπα αρκετή ώρα όμως.Και σας άκουγα. Ειδικά εσένα. Μιλούσες και μιλούσες. Δίσταζες σε κάποιες στιγμές, μα πάντα συνέχιζες. Σαν να έκανες κάποια εξομολόγηση, σε μια γλώσσα όμως που εγώ δεν γνώριζα καλά. Και έτσι αποτραβήχτηκα. Μου προέκυψε μια τάση φυγής.
by Χριστίνα Μ. Σήμερα, τυχαία, είδα ένα νεκρό πουλί, αλλά δεν είχα την πολυτέλεια να το αγνοήσω. Είχα αφήσει άλυτο το σκύλο μου και έτσι έπρεπε να το μαζέψω γρήγορα πριν το εντοπίσει και η Κίκα. Έβαλα λοιπόν το χέρι μου μέσα στη διάφανη πλαστική σακούλα που χα μαζί μου και το έπιασα. Το δέρμα μου, θέλω να τονίσω, δεν άγγιξε το ζώο, αλλά ήταν σήμερα μετά από καιρό που αναγκάστηκα να αντικρίσω από τόσο κοντά ένα πτώμα. Περίεργη αίσθηση, η οποία δεν ήθελα και να συνεχιστεί ιδιαίτερα. Αποφάσισα να αφήσω τη σακούλα πάνω σε κάποιο κλαδί δέντρου εκεί κοντά , ώστε να το πάω στα σκουπίδια στο τέλος της βόλτας.
by Χριστίνα Μ. Το χώμα έμοιαζε αφράτο. Το τσέκαρα με το πόδι μου, όντως ήταν. Δεν άντεξα, έσκυψα και άρχισα να σκάβω. Είχε κυριαρχήσει στο μυαλό μου αυτή η ιδέα, έπρεπε λέει να ανοίξω ένα λαγούμι. Τα νύχια μου ήταν πλέον γεμάτα χώμα και ο σκύλος μου γάβγιζε παραξενεμένος.
by Χριστίνα Μ. Ξύπνησα από τον βίαιο βήχα μου και έβαλα τα χέρια μου στο στρώμα σε μια προσπάθεια να σηκωθώ. Το σώμα του κυριαρχούσε στο κρεβάτι και με είχε εκτοπίσει στη μια γωνιά με τέτοιον τρόπο που αισθανόμουν πως δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ήρθε και άλλο κύμα βήχα. Αυτό τον έκανε να κουνηθεί και τελικά να μουρμουρίσει κάτι που δεν μπόρεσα να διακρίνω. Ύστερα με απελπιστικά αργές κινήσεις έφυγε από το κρεβάτι. Άκουσα μετά από λίγο τον βραστήρα, μου έκανε τσάι. by Χριστίνα Μ. Είσαι αλλεργικός στις γάτες. Ήταν από τα πρώτα πράγματα που έμαθα για εσένα. Και ίσως για αυτό τις περιεργαζόσουν τόσο πολύ με το βλέμμα σου. Ή μάλλον σε μαγνήτιζε τόσο το δικό τους. Ένα αγόρι που δεν είχε ακουμπήσει παρά ελάχιστες φορές γάτα.
by Χριστίνα Μ. Η καλοκαιρινή ζέστη κάνει την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Η Δανάη γλαρωμένη στον καναπέ της έχει πάψει να διαβάζει το βιβλίο της. Το έχει αφήσει ανοιχτό πάνω στη γυμνή της κοιλιά. Οι σκέψεις της την έχουν απομακρύνει από τις λέξεις του ώρα τώρα.
by Χριστίνα Μ. Κάθε δεύτερη σκέψη, η ενόχληση από τα παπούτσια. Τα νιώθω να με πιέζουν και σχεδόν με καίνε. Για μικρές αποστάσεις όμως δεν μπορώ τα μέσα, και η μηχανή φέτος για πρώτη φορά με προδίδει. Έτσι τελευταία πάω παντού με τα πόδια και φτάνω αργοπορημένος. Βέβαια σε αυτό δεν φταίνε τα παπούτσια. Φταίει που στο μόνο που έμοιασα με το παππού μου είναι πως δεν αφήνω τίποτα αδιάβαστο. Έτσι και πέσει το μάτι μου σε κανά φυλλάδιο, διαφήμιση, αφίσα ή σύνθημα σε τοίχο πρέπει να το διαβάσω. Μόνο τις εφημερίδες τελευταία απαξιώ, γιατί σπάνια θυμάμαι να πάρω τα γυαλιά μου και μετά η όλη φάση με κουράζει. Και κάπως έτσι βρέθηκα να διαβάζω λέξεις σε κόκκινο χρώμα, πάνω στον τοίχο : "Το σ' αγαπώ θα έπρεπε να είναι στις εξαιρέσεις. Να μην έχει ούτε μέλλοντα, ούτε χρόνους παρελθοντικούς, παρά έναν αέναο ενεστώτα...".
by Χριστίνα Μ. Ποτέ δεν διαλέγω βιβλία από την πρώτη σελίδα ή το οπισθόφυλλο. Τα ανοίγω κάπου τυχαία και αρχίζω το διάβασμα. Και η αλήθεια είναι πως σπάνια πέφτω έξω. Κατά κανόνα μου αρέσουν τα αναγνώσματα που επιλέγω και καταλήγουν να γεμίζουν ασφυκτικά τα ράφια της βιβλιοθήκης μου.
Από την άλλη, δεν διαβάζω καθόλου καλά τους ανθρώπους. Είμαι απαράδεκτη στο να ψυχογραφώ άτομα και να αναμένω ορισμένες συμπεριφορές. by Χριστίνα Μ. Αυτός καθόταν δίπλα μου. Πήρα το χέρι του, που ήταν κρύο, όπως συνήθως, και έκανα να το ζεστάνω με την ανάσα μου. Δεν το τράβηξε μακριά μου, αλλά δεν με κοίταζε κιόλας. Ένα συνονθύλευμα οικειότητας και σαστίσματος. Υποθέτω λογικό. Είχαμε μόλις χωρίσει.
by Χριστίνα Μ. Το κορίτσι εξέτασε προσεκτικά το εισιτήριό της, δεν μπορούσε να καταλάβει αν το είχε επικυρώσει ή όχι. Τελικά το έριξε χύμα μέσα στην τσάντα που σπάνια έβρισκε κάτι όταν το έψαχνε. Συνήθως έβαζε εισιτήρια και αποδείξεις στο πορτοφόλι της, στη θήκη με τα ψιλά.
by Χριστίνα Μ. Αναγνώρισα την κοπέλα με τα πόδια σα καλαμάκια. Λεπτά και ίσια και εξαιρετικά άσπρα. Νομίζω μου αρέσουν. Απόψε κάθισα δίπλα της. Ένα μικρό ρίσκο για εμένα. Ήξερα πως θα μου μιλούσε. Έτσι και έγινε.
by Χριστίνα Μ. Βεράντα μεσημέρι, με ανεμιστήρες να κάνουν την ατμόσφαιρα κάπως πιο υποφερτή. Και στο μπαρ να υπάρχει ουρά και να αναθεματίζω το πόσοι έμεναν στο ξενοδοχείο. Είναι μέσα καλοκαιριού, έχω χωρίσει Μάιο, μα ακόμα δεν έχω αρχίσει να φέρομαι ή να σκέφτομαι σαν εργένης. Δεν κοιτάω γύρω μου να φλερτάρω, απλά κάπου να ξεκουράσω το βλέμμα μου, ενώ κάνω το τσιγάρο μου. Ψάχνω στις τσέπες τον αναπτήρα... μάταια. Και σηκώνω το βλέμμα μου. Και την αντικρίζω.
by Χριστίνα Μ. Αν ήταν ζώο ίσως να ήταν γάτα, αν ήταν λουλούδι κλέφτης. Για την ώρα είναι μια φοιτήτρια που πίνει ζεστή σοκολάτα με μια καλή φίλη.
by Χριστίνα Μ.«Αν είναι καλό το κρασί αξίζει περισσότερο η πρώτη γουλιά και το δεύτερο ποτήρι»
«Και αν δεν είναι;» «Τότε ίσως κάτι να γίνεται από το δεύτερο μπουκάλι και μετά» μου είπε και γελάσαμε. Καθόμασταν στο πάτωμα του σπιτιού του και είχα απλώσει τα πόδια μου πάνω στα δικά του. by Χριστίνα Μ. Ένα σύντομο διήγημα για κάποιον που δεν υπήρξε (ή απλά δεν τον έχω γνωρίσει)
by Χριστίνα Μ. Έμεινα να την κοιτάζω, μια φωτογραφία ασπρόμαυρη, ανάμεσα σε έγχρωμες, ένα στιγμιότυπο από μια παρέλαση μαθητική, και αυτή στο κέντρο, ανάμεσα σε δύο άλλα κορίτσια. Χαμογελαστές μαθήτριες τότε, να φορούν άσπρα πουκάμισα και κονκάρδες που ανέγραφαν το σχολείο τους (7ο δημοτικό, η περιοχή δεν φαινόταν).
«Είναι η πρώτη φορά που φόραγα πουκάμισο» μου είπε. |
Categories
All
|