by Χριστίνα Μ. Αυτός καθόταν δίπλα μου. Πήρα το χέρι του, που ήταν κρύο, όπως συνήθως, και έκανα να το ζεστάνω με την ανάσα μου. Δεν το τράβηξε μακριά μου, αλλά δεν με κοίταζε κιόλας. Ένα συνονθύλευμα οικειότητας και σαστίσματος. Υποθέτω λογικό. Είχαμε μόλις χωρίσει. Τελικά σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε: «Θες να σε πάω σπίτι;» «Όχι, θα πάρω ταξί» Και μετά πάλι σιωπή. Είχα σταματήσει να σκέφτομαι, απλά περίμενα εκεί στο παγκάκι να περάσει αυτή η στιγμή. Σιωπή, ακινησία. Κι όμως πριν έρθω οι σκέψεις μου αμέτρητες και μπερδεμένες με έκαναν να κουνιέμαι διαρκώς. Πάνω κάτω στο σαλόνι, να τραβάω τα νύχια μου στη στάση, να καπνίζω με μανία πριν τον δω. Και τώρα τίποτα. Ήταν περίεργη αυτή η στιγμή. Μου θύμισε όταν πατάω παύση στις ταινίες σε σκηνές που με αγχώνουν. Και περιμένω λίγο να ηρεμήσω πριν κάνω να τις ξεκινήσω. Ή τη θάλασσα, με την ηρεμία της πριν τις καταιγίδες. Θάλασσα. Θα πρέπει φαντάζομαι τώρα να βγάλω και από το ψυγείο εκείνη τη φωτογραφία που ήμαστε σε μια παραλία με καμιά δεκαριά μπύρες γύρω μας και χαμόγελα μέχρι τα αυτιά. Να κρύψω και το μαγνητάκι που την στερεώνει και που μου το είχε φέρει από την Ιταλία. Ένας μικρός πύργος της Πίζας που όλο έπεφτε από το ψυγείο και γελάγαμε. Κάνει να φύγει. Λέει θα μιλήσουμε. Μα μένει εκεί. Δεν έχουμε ξανακαθίσει σε αυτό το παγκάκι. Αλλά ξέρεις τι σκέφτηκα; Είναι η πρώτη φορά που συναντιόμαστε τόση ώρα και δεν έχουμε φιληθεί. Ακόμη και όταν γνωριστήκαμε, με το που μας σύστησε η Κατερίνα, κοινή μας φίλη, αυτός έκανε να με φιλήσει σταυρωτά. Αστόχησε. Κοκκίνισα. Έκανα ένα αστείο πως κάνει αλκοτέστ με κάλυψη. Καθόλου πετυχημένο, μα αυτός γέλασε. Τώρα δεν έχει έκφραση στο πρόσωπο του. Μοιάζει κάπως νυσταγμένος. Με πιάνει μια παρόρμηση να φύγω. Αλλά μένω ακίνητη. Δεν θέλω το μετά. Τις αμφιβολίες για το εάν έκανα καλά, τη θλίψη, τη μοναξιά. Τελικά σηκώνεται εκείνος. «Σίγουρα δε θες να σε πάω σπίτι;» Τον κοιτάζω και του χαμογελάω. «Τελικά θα περπατήσω, έχει ωραία βραδιά απόψε» Απομακρυνόμαστε. Επιταχύνω το βήμα και σκουπίζω τα δάκρυα. Θα βάλω άλλη φωτογραφία αύριο, σήμερα όμως λέω να μας κρατήσω. από τη ταινία του James Bond "Dr. No" του 1962
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|