από τη Ναταλία Διονυσιώτη Μη μιλάς για έρωτες. Δεν έχει νόημα κανένα. Η έγνοια μας είναι πως θα ζήσουμε. Δεν υπάρχουν πια μεταφορές. Μόνο κυριολεξίες. Η αποξένωση πήρε σάρκα και οστά. Τώρα μόνο μετράμε αποστάσεις. Χαμόγελα δεν βλέπω πια συχνά. Και οι χειραψίες, ανύπαρκτες. Οι αγκαλιές, τα φιλιά, ίσως είν' και αμαρτίες.
0 Comments
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΓΡΑΜΜΕΝΗ τις ΜΕΡΕΣ της «ΕΛΠΙΔΑΣ»Από την Ωμέγα Η στάχτη έπεσε, συνοδεύοντας τις νιφάδες στην κάθοδο τους προς την άσφαλτο. Η νεαρή γυναίκα κούνησε νευρικά το πόδι της, ανυπομονώντας να αφήσει το κρύο και να φτάσει επιτέλους στο τέλος της ουράς. Η πολυκοσμία έξω από το σούπερ μάρκετ δημιουργούσε μία βαβούρα που έφερνε σε χαρούμενο πανικό. Το χιόνι που κάλυπτε συνήθως τους θορύβους, βρισκόταν εδώ ηττημένο κάτω από γαλότσες, μπότες και σημάδια από λάστιχα αμαξιών. Η Νιόβη με τα μακριά μαύρα μαλλιά έβγαλε λίγο ακόμα καπνό από μέσα της. Έμοιαζε με το τοπίο, τους διαρκώς τρομοκρατημένος μεσοαστούς και τα τζάκια που έκαιγαν ασταμάτητα.
της Χριστίνας Μανωλακάκη Προσεγγίζω τη μπάρα, στριμώχνοντας το σώμα μου ανάμεσα σε άλλα. Δεν καπνίζει κανείς πια μέσα. Εδώ που κάποτε το πάτωμα ήταν και τασάκι και οι πεταμένες γόπες θεωρούνταν αναπόσπαστο κομμάτι του ντεκόρ. Γύρω μου κόσμος χορεύει, διακριτικά, με εγκράτεια. Οι περισσότεροι κρατάνε ακίνητοι ένα ποτήρι αλκοόλ ασφυχτικά κοντά τους, σαν προέκταση του σώματος τους. Μία μάζα ανθρώπων που αρκείται στον αριθμό της, πάει όπου πάνε κι άλλοι και απλά υπάρχει. Να πει πως βγήκε.
της Χριστίνας Μανωλακάκη «Η οθόνη γέμισε με drugs και όπλα, είχαμε μεταφερθεί σε μια φαβέλα και ο νεαρός πρωταγωνιστής όπλιζε τη φωτογραφική του μηχανή», είπε, διατηρώντας τον αισθησιακό της τόνο, η ραδιοφωνική παραγωγός.
Τη λένε Κατερίνα και είναι σαρανταενός. Στον αέρα ακούγεται το “El negro del blanco” και εκείνη αφήνεται στο να ανατρέξει νοερά σε όλες τις δουλειές που έχει κάνει από πιτσιρίκα έως σήμερα: έχει κάνει σερβιτόρα σε καφέ, γραμματέας, ρισεπιονίστ, έχει περπατήσει μίλια σε παραλίες δίνοντας δωρεάν δείγματα αντηλιακών στους παραθεριστές, σερβιτόρα σε μπαρ, dj στο ίδιο μαγαζί τις Παρασκευές, έχει γράψει αρθράκια, έχει περάσει από διαφημιστική, έμεινε για λίγο σε κάποιο περιοδικό να έχει τις «γυναικείες» στήλες, διεκδίκησε τις κινηματογραφικές κριτικές. της Ιλιρίντα Μουσαράι Η Αλεξάνδρα βίωνε την σεξουαλικότητά της σαν ένα roller coaster που ανεβοκατέβαινε μαζί με τα κιλά της. Είχε εντοπίσει τον χ αριθμό κιλών, τον αδίστακτο χ αριθμό που όταν το έπιανε ή το πέρναγε οι αλλαγές ήταν αισθητές στο σώμα της, τις έβλεπε στον καθρέφτη, τις ένιωθε στο σουτιέν της που πλέον την σαλαμοποιούσε, στο τζιν που δεν κούμπωνε.
της Ιλιρίντα Μουσαράι Οκτώ μέρες εγκλεισμού στο σπίτι. Στην αρχή με κράτησε μέσα μια μικρή αδιαθεσία αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι φοβόμουν να βγω. Μόλις ανακοινώθηκε η απαγόρευση κυκλοφορίας κάτι πάγωσε μέσα μου. Η ύπαρξη μου όλη ζουλήχτηκε σ’ ένα μικρό δωμάτιο 15 τετραγωνικών σε ένα σπίτι συνολικά 68 τετραγωνικών υπερφορτωμένο με έπιπλα και δύο γονείς. Φοβόμουν να βγω, γιατί δεν ήξερα τι θα βρω και τι θα με βρει. Τι σημαίνει άραγε απαγόρευση κυκλοφορίας;
της Χριστίνας Μανωλακάκη Είναι 5:23 το πρωί.
Αυτό σημαίνει πως για 7 λεπτά πρέπει να παραμείνω ξαπλωμένος, με το σεντόνι να φτάνει αυστηρά πάνω από τον αστράγαλο, κοντά δύο πόντους. Ύστερα έχω να σηκωθώ και να ντυθώ. Στις 5 και 40 περιμένω τον ελαφρύ χτύπο στην πόρτα από τη μαμά και την ερώτηση αν θέλω καφέ ή τσάι. Είναι μια ερώτηση που αν δε μου γίνει ταράζομαι, αν και κάθε μέρα, από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πίνω τσάι. Μόλις απαντήσω (θέλω τσάι, μαύρο με μισή κουταλιά ζάχαρη, ευχαριστώ) στρέφομαι προς το παράθυρο του δωματίου μου και κοιτάω έξω στον δρόμο. της Ιλιρίντα Μουσαράι Τσαλαβουτάνε οι νύμφες στο ποτάμι γυμνές
στα στήθη τους οι ρώγες πέρλες αλμυρές, στις δίπλες της κοιλιάς τους το νερό φτιάχνει σπηλιές, σαν ξαπλώσουν στην όχθη κουρασμένες από τις βουτιές. από την Ανδρομάχη Σακελλαρίου Μου αρέσει στους ανθρώπους να εντοπίζω και να υπογραμμίζω - ίσως - κινήσεις ταπεινότητας.
από την Χριστίνα Μανωλακάκη Το πρώτο αγόρι που μου άρεσε πολύ είχε μία σκυλίτσα που την έλεγαν Φιντέλα. Την είχε βρει στα σκουπίδια με κάτι φίλους. Θυμάμαι, είχε λατρεία και με τον φραπέ. Νομίζω στην κουζίνα του είχε υλικά μόνο για να φτιάχνει μακαρόνια και φραπέ. Ήταν ο πρώτος που μου έδωσε την εφημερίδα Πριν, αντίτυπο που έχω κρατήσει, γιατί μου αρέσει να κρατάω έτσι κάπως άκυρα πράγματα ως αναμνηστικά. Το ίδιο αγόρι κάπνιζε φανατικά και στο δωμάτιο του, συχνά στο απόλυτο σκοτάδι, ώστε το μόνο που έβλεπα ήταν η κάφτρα του τσιγάρου του, και κάπως έτσι έβρισκα και τα χείλη του και έκλεβα μία στο τόσο φιλιά. Δεν κράτησε πολύ η όλη ιστορία, όχι όσο θα ήθελα εγώ τουλάχιστον…
Φαίνεται όμως που μου έχει μείνει χούι. Άντρες, καπνιστές, που μιλάνε πολύ για πολιτικά και έχουν μια μανία με τον καφέ. |
Categories
All
|