από την Χριστίνα Μανωλακάκη Το πρώτο αγόρι που μου άρεσε πολύ είχε μία σκυλίτσα που την έλεγαν Φιντέλα. Την είχε βρει στα σκουπίδια με κάτι φίλους. Θυμάμαι, είχε λατρεία και με τον φραπέ. Νομίζω στην κουζίνα του είχε υλικά μόνο για να φτιάχνει μακαρόνια και φραπέ. Ήταν ο πρώτος που μου έδωσε την εφημερίδα Πριν, αντίτυπο που έχω κρατήσει, γιατί μου αρέσει να κρατάω έτσι κάπως άκυρα πράγματα ως αναμνηστικά. Το ίδιο αγόρι κάπνιζε φανατικά και στο δωμάτιο του, συχνά στο απόλυτο σκοτάδι, ώστε το μόνο που έβλεπα ήταν η κάφτρα του τσιγάρου του, και κάπως έτσι έβρισκα και τα χείλη του και έκλεβα μία στο τόσο φιλιά. Δεν κράτησε πολύ η όλη ιστορία, όχι όσο θα ήθελα εγώ τουλάχιστον… Φαίνεται όμως που μου έχει μείνει χούι. Άντρες, καπνιστές, που μιλάνε πολύ για πολιτικά και έχουν μια μανία με τον καφέ. Οι μάρκες τσιγάρων αλλάζουν, όπως και οι προτιμήσεις στον καφέ, άλλος πίνει φραπέ, άλλος φρέντο εσπρέσσο και άλλος ελληνικό. Κρατάνε διαφορετικές εφημερίδες και στις βιβλιοθήκες τους άλλα βιβλία κάθε φορά έχουν περίοπτη θέση.
Πάντα όμως έχουν ζεστές κουβέρτες και γεμάτα τασάκια. Πάντα έχουν κάτι φίλους από παλιά και στέκια που πάνε και όταν είναι ταπί και που όταν μου λένε να πάω μαζί τους, συχνά με απολογητικό ύφος, («γιατί δεν είναι και κάτι σπουδαίο») έχουν ένα ιδιαίτερο χαμόγελο και μια περίεργη αυτοπεποίθηση. Τις προάλλες γνώρισα ένα άλλο αγόρι. Ξέρεις, καπνιστής, κινηματίας, με ωραία μάτια. Ίσως να μου έκανε και τον καλύτερο ελληνικό που έχω πιει. Και λατρεύω τα μοτίβα. Τα ψάχνω με μανία. Στα γράμματα των ονομάτων τους, στις κινήσεις τους, στις μουσικές που ακούνε, στον τρόπο που διακοσμούν το χώρο τους. Εξίσου όμως, μου αρέσουν οι στιγμές εκείνες που με κάνουν να σταματάω να τα σκέφτομαι αυτά. Μου επιβάλλουν το παρόν και παύω να κάνω συσχετισμούς και αναλογίες. Είναι ένας. Αυτός απέναντι μου. Η συζήτηση που διεξάγεται το παν. Ο καφές, ο μόνος που έχω πιει. Το τσιγάρο, το μόνο που έχω κάνει. Η κουβέρτα, η μόνη που με έχει ζεστάνει. Μένουν τα κείμενα στη μέση και εγώ χάνομαι στην παρένθεση τους. Και όσο εθισμένοι είναι αυτοί στην νικοτίνη, τόσο είμαι εγώ στις παρενθέσεις. Κλείνω-ανοίγω, μου ανοίγουν-τις κλείνω, τις ανοίγω- μου τις κλείνουν, μου τις ανοίγουν-μου τις κλείνουν. Μέχρι να πέσει το σύστημα, άλλωστε, έχουμε καιρό για παρενθέσεις. Ίσως και μετά όμως… δεν κόβεται έτσι απλά το τσιγάρο.
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|