της Ιλιρίντα Μουσαράι Στα 23 χρόνια της ζωής μου, συνειδητοποίησα κάτι που μέχρι πρότινος μου φαινόταν απίστευτο. Πίστευα ότι δεν μπορείς να ξεχάσεις ανθρώπους που συναναστράφηκες μαζί τους, πως δεν μπορούν να ξεθωριάσουν οι ζωηρές λεπτομέρειες μικρών και μεγάλων γεγονότων, πως δεν μπορείς να ξεχάσεις νευρικά γέλια, καυστικά αστεία και περιπέτειες. Όλη η ύπαρξη μου χωρούσε στο μυαλό μου, κάθε συμβάν κάθε άνθρωπος δονούνταν με εκτυφλωτικά χρώματα στους διαδρόμους της μνήμης μου. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ξεχνάω. Το συνειδητοποίησα στις συζητήσεις με τις φίλες μου που ‘μαστε μαζί από το λύκειο. Δεν θυμάμαι πια καθηγητές-τριες, δεν θυμάμαι συμμαθητές-τριες δεν θυμάμαι συζητήσεις μας και αναρωτιέμαι πόση μεγάλη ζωή μπορεί να έχω ζήσει μέχρι τώρα για να μην μου χωράει; Να είναι καλά και οι φίλες μας που μέσα στην συλλογική τους μνήμη κάπως υπάρχουμε πιο ακέραιοι.
0 Comments
της Ιλιρίντα Μουσαράι Οκτώ μέρες εγκλεισμού στο σπίτι. Στην αρχή με κράτησε μέσα μια μικρή αδιαθεσία αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι φοβόμουν να βγω. Μόλις ανακοινώθηκε η απαγόρευση κυκλοφορίας κάτι πάγωσε μέσα μου. Η ύπαρξη μου όλη ζουλήχτηκε σ’ ένα μικρό δωμάτιο 15 τετραγωνικών σε ένα σπίτι συνολικά 68 τετραγωνικών υπερφορτωμένο με έπιπλα και δύο γονείς. Φοβόμουν να βγω, γιατί δεν ήξερα τι θα βρω και τι θα με βρει. Τι σημαίνει άραγε απαγόρευση κυκλοφορίας;
της Ιλιρίντα Μουσαράι Τσαλαβουτάνε οι νύμφες στο ποτάμι γυμνές
στα στήθη τους οι ρώγες πέρλες αλμυρές, στις δίπλες της κοιλιάς τους το νερό φτιάχνει σπηλιές, σαν ξαπλώσουν στην όχθη κουρασμένες από τις βουτιές. |
Categories
All
|