της Ιλιρίντα Μουσαράι Στα 23 χρόνια της ζωής μου, συνειδητοποίησα κάτι που μέχρι πρότινος μου φαινόταν απίστευτο. Πίστευα ότι δεν μπορείς να ξεχάσεις ανθρώπους που συναναστράφηκες μαζί τους, πως δεν μπορούν να ξεθωριάσουν οι ζωηρές λεπτομέρειες μικρών και μεγάλων γεγονότων, πως δεν μπορείς να ξεχάσεις νευρικά γέλια, καυστικά αστεία και περιπέτειες. Όλη η ύπαρξη μου χωρούσε στο μυαλό μου, κάθε συμβάν κάθε άνθρωπος δονούνταν με εκτυφλωτικά χρώματα στους διαδρόμους της μνήμης μου. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ξεχνάω. Το συνειδητοποίησα στις συζητήσεις με τις φίλες μου που ‘μαστε μαζί από το λύκειο. Δεν θυμάμαι πια καθηγητές-τριες, δεν θυμάμαι συμμαθητές-τριες δεν θυμάμαι συζητήσεις μας και αναρωτιέμαι πόση μεγάλη ζωή μπορεί να έχω ζήσει μέχρι τώρα για να μην μου χωράει; Να είναι καλά και οι φίλες μας που μέσα στην συλλογική τους μνήμη κάπως υπάρχουμε πιο ακέραιοι. Οι φίλες αυτές, λοιπόν μου θύμισαν μια ξεχασμένη ανάμνηση που είχε την υλική αποτύπωση της στον φίκο που έχω στο μπαλκόνι μου. Ήμουν πεπεισμένη ότι τον φίκο αυτόν τον είχε αγοράσει η μάνα μου και ξαφνικά απλά τον είχα βρει εκεί. Και εκεί πάνω στην συζήτηση που αναπολούσαμε και ανασυνθέταμε ό,τι θυμόμασταν και ό,τι είχαμε ξεχάσει:
Λένια: Ωραία ήταν αυτά τα χρόνια, το πιστεύαμε πολύ τότε πολιτικά. Αννίτα: Ναι άσε ισχύει. Ι: Δεν θυμάστε ρε που πηγαίναμε έξω από τα προεκλογικά κιόσκια και τραμπουκίζαμε τον κόσμο. Νομίζω ή της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ πρέπει να ‘ταν. Αννίτα: Πότε ρε; Στο δημοψήφισμα θυμάμαι εγώ. Ι: Όχι ρε στο δημοψήφισμα, στις εκλογές τότε το 2015 τις πρώτες. Αννίτα: Αααα ναι ρε εγώ, εσύ και η Β. πρέπει να ‘μασταν. Ι: Χαχαχα ναι ναι ωραία ήταν. Αννίτα: Και μετά πήραμε ένα βράδυ και τον φίκο και μας βγήκε η μέση; Ι: Ποιον φίκο ρε; Αννίτα: τον φίκο που έχεις στο μπαλκόνι σου. Δεν θυμάσαι; Το πήραμε από το κιόσκι της Δούρου στην Κλαυθμώνος. Ήταν το μόνο που δεν είχε αλυσίδες. Οι ζαρντινιέρες είχαν αλυσίδες και είπαμε να πάρουμε αυτό. Το κουβαλήσαμε εναλλάξ μέχρι την Καλλιθέα ρε μαλάκα. Κωψομεσιαστήκαμε. Ε και σου λέμε εκεί πριν φτάσουμε «Ιλιρίντα θες ένα φύκο;» και λες εσύ «Ναι». Να τος ο φίκος. Ι: Τι λες ρε ο φίκος δηλαδή είναι από την Δούρου; Χαχαχαχα. Α: Ναι ρε και έχει αντέξει, ποιότητα η Δούρου όχι μαλακίες σαν τον Μπακογιάννη. Ι: Ναι αλίμονο φίκους ήξερε να πάρει καλούς να το παραδεχτούμε. Έτσι κύλησε το βράδυ με αναμνήσεις μέχρι να πάει 12 και να κλείσει το μαγαζί. Ανυπομονούσα να πάω σπίτι και να δω αυτόν τον φίκο που σε ένα βράδυ είχε μεταμορφωθεί, σε ένα βράδυ είχε απλωθεί στις φυλλωσιές του όλη η εφηβεία μου, όλη η αγωνία και όλη η σπίθα μιας παρέας κοριτσιών που το κουβάλησαν 4,5 χιλιόμετρα, γιατί ήξεραν ότι κάτι πρέπει να κρατήσουν δικό τους από το 2015. Αφιερωμένο στις Β.Ι.Α.Λ.Ε.Κ.
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|