από τη Ναταλία Διονυσιώτη Μη μιλάς για έρωτες. Δεν έχει νόημα κανένα. Η έγνοια μας είναι πως θα ζήσουμε. Δεν υπάρχουν πια μεταφορές. Μόνο κυριολεξίες. Η αποξένωση πήρε σάρκα και οστά. Τώρα μόνο μετράμε αποστάσεις. Χαμόγελα δεν βλέπω πια συχνά. Και οι χειραψίες, ανύπαρκτες. Οι αγκαλιές, τα φιλιά, ίσως είν' και αμαρτίες. Μη μιλάς για έρωτες. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε φαντασία. Τώρα βασιλεύει η επανάληψη και η λούπα. Σαν εκείνα τα παλιά cd που σου 'γραφα. Μόλις τελειώσουν, ξανά πάλι από την αρχή. Το ίδιο κομμάτι και μετά το επόμενο και το επόμενο και το επόμενο. Με την ίδια σειρά. Όλα σε τάξη. Σε μια απαράλλαχτη σειρά. Κανένας χαμός. Όλα φλατ. Ευθεία γραμμή που δεν με ταρακουνάει πουθενά. Ξυπνάω, βάζω μάσκα, παίρνω κλειδιά, αποστειρώνω τα πάντα, προσέχω να μην ακουμπήσω και πολλούς, γελάω μέσα από τη μάσκα και δεν το βλέπει κανείς. Βάζω μπροστά το αμάξι, γυρνάω σπίτι, κοιμάμαι. Μη μιλάς για έρωτες. Νεκρά παιδιά ξεβράζονται στην αμμουδιά και εδώ είναι απλά Τετάρτη. Τα ονόματα τους εδώ δεν τα ξέρει κανείς. Η μάνα τους μπορεί να μη ζει για να τα κλάψει. Όμως τη νιώθω την οργή της. Για αυτό σου λέω. Μη μιλάς για έρωτες. Μίλα μου για το πώς θα ζήσουμε στη μεταφορά. Πες μου πως τα νεκρά παιδιά ζουν στην αγκαλιά μιας θάλασσας ζεστής σαν τη μητρική αγκαλιά. Πες μου ότι το γέλιο θα το ξανά δω στα χείλη σου και όχι μόνο στα μάτια σου. Μίλησέ μου για το πότε τα φιλιά σου θα τα δω υγρά πάνω στο στόμα μου. Δεν θα τα νιώθω κρύα στην οθόνη μου. Γράψε μου σε ένα χαρτί τη μέρα που είχες πει, πως ίσως ξανά βρεθούμε. Αν καταφέρω, ίσως θα είμαι εκεί. Ίσως τότε σου μιλήσω εγώ για έρωτες. Joseph Lorusso - Later that Night
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|