by Χριστίνα Μ. Είσαι αλλεργικός στις γάτες. Ήταν από τα πρώτα πράγματα που έμαθα για εσένα. Και ίσως για αυτό τις περιεργαζόσουν τόσο πολύ με το βλέμμα σου. Ή μάλλον σε μαγνήτιζε τόσο το δικό τους. Ένα αγόρι που δεν είχε ακουμπήσει παρά ελάχιστες φορές γάτα. Σα παιδί τι έκανες λοιπόν στις ταβέρνες; Θυμάμαι εγώ πάντα έτρεχα ανάμεσα στα τραπέζια και τις κυνηγούσα, προσπαθούσα να τις κάνω να με εμπιστευτούνε, τις μιμούμουν, τους έδινα μπουκιές από το φαΐ μου. Αυτό ήταν το ένα παιχνίδι, το άλλο ήταν να ψάχνω καπάκια από τα μπουκάλια μπύρας στο πάτωμα. Οι γάτες είναι ένα θέμα και μάλλον ασήμαντο. Αλλά αδυνατώ να σε φανταστώ παιδί. Πώς ήσουν; Εύκολος χαρακτήρας; Δύσκολος; Έπαιζες με τα χώματα ή παρίστανες τον μεγάλο; Πάντα τόσο γεμάτος υποχρεώσεις και συνέχεια με την αίσθηση πως είναι τέτοια η ευθύνη που δεν μπορείς να απαλλαγείς. Ένας μικρός ενήλικας, που κάπου κάπου με βάζει στο πρόγραμμά του. Γι' αυτό στις στάσεις λεωφορείου με πιάνει συχνά μια μελαγχολία. Δεν πάω σε σένα, πάω αλλού. Χθες κάποιος την έσπασε όμως. Ήρθε και μου μίλησε. Σχολίασε τη φούστα μου. Του άρεσε. Και άρχισε να μου μιλά και να μου κάνει ερωτήσεις λες και με ήξερε από παλιά. Το λεωφορείο ήταν να έρθει σε είκοσι λεπτά, μα αυτός άνοιγε συζητήσεις που μπορεί να έπαιρναν ώρες. Και μαζί σου είναι σα να τρέχει πάντα ένα ρολόι, έτοιμο να χτυπήσει ένα ξυπνητήρι να σημάνει το τέλος της συνάντησης. Πειθήνια και εγώ ιεραρχώ αυτά που θέλω να σου πω, τι ίσως σε ενδιαφέρει κάπως πιο πολύ και εν τέλει χάνομαι συχνά στη σιωπή. Αυτολογοκρίνομαι σε εσένα και όχι σε αυτόν. Τον άγνωστο που με κοιτά, όπως εσύ τις γάτες. Που αψηφά τις ρόδες που πλησιάζουν την στάση και συνεχίζει να με ρωτά, να μου μιλά. Καθόμαστε δίπλα και στο λεωφορείο και με ρωτά αν είμαι κουρασμένη. Ναι, πολύ. Και εκείνος. Αλλά έχει υπερένταση, λέει. Μένει στη θέση του, όταν εγώ φτάνω στον προορισμό μου. Μα μου λέει: Θα διαβάσω τώρα κάτι, ίσως με ηρεμήσει. Βγάζει μια εφημερίδα και ένα βιβλίο. Και προσθέτει: την εφημερίδα την έχω διαβάσει, θα στη δώσω αν και ληγμένη, έχει ένα άρθρο ίσως σε ενδιαφέρει. Σημειώνει κάτι και τσακίζει τη σελίδα με το άρθρο. Με το που απομακρυνθώ κοιτάω τη σελίδα, είναι γεμάτη λουλούδια, τυπωμένα και πολύχρωμα, ένα άρθρο για μέρη στην Αθήνα με πράσινο. Και έχεις κυκλώσει κάτι, μια διεύθυνση. Γραμμένη μια λέξη από δίπλα «Αύριο;». Αλλά την επόμενη έχω δουλειές να κάνω. Χανόμαστε όλοι μας μέσα στα προγράμματα. Νομίζω πως δεν θα πήγαινα πάντως, έτσι και αλλιώς, Ίσως οι υποχρεώσεις να είναι μικρές προφάσεις.. Και όλο καταλήγω σε λεωφορεία που καταλήγουν κάπου αλλού, σε κάποιον άλλο. Απόψε είναι μια διαφορετική υπόθεση, Όπου ούτε το μουδιασμένο πόδι δεν με κάνει να θέλω να κουνηθώ στο ελάχιστο. Και όχι εξαιτίας του στιγμιαίου πόνου και ανατριχίλας που θα νιώσω άμα βάλω βάρος και το πιέσω... Απλά θέλω να συνεχίσω να κάθομαι εδώ, ακριβώς έτσι, με σένα δίπλα μου.
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|