by Χριστίνα Μ. Το (ελλιπές) ιστορικό μιας σχέσης Μέρος 1ο - Από το πάρκο στο λεωφορείο
Είχε λιακάδα και έκανε ζέστη, αλκυονίδες μέρες στη Ναυαρίνου. Καθόμασταν έτσι έξω, απομακρυσμένοι ελάχιστα από το σκοτεινό καφέ που συνήθως φιλοξενούσε τις συναντήσεις μας. Ο ήλιος έπεφτε πάνω στην πλάτη μου, πράγμα που λάτρευα, μα ήταν σειρά του να διαβάσει και έτσι ανόρεχτα γύρισα να τον αντικρύσω. Τυφλώθηκα από τον ήλιο μα δεν έκανα την οποιαδήποτε κίνηση. Ξερόβηξε και άρχισε την ανάγνωση. Περίεργος τύπος. Μιλούσε ελάχιστα και σου έδινε την αίσθηση πως όταν θα μίλαγε θα έλεγε κάτι βαρύγδουπο. Έτσι είχε κερδίσει το σεβασμό στην παρέα των φιλόδοξων συγγραφέων. Εγώ από την άλλη θεωρούσα πως διαρκώς έκανε επίδειξη. Να τώρα έλεγε πως το ποίημα του είναι εμπνευσμένο από ένα βιβλίο για τη μοντέρνα τέχνη και γιατί ένας 6χρονος δεν θα μπορούσε να είναι δημιουργός της. Κείμενο, κείμενο, ήρθε η σειρά μου. Δεν ήμουν περήφανη, μα αναγνώριζα πως δεν ήταν και απαράδεκτο. Στην ομάδα είχα μπει από πλήξη, εγώ ήμουν περισσότερο της ζωγραφικής. Στο τέλος της συνάντησης, ο Φώτης είπε τα του ραντεβού της λέσχης για τον επόμενο μήνα. Έγιναν πηγαδάκια ανάλογα με την κατεύθυνση που ο καθένας θα ακολουθούσε και σιγά-σιγά απομακρυνόμασταν. Αυτός ήρθε μαζί μας. Πρώτη φορά. -Άφησα τη γάτα μου στον κτηνίατρο, πάω να την πάρω, να σας κάνω παρέα;, μας ρώτησε και τον διαβεβαιώσαμε πως είναι ευπρόσδεκτος. -Πώς τη λένε; -Ρόζα. -Από τη Λούξεμπουργκ; ρώτησα -Όχι, αποκρίθηκε. -Από τη Ρόζα Πάρκς μήπως; -Όχι, όχι είπε και γέλασε, να σου πω ή θες να συνεχίσεις; -Πες μου, είπα παραιτημένη. -Η γλάστρα που χρησιμοποιεί για τουαλέτα είχε κάποτε μια ροζ τριανταφυλλιά… Γέλασα. Απροσδόκητο αυτό. Αρχίσαμε να μιλάμε, μου φάνηκε συμπαθής, μα σύντομα οι δρόμοι μας χώρισαν. Ένιωσα απογοήτευση, θα μιλάγαμε πάλι σε μια εβδομάδα. Μέρος 2ο - 1 χρόνο μετά το λεωφορείο Είχαμε μόλις σταματήσει να καβγαδίζουμε. Τίποτα καινούργιο. Εκείνη την περίοδο όλο αυτή τη δουλειά κάναμε. Μα ακόμα δεν μπορούσαμε να το διακόψουμε. Φωνάζαμε, αγανακτούσαμε και στεναχωριόμασταν αλλά μοιραζόμασταν αυτή την αρρωστημένη πεποίθηση των ερωτευμένων πως τελικά όλα θα εξελιχθούνε ομαλά… Αν και ήμασταν σπίτι μου βγήκα να περπατήσω λίγο να ξεθυμάνω. Μετά από κανα δεκάλεπτο, έφτασα στο ύψος της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και είδα ένα ανθοπωλείο. Εκείνη λάτρευε τα λουλούδια, επέμενε να μου φέρνει μάλιστα κομμένες μαργαρίτες και τουλίπες, αν και της είχα πει πως δεν μου έκαναν αίσθηση. Στο μαγαζί αγόρασα βιαστικά κόκκινα τριαντάφυλλα, και της τα προσέφερα μερικά λεπτά αργότερα… δεν τα δέχτηκε. -Αυτά θα μπορούσαν να ήταν για όποιο κορίτσι…, είπε ναζιάρικα. -Μα είναι για σένα. Κούνησε το κεφάλι της δεξιά- αριστερά, τσεκάροντας τα όρια μου. -Θα κάνω άλλη μια προσπάθεια. -Όχι, μη, πλάκα έκανα, τα λατρεύω, είπε και έχωσε τη μύτη της στα λουλούδια και έκανε πως τα μυρίζει. Σύντομα ήμουν πάλι πίσω στο δρόμο, υπεραγαπούσα τα λεπτά εκείνα που ένιωθε ενοχές και φερόταν τόσο αλλόκοτα καλοσυνάτα. Ήμουν σίγουρος πως όταν γύριζα θα έκανε σα κουτάβι που επέστρεφε ο ιδιοκτήτης του. Πίσω στο μαγαζί επεδίωξα τη βοήθεια του πωλητή. -Πες μου κάτι για αυτή, είπε χωρίς να βγάλει το τσιγάρο από το στόμα του. -Της αρέσει το κόκκινο, είναι δασκάλα ιαπωνικών, βασικά είναι από την Ιαπωνία, ζωγραφίζει πολύ… χορεύει και συλλέγει κουμπιά… -Γιαπωνέζα είπες; Γιατί δεν της πας κινέζικα γαρύφαλλα; Μου έδειξε κάτι λουλούδια, σαν γαρύφαλλα, μα πιο μικρά και με περισσότερα χρώματα, μωβ, ροζ και άσπρα για την ακρίβεια. Κοντοστάθηκα, αυτός ο άνθρωπος με έφερνε σε αμηχανία. Αντιλαμβανόταν πόσο διαφορετικές ήταν η Κίνα με την Ιαπωνία, πως η πρόταση του δεν είχε κάποια εμφανή σύνδεση με τα χαρακτηριστικά που του είχα παρουσιάσει; Μα τα λουλούδια αυτά ήταν τέλεια, όχι μονάχα για αυτήν, αλλά για εμάς σαν ζευγάρι. Της τα πήγα. Δεν μπορούσε να κρύψει το χαμόγελο της, μα την έβλεπα πως δεν ήθελε να αφεθεί αμέσως. -Πώς και δεν μου έφερες κανονικά γαρίφαλα; Θα ήταν ιδανικά για να ξεκινήσεις την κομμουνιστική διαφώτιση της συντρόφου σου (ήμουν αναρχοκομουνιστής, μα πάντα μίλαγε πολύ γενικά). Κάθισα σε μια καρέκλα και την έβαλα να κάτσει στα πόδια μου. -Γαρίφαλο γιατί εγώ είμαι κομμουνιστής, πολύχρωμα και μικρά άνθη για τα δικά σου ευφάνταστα εγκεφαλικά κύτταρα. Φάνηκε να της αρέσει η εξήγηση μου, της φίλησα τον ώμο, την έκλεισα στην αγκαλιά μου, νιαούρισε η Ρόζα πιο δίπλα και για λίγο ήμασταν καλά. Μέρος 3ο– Δικό σας...
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|