από την Χριστίνα Μανωλακάκη Υπάρχουν κάποια πράγματα που τολμώ να βάλω μονάχα στα χείλη ηρωίδας μου. Νιώθω πώς θα ήταν αναίρεση του εαυτού μου να γυρίσω να ξεστομίσω τι μου είπες και τι απάντησα. Μια στιχομυθία που συμπυκνώνει μια ήττα μου. Και έτσι βρίσκω ονόματα που μου αρέσουν: Λυδία, Έλλη, Δανάη και Λένα. Κορίτσια που μου μοιάζουν, αλλά δε φέρουν το όνομα μου.
Κάθονται μπροστά από τις τηλεοράσεις και βλέπουν ταινίες του Τζιμ Τζάρμους. Ακούνε με την ίδια ευκολία τζαζ και Sepultura και όταν έχουν χρόνο διαβάζουν Μάγια Αγγέλου και Μπουκόφσκι. Μα δεν είναι παράξενες, φανταστικές οντότητες για αυτά. Είναι πώς όταν το τηλέφωνο χτυπά και ακούνε το τι έχεις να πεις, δεν παγώνουν, δεν νιώθουν κενές και αδύναμες, δεν αντιδρούν μόνο γιατί νιώθουν πώς οφείλουν να αντιδράσουν… Η Λυδία αφήνει να παίζει στο βουβό η ταινία και απασχολεί το μυαλό της με τους υπότιτλους. Περιμένει μονάχα να το κλείσεις, να κάνεις μια παύση έστω για να σου πει πώς είσαι παράλογος, πως θα σε κλείσει να τα πείτε άλλη ώρα, ενώ σκοπεύει να μην απαντήσει ξανά κλήση σου. Η Έλλη σου φωνάζει τόσο, χωρίς να τρέμει στο ελάχιστο η φωνή της που τελικά σωπάς και την ακούς. Έπειτα αρχίζεις πάλι τα δικά σου, αλλά δεν έχει νόημα, της έχουν εξατμιστεί όλα τα θετικά συναισθήματα, της έχει μείνει μόνο η οργή και ανυπομονεί να σε ακούσει να ζητάς συγνώμη, ώστε μετά να σου το κλείσει στη μούρη. Η Δανάη που σε ακούει πολύ προσεχτικά και σκέφτεται πόσο παράλογος είσαι, ειδικά αφού δεν ξέρεις πού πράγματι έχει σφάλει. Σε λυπάται λίγο. Κάθεται και σε ακούει σαν φίλη, που έχει πάψει από καιρό να είναι ερωμένη. Η Λένα δεν σου απαντάει καν. Τρώει σουβλάκια με τις φίλες της και αποφασίζει να αγνοήσει την κλήση σου. Η ανώνυμη εγώ, σε ακούω να μου λες πώς οφείλω να είμαι μαζί σου, γιατί όλοι οι άλλοι θέλουν απλά να με γαμήσουν, δε με εκτιμούν και παίζουν μαζί μου. Εσύ από την άλλη, λες, είσαι ο μόνος που με αγαπάει, ο μόνος ικανός να με αγαπήσει για αυτό που είμαι, γιατί μόνο εσύ με ξέρεις. Δεν ένιωθα στο ελάχιστο αγαπητή εκείνη τη στιγμή. Συναίσθημα κατολίσθηση υπάρχει; Σου φώναξα! Μα έκλαψες… Και έπειτα συμφώνησα να έρθεις σπίτι μου και κοιμηθήκαμε μαζί. Και έπειτα αισθανόμουν κενή. Συναίσθημα παρένθεση υπάρχει; Ήθελα να χτυπήσω το σώμα μου κάπου, μα δεν ήθελα να κάνω ζημιά/ Ήθελα να φωνάξω, μα δεν ήθελα να κάνω θόρυβο/ Ήθελα να χαθώ, μα δεν ήθελα να με ψάξουν/ Κόλλησα. Σε μια παύση έναν χρόνο. Και μετά η παρένθεση έκλεισε. Με λένε Ελένη. Χάρηκα.
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|