της Χριστίνας Μ. Άστοχα βγάζεις τα όνειρα και τα σχέδια μου. Κάθεσαι και κοιτάς το τίποτα στο μπαλκόνι, με τα πόδια αφημένα στο μικρό μας τραπέζι και καπνίζεις, όλο καπνίζεις. Περιμένεις μου λες κάποιον φίλο να παίξετε τάβλι. Έχω φτιάξει τα μαλλιά μου, αλλά δε μου χαρίζεις ούτε μια ματιά για να το διαπιστώσεις. -Δημοσθένη, βγαίνω έξω, θες τίποτα;
-Όχι αγάπη μου, ευχαριστώ. Περπατάω προς το βιβλιοπωλείο της πλατείας, είναι μικρό και κάπως ακριβό, αλλά βαριέμαι να κατέβω κέντρο μόνο για ένα δώρο. Κοιτάω τη ξύλινη πόρτα με το ταμπελάκι «ΈΛΞΑΤΕ» και το δυσλεκτικό μου μυαλό μπερδεύεται. Απέχω μόλις ένα βήμα πλέον, οπότε συγκεντρώνομαι και απλοποιώ τη λέξη, έλξη, πάει να πει το θέλω κοντά μου. Ξέρω τι πρέπει να κάνω, να τραβήξω προς το μέρος μου το χερούλι της πόρτας. Εν τέλει καταλήγω να κάνω την αντίθετη κίνηση. Ανοίγω την πόρτα το επόμενο δεύτερο και περπατάω μηχανικά προς τα μέσα. Δεν ξέρω που είναι το τμήμα λογοτεχνίας. Έχω καιρό να έρθω και έχουν μετακινήσει πολλά έπιπλα, ενώ πρέπει να έχουν αλλάξει και τις βιβλιοθήκες, δεν τις θυμάμαι τόσο ψηλές. Συνεχίζω ευθεία, ώστε να φτάσω στο τέλος του διαδρόμου και έπειτα δεξιά. Δε πολυκοιτάω δίπλα μου, στα ράφια, καθώς δεν έχω καμία όρεξη να καταλάβει το προσωπικό πως είμαι ανίδεη, πως πράγματι χρειάζομαι βοήθεια και να έρθει κάποιος να με εξυπηρετήσει. Δεν είναι πως είμαι αντικοινωνική, απλά δεν αντέχω αυτά τα πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα και τις κοντομάνικες μπλούζες, όλες ίδιες, των υπαλλήλων εδώ. Φτάνω στη γωνία, που δε με βλέπει κανείς και επιτέλους κοιτάζω τα βιβλία. Δυστυχώς είμαι άτυχη. Είμαι στον τομέα της αυτό-βοήθειας και αυτό- βελτίωσης. Θα έλεγε κανείς πως ένα καλό που θα μας έκαναν όλα αυτά τα βίντεο στο διαδίκτυο, τα μπλογκς και οι σελίδες, είναι πως οι εκδοτικοί θα έπαυαν να τα τυπώνουν αυτά. Αλλά ακόμα τίποτα. Βλέπεις τα βιβλία αυτά με τα έντονα χρώματα στα εξώφυλλα τους, τους χαμογελαστούς ανθρώπους με τα δόντια της λεύκανσης και της επεξεργασίας photoshop, μαζί με κάτι αποφθέγματα της κακιάς ώρας. Και βλέπεις καλά τα εξώφυλλα αυτών γιατί τα εναποθέτουν έτσι ώστε να έρχεσαι κατά πρόσωπο με αυτά και όχι σα τα υπόλοιπα που βλέπεις μονάχα την ράχη τους. Είναι τα βιβλία που σε καλούνε να κάνεις τα περισσότερα, με τον πιο τεμπέλικο τρόπο. Και μετά είναι και οι τίτλοι τους, μεταξύ των οποίων διεξάγεται ένας σιωπηλός συναγωνισμός για το ποιος θα εμπεριέχει τη μεγαλύτερη υπόσχεση. «Είναι μόνο μια απόφαση». Στο εξώφυλλο μια φωτογραφία με ένα τασάκι και με ένα σχεδόν - ολόκληρο τσιγάρο, σβηστό. Σου ψιθυρίζει το βιβλίο «Αν με διαβάσεις θα αποκτήσεις αυτοκυριαρχία», «θα το κόψεις», «θα είσαι άλλος μετά». Αλλά εγώ ξέρω πως το τσιγάρο αυτό είναι του φωτογράφου, θα συνέχισε μάλιστα να το καπνίζει με το που πάτησε το κουμπί της μηχανής του. Και μετά όταν πληρώθηκε θα πήγε να αγοράσει ένα πακέτο τσιγάρα. Δίπλα είναι ένα ροζ βιβλίο, δήλωση πως απευθύνεται σε γυναίκες, κυρίες βασικά, αφού στο δικό του εξώφυλλο ποζάρουν δύο βέρες. «Πώς να κάνεις το γάμο σου να πετύχει» ή αν ήταν πιο ειλικρινής «Κάντο για τα παιδιά» ή « Για να μην σε λέει η γειτονιά διαζευγμένη». Απομακρύνομαι γρήγορα- γρήγορα από εκεί, μα πιάνει το μάτι μου ένα ακόμα βιβλίο. Αυτό έχει ιατρικό εξοπλισμό στο εξώφυλλο, μια προσπάθεια να αποκτήσει εγκυρότητα φαντάζομαι. Ο τίτλος του «Η ανατομία μιας σχέσης». Δεν υπάρχει κάποια υπόσχεση εδώ. Το παίρνω στα χέρια μου και διαβάζω το οπισθόφυλλο. Διαβάζω τα μπλε, μεγάλα γράμματα από εκεί: «Είσαι σε μια σχέση που αξίζει να μείνεις και να προσπαθήσεις ή έφτασε η ώρα να χωρίσεις.» Λέει και άλλα, βαριέμαι όμως να τα διαβάσω. Φεύγω από εκεί και περιφέρομαι σε όλο το μαγαζί, μέχρι που βρίσκω τα λογοτεχνικά βιβλία. Επιλέγω το «Η τέχνη του χωρισμού» του Guy de Maupassant. Φεύγω και επιστρέφω σπίτι. Ακούω ζάρια από το μπαλκόνι. Βγαίνω και χαιρετάω τον φίλο σου, τον Αντώνη, του εύχομαι κιόλας χρόνια πολλά, του δίνω το βιβλίο, που είναι τυλιγμένο και στολισμένο με έναν χαρούμενο φιόγκο, ώστε να μη μπορέσει να φανταστεί τι λέει η αφιέρωση στη πρώτη σελίδα. Τελείωσε και αυτό. Ούτε ο Δημοσθένης θα μάθει ποτέ τίποτα, ούτε τα παιδιά. Χαμογελάω στους δύο άντρες που συνεχίζουν να παίζουν τάβλι. Ώρα για τσιγάρο.
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|