by Χριστίνα Μ. Ποτέ δεν διαλέγω βιβλία από την πρώτη σελίδα ή το οπισθόφυλλο. Τα ανοίγω κάπου τυχαία και αρχίζω το διάβασμα. Και η αλήθεια είναι πως σπάνια πέφτω έξω. Κατά κανόνα μου αρέσουν τα αναγνώσματα που επιλέγω και καταλήγουν να γεμίζουν ασφυκτικά τα ράφια της βιβλιοθήκης μου. Από την άλλη, δεν διαβάζω καθόλου καλά τους ανθρώπους. Είμαι απαράδεκτη στο να ψυχογραφώ άτομα και να αναμένω ορισμένες συμπεριφορές. Ήταν μόλις την προηγούμενη εβδομάδα που ονειροπολούσα εξαιτίας μιας πρόσκλησης. Μου είχες πει να πάμε μαζί στο πάρτι ενός γνωστού σου σε μια γκαλερί. Σνόμπαρες απίστευτα αλλά εγώ είχα ενθουσιαστεί. Σκεφτόμουν τι θα φορέσω, τι μουσική θα παίζει, τι ποτό να παραγγείλω. Παρασκευή βράδυ φόρεσα το πράσινο παλτό μου και τη φούστα με τα πολύχρωμα λουλούδια. Στόχος μου να μοιάζω με ηρωίδα νουάρ ταινίας. Εσύ έμοιαζες αταίριαστος με αυτή μου τη φαντασίωση, αλλά τουλάχιστον κάπνιζες. Οι προσδοκίες μου εξαιρετικά σύντομα ναυάγησαν. Το πάρτι ήταν αδιάφορο. Ψυχρή μουσική, ψυχροί άνθρωποι. Μου είπες να τελειώσω το ποτό μου να φύγουμε. Προτιμούσες να πάμε σπίτι, για καμία ταινία ίσως. Πόσες φορές είχα βάλει μια υπερμεγέθη μπλούζα σου και είχαμε χουχουλιάσει ανάμεσα στα παπλώματα, αλλά απόψε ήθελα κάτι διαφορετικό. Μια δόση περιπέτειας. Σε καληνύχτισα. «Πήγαινε μόνος, εγώ θα πάω να βρω τη Μαίρη». Η Μαίρη τα έπινε σε ένα παγκάκι, μερικά στενά πιο εκεί. Αυτή την περίοδο δοκίμαζε την τύχη της στο θέατρο. Αυτοί γύρω της ήταν όλα παιδιά από το θίασό της. Είχαν έρθει και εκείνοι στο πάρτι, αλλά αποχώρησαν σχεδόν αμέσως. Όταν τους βρήκα η Μαίρη έκανε φούσκες και ψιλοαγνοούσε την κοπέλα που της μιλούσε. Καθόταν ακριβώς κάτω από το φως του δρόμου και έμοιαζε σαν να ήταν το αστέρι της παράστασης, με τους προβολείς στραμμένους πάνω της. Τα μαλλιά της, όπως πάντα μπούκλες, τέλειες μέσα στην ατέλειά τους, έπεφταν στο μαύρο φορεματάκι της, προσδίδοντας μια παιδική νότα στην όψη της. Κάπου στο δίωρο που είχαμε αποχωριστεί με πήρες τηλέφωνο, μα δεν το σήκωσα. Μου έστειλες και μήνυμα «Είσαι ακόμα έξω; Στείλε μόλις φτάσεις σπίτι, καληνύχτα». Σπάνια μου έστελνες, συνήθως καλούσες και ξανακαλούσες, προτιμούσες να μιλάμε, παρά να ανταλλάζουμε σκόρπιες γραπτές κουβέντες. Δεν απάντησα στο μήνυμα, ούτε και όταν έφτασα σπίτι. Είχε έρθει μαζί και η Μαίρη. Θα κοιμόταν απόψε εδώ. Έβγαλε τα ρούχα της, το βλέμμα μου στάθηκε στη γυμνή της πλάτη, πριν την καλύψει με ένα παλιό μου φούτερ. Έμοιαζε κουρασμένη, εκεί που φλυαρούσαμε συχνά έκλεινε τα μάτια της και χαμογελούσε. Ακόμα και με τα λερωμένα από το μακιγιάζ μάτια της, το ταλαιπωρημένο φούτερ και το νυσταγμένο της ύφος, έμοιαζε στα αλήθεια με ηρωίδα από ταινία. Της το είπα. Εκείνη με κάρφωσε με το βλέμμα της και ύστερα γέλασε. «Δεν ξέρω τι θα πει αυτό», είπε. Ούτε εγώ είχα σαφή ιδέα, άρχισα να γελάω μαζί της. Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. Πήγα στην κουζίνα και σου απάντησα. «Έλα» «Έλα, έφτασες σπίτι;» «Ναι, είμαι με Μαίρη» «Α, ωραία» «Να σου πω, δεν έχεις σκεφτεί ποτέ πως μοιάζει με κάτι που έχει πεταχτεί από την οθόνη του σινεμά;» «Σα σταρ δηλαδή;» «Όχι, όχι σαν κάποια ηρωίδα» «Έχουν υπάρξει τόσοι ρόλοι, δεν καταλαβαίνω τι θες να πεις» «Ναι είναι κάπως ασαφές αυτό που λέω είναι η αλήθεια... προσπαθώ να πω πως κάθε κίνησή της είναι τόσο αρμονική, σαν κομμάτι μιας άγνωστης στους άλλους χορογραφίας, κάθε τι που κάνει, το πώς δείχνει μου βγάζει κάτι το όμορφα προκαθορισμένο. Τέλος πάντων, ίσως έχω πιει και λέω μαλακίες. Τα λέμε αύριο...» «Ναι... αύριο;» Η Μαίρη ήταν από πίσω μου. Στεκόταν στην πόρτα του δωματίου. «Έψαχνες συμμάχους στη θεωρία σου;» «Κανείς δε καταλαβαίνει τι θέλω να πω», παραπονέθηκα. «Γιατί εγώ μοιάζω με ηρωίδα ταινίας και εσύ όχι;» «Αν ήμουν, θα ήμουν κομπάρσος, ξέρω εγώ», αποκρίθηκα «Α! Τουλάχιστον στη φαντασία σου έχω πρωταγωνιστικούς ρόλους... κάτι είναι και αυτό», είπε και γελάσαμε. Με πλησίασε ακόμα περισσότερο και με φίλησε στα χείλη, στιγμιαία. Και μετά είχε ένα περίεργο χαμόγελο και φαινόταν αμήχανη. «Για πλάκα το έκανα... μαλακία ε;», είπε. Τότε με ξαναπήρες. Γύρισα γρήγορα την πλάτη μου στη Μαίρη για να απαντήσω στην κλήση σου. Και η Μαίρη έφυγε. Δεν είπε τίποτα, άφησε πίσω το φόρεμά της και βγήκε στο δρόμο με το παλιό μου φούτερ. Ακούστηκες εσύ, ανίδεος και απόλυτα ψύχραιμος «Για εμένα εσύ είσαι σαν από ταινία, αλλά ευτυχώς δεν σε βλέπω μόνο για ένα δίωρο. Σκέφτηκα απλά να σου το πω. Καληνύχτα.» από την ταινία 'Vivre sa vie' (Jean Luc Godard, 1962)
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|