by Χριστίνα Μ. Το χώμα έμοιαζε αφράτο. Το τσέκαρα με το πόδι μου, όντως ήταν. Δεν άντεξα, έσκυψα και άρχισα να σκάβω. Είχε κυριαρχήσει στο μυαλό μου αυτή η ιδέα, έπρεπε λέει να ανοίξω ένα λαγούμι. Τα νύχια μου ήταν πλέον γεμάτα χώμα και ο σκύλος μου γάβγιζε παραξενεμένος. Εγώ εκεί.
Θυμήθηκα την τελευταία φορά που μου είχε έρθει μια τέτοια παρόρμηση. Χώριζα. Αρχικά κοίταγα τη γη, μιμούμενη εκείνον, καθώς για να αποφύγει το βλέμμα μου κοίταζε διαρκώς κάτω. Ασυναίσθητα μετά από λίγο εστίασα και εγώ εκεί. Δε μου έλεγε κάτι βέβαια, μέχρι που πέταξε κάτω το τσιγάρο και το σβήσε με το παπούτσι του. Ένα άσπρο all star με τη μύτη του σταθερή, να κινείται κατά τα άλλα δεξιά- αριστερά- δεξιά-αριστερά. Με τρέλαινε αυτή η κίνηση. Ήθελα να φύγω, να χαθώ, αλλά ανώδυνα. Σαν το καπνό. Και η σκέψη να το βάλω στα πόδια με φόβιζε, ήθελα να κρυφτώ και να κουρνιάσω. Ένα λαγούμι. Ήταν εκείνος όμως μπροστά τότε και δεν μπορούσα. Φορούσα και άσπρο φόρεμα. Τι κρίμα. Κάποτε το αγαπούσα αυτό το φόρεμα. Μετά από εκείνη τη μέρα δεν το ξαναφόρεσα. Και ήταν και αυτό το φερμουάρ του, κάλυπτε όλο το ύψος της πλάτης, που όταν τον είχα δει πρώτη φορά, ένιωθα να κατεβαίνει και να βγαίνουν από μέσα μου δεκάδες πολύχρωμα μπαλόνια. 7 μήνες και 12 μέρες μετά, τα στόχευε με βελάκια, ενώ έσβηνε το τσιγάρο του κάτω στο χώμα. Τώρα, πόσος καιρός πάει από τότε δε θυμάμαι. Έχουν ατονήσει τα πάντα ενώ σκάβω. Και μου αρέσει αυτό. Μια σπάνια νιρβάνα. Ούτε τα χέρια ή τα νύχια μου δε με πονάνε και ας έχουνε ματώσει. Ούτε με νοιάζει που έχω λερωθεί. Και φοράω αυτό το άσπρο φόρεμα που λάτρευε να μου βγάζει. Τι φοράω; Νιώθω αναγούλα. Πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που χωρίσαμε; Σταματάω για λίγο το σκάψιμο. Δεν είναι γάβγισμα αυτό που ακούω. Είσαι εσύ. Και μου φωνάζεις. Κλαις κιόλας. Με παρακαλάς να σταματήσω. Βγάζω το κεφάλι μου έξω. Το φως με θολώνει. Το πρώτο που βλέπω, κάτι άσπρα all star, έπειτα τη γόπα σου, μαζί με πολλές άλλες που δεν θυμάμαι να κάνεις. Ύστερα σηκώνω το βλέμμα και σε κοιτάω. Γιατί κλαις, αναρωτιέμαι, εγώ ήθελα απλά ένα λαγούμι, λίγη ζεστασιά. Κλαίω και εγώ. Δεν ήθελα να σε στεναχωρήσω πρίγκιπα, συγγνώμη. Και πάψε να κλαις, λασπώνεις το χώμα… το χώμα… και μετά που θα χαθώ;
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|