από τη Ναταλία Διονυσιώτη Θέλω να σου γράψω ένα γράμμα. Θα 'θελα να έχει μέσα όλα τα γράμματα. Όλα τα σ' αγαπώ και όλα τα γιατί. Όλες τις λύπες και τις χαρές. Μα πιο πολύ όλες τις συγγνώμες που σου δίνω κάθε μέρα, αλλά εσύ δεν το ξέρεις. Θέλω να σου γράψω ένα γράμμα. Να σου πω για όλα τα φιλιά που δίνω όσο λείπεις. Πλέκονται στα χείλη με κλωστές παχιές και άγριες. Το στόμα μου πασχίζει να τις περάσει μαλακά από τη βελόνα. Να ραφτούν και αυτά σε ύφασμα μεταξένιο. Θέλω να σου γράψω ένα γράμμα. Να σου πω για όλες μου τις μέρες. Μα πιο πολύ για τις νύχτες που ντύνομαι μοιραία. Βάζω τα ρούχα της Ντίτριχ και το άρωμα της Μονρόε. Ανεβαίνω στη σκηνή. Τα φώτα ανοίγουν. Βγαίνω μπροστά στους θεατές και παίζω ρόλους σαν εκείνους του Στέρνμπεργκ. Κάποιοι με κοιτούν επίμονα. Κάποιες φορές τους κοιτώ και εγώ. Τα λόγια που αποστήθισα δεν έχουν να κάνουν ποτέ με σένα. Τα λόγια που ποτέ δεν ξεστομίζω έχουν να κάνουν λέξη προς λέξη μόνο με σένα. Θέλω να σου γράψω ένα γράμμα. Να σου πω πως κάθε μέρα πιο πολύ υποκρίνομαι. Φοβάμαι, πως όταν βγαίνω στη σκηνή ξεχνώ τα λόγια μου. Κουνιέμαι σαν τους δείκτες από ξεκούρδιστο ρολόι. Φοβάμαι πως δεν έχουν ειρμό οι λέξεις μου. Καμιά φορά, φοράω το φόρεμά μου ανάποδα. Πασαλείβω το κραγιόν στα χείλη μου και το χαμόγελο μου φαίνεται παράταιρο. Στο τέλος με χειροκροτούν, αλλά ο ήχος που βγαίνει όταν χτυπούν τα χέρια τους με κάνει πληγωμένο ζώο που τρέχει να κρυφτεί, μήπως και τελικά δεν το πιάσει ο θηρευτής του. Θέλω να σου γράψω ένα γράμμα. Να σου πω πως καμιά φορά ονειρεύομαι πράξεις αλλόκοτες. Ανεβαίνω στη σκηνή και δεν υποκρίνομαι καμιά. Σκόρπια λόγια, αυτοσχέδια καίνε μέσα μου και οι στάχτες καταβρέχουν σκηνή και θεατές. Κόσμος τρέχει στην έξοδο και άλλοι φωνάζουν εξαγριωμένοι. Δεν τους αδικώ. Το εισιτήριο που έκοψαν δεν προοριζόταν για τέτοια εμπρηστικά θεάματα. Θέλω να σου γράψω ένα γράμμα. Να σου πω πως ξέρω ότι οι ασυνάρτητες μου λέξεις θα σε κάνουν να γελάσεις. Σε βλέπω να κάθεσαι στη πρώτη σειρά και να χαμογελάς. Και εγώ συνεχίζω την παράσταση τραγουδώντας μελωδίες που ακούγαμε μαζί. Θέλω να σου γράψω ένα γράμμα. Στο υστερόγραφο θα λέω πως η αυλαία έπεσε. Τα φώτα έσβησαν και είμαι πια στο καμαρίνι. Έχω πετάξει από πάνω μου τα ρούχα της σκηνής και μένω γυμνή κάνοντας τσιγάρα. Η μουσική σταμάτησε και η σιωπή με κουράζει. Σε περιμένω να διαλέξεις εσύ το επόμενο τραγούδι, κι ας μη μ' αρέσει. Μονάχα έλα γρήγορα γιατί κρυώνω. πίνακας του Giovanni Esposito
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|