by Κώστας Θεοχάρης και Φωτεινή Κωστοπούλου Ένα ποίημα, ακριβέστερα δύο φωνές που πυκνώνονται σε μια πνευματική σύλληψη. Αφορμή του καλλιτεχνικού μας ξεσπάσματος στάθηκε η βροχή, η Μπιγιόνσε μα και η ακόρεστη δίψα μας να αφήσουμε το προσωπικό μας στίγμα και στην παρούσα υπερπολύτιμη στήλη της σελίδας μας. Μια αλληλοδιαδοχή σπαρακτικών θραυσμάτων σκέψης που ξεκινά με την κατάθεση ψυχής της Φωτεινής και απολήγει στην αντήχηση της ποιητικής κραυγής του Κώστα, θέτει τη βάση για έναν κύκλο εναλλασσόμενων στίχων και προσωπικών φωνών. Απολαύστε υπεύθυνα. Βρέχει και πάλι στο περβάζι κι είναι το κρύσταλλο, υγρός καθρέφτης της ζωής μου. Κι είναι τα ουράνια δάκρυα σταλαγματιές πεποίθησης και νόστου. Ο ουρανός κλαίει έναν ωκεανό από δάκρυα του παρελθόντος και η ζωή μου θυμίζει φρεγάτα στην φουρτουνιασμένη θυμωνιά των μαλλιών σου. Κύματα διαπλέκονται στο χείμαρρο της θύμησής σου. Χείμαρρο ή χίμαιρα; Τώρα πια δεν ξέρω. Μόνο η γλυκόπικρη αίσθηση από τα χείλη σου, εν είδει απειλής, φουσκώνει τον άοκνο ποταμό των ανεπίστρεφτων φιλιών μου. Οι νοτισμένοι ψίθυροί σου γαργαλούν την αμυγδαλή μου και η νύχτα βαθιά σαν ποίημα, ανασφαλής σαν ήβη να με γλύφει. Νιώθω τόσο λίγος ή ίσως τόσο αβάσταχτα πολύς σε μία ανεκλάλητη παράτα μετανιωμένων νιάτων. Όμως η αμείλικτα εύγλωττη σιωπή σου, η πληθωρική σου απουσία είναι βασάνων υπομνήσεις, βαρίδια ασήκωτα, θαρρώ, που με γειώνουν. Δαιμονικά, πυρετικά αναζητώ της λύτρωσης το δρόμο. Μούσα γίνε επικαρπώτρια της διάνοιάς μου, κυρία της ψυχής μου, κόμησσα του πονεμένου μου κορμιού. Ουρλιάζω μέχρι να σκίσω την καρδιά μου το όνομά σου κι έπειτα στέκω εκεί στην πλησμονή μίας οιονεί σιγής. Και κάπου εκεί συνθλίβομαι, διαλύω το εγώ μου σε ένα αμφίβολο εμείς. Έλα κοντά μου, πλησίασε εσύ, αιτία της άναρχης εξέγερσης που κήρυξε η καρδιά μου. Ας τιθασεύσουμε μαζί του κόσμου το αλώνι. Κυλιέμαι σαν ακατέργαστο παιδί στους αγρούς και στις αλάνες του μοναχικού σύμπαντος μόνο για να ξυπνήσω παγωμένος στην φωλιά της μοναχικής μου κλίνης. Θα ορκιζόμουν πως σε άκουσα να γελάς, αλλά ίσως να είναι μόνο η βροχή που ακόμα σκάει επάνω στο περβάζι μου. By Κω-Θε και Φω- Κω (All rights reserved) Ποιος είσαι; Η σαρκωμένη έμπνευσή μας.
2 Comments
Σωσώκα
5/10/2015 12:20:43
Εξαιρετικά συγκινητικό ποίημα. Δάκρυζα καθ'ολη τη διάρκειά του. Ευτυχώς που υπάρχουν νέοι -ας μου επιτραπεί η λέξη- καλλιτέχνες να μας αγγίζουν τις ψυχές με την ποιητική τους αύρα. Συγχαρητήρια παιδιά, αναμένω κι άλλο αριστούργημά σας.
Reply
Σωσώκα
5/10/2015 12:34:00
Α επίσης, η αλήθεια είναι ότι με μπέρδεψε λίγο ο τίτλος του ποιήματος και θα ήθελα αν μπορείτε να μου δώσετε έτσι τη δική σας ερμηνεία. Ευχαριστώ εκ των προτέρων. Συγχαρητήρια και πάλι!
Reply
Leave a Reply. |
Categories
All
|