by Πόλλυ Βαρελοπούλου Πέρα από μερικά νωχελικά απογεύματα ποτέ της δεν είχε νιώσει πραγματική θλίψη. Την έβλεπε ίσως σε άλλους (και αυτοί ίσως την έβλεπαν σε εκείνη) αλλά... μέχρι εκεί. Σε εκείνα τα απογεύματα, τουλάχιστον, περιόριζε ευσυνείδητα τον εαυτό της σε ένα δωμάτιο σχετικά ευρύχωρο και προσωπικό. Αυτό προκαλούσε αρχικά σκέψεις όπως: "Πάλι καλά δε μένω σε μπουντρούμι του 16ου αιώνα, 1x1 με τους γλάρους απ' έξω να στραβοκαταπίνουν νεκροζώντανα ψαράκια". Εκεί, λοιπόν, και στα πλαίσια του αυτοπεριορισμού της τοποθετούσε και επεξεργαζόταν τον εαυτό της στη ρεαλιστική και σχεδόν χειροπιαστή αλήθεια της πραγματικότητάς της. Αυτό στα πρώτα 2 λεπτά. Γιατί μετά ο λογισμός της ζηλεύοντας την ελευθερία των άγριων αλόγων και την ηλιθιότητα μιας μύγας που πάει και στέκεται κάτω από μια μυγοσκοτώστρα τις μιμείται και τις δυο εξίσου καλά: τρέχοντας από το ένα θέμα στο άλλο και από το ένα πιθανό σενάριο αποτυχίας στο άλλο κουτρουβαλά και σκοντάφτει σε κλειστές πόρτες, συνεχίζοντας όμως, αν και καταδικασμένη να βιώσει ξανά τον ίδιο αποκλεισμό.
Ανόητη συνήθεια, θα έλεγε κανείς. Όμορφη, κάποιος άλλος. Ο δεύτερος με το επιχείρημα ότι όλο και κάτι δημιουργικό μπορεί να βγει από όλο αυτό, ο πρώτος γιατί βασικά πήγε να συνειδητοποιήσει την ταύτιση με τη δική του, έως τότε μη συνειδητοποιημένη, πραγματικότητα, φοβήθηκε και οδηγήθηκε ανέλπιδα στην άρνηση. Καθώς, όμως, τα ανθρώπινα όντα είναι προικισμένα με ένα περίπλοκο πραγματάκι που ονομάζεται μυαλό και καθώς οι χημικές αντιδράσεις στο κεφαλάκι τους δε σταματούν, έτσι και στην περίπτωσή της, οι σκέψεις αλλάζουν και κάπου βρίσκει μια διέξοδο. Όχι σωτήρια, περισσότερο μάλλον προσωρινή. Και επειδή και ο αυτοπεριορισμός, ευσυνείδητα πάλι, κάπου πρέπει να τελειώσει, συνεχίζει να αναπνέει, να κινείται, και να δρα όχι αυτοπεριορισμένη πια αλλά περιορισμένη σκέτο. Περιορισμένη στον προκαθορισμένο και δεδομένο (;) της κόσμο. Φυσιολογικά πράγματα. Απλά και καθημερινά. Και τι; θα ρωτήσει κάποιος. Αυτό ήταν όλο; Όχι. Απλά να... αυτή είναι τελικά μια συνήθεια απλή. Μια νορμάλ κατάληξη μιας μέρας με πίεση, ένταση γενική, αναμειγμένη με σπασμωδικά γελάκια και κοφτές ή φιλικές κουβέντες. Ένας υπόκοσμος ενταγμένος στον κόσμο σου. Με την άδειά σου πάντα. Και να... είναι που νόμιζα πως είδα ένα γλάρο να στραβοκαταπίνει και έξω από το δικό σου παράθυρο.
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|