by Πόλλυ Βαρελοπούλου Θα ξεκινήσω από το ότι δεν έχεις δίκιο σε όλα. Προπαντός για αυτά που σκέφτεσαι για τον εαυτό σου. Προσωπικά, όσο περισσότερη σιγουριά έχει κάποιος για τον εαυτό του και αυτά που κάνει τόσο λιγότερο τον εμπιστεύομαι. Αυτό γιατί θεωρώ πως πάντα υπάρχουν παράγοντες που δεν έχουμε προβλέψει ή υπολογίσει γενικότερα. Άρα η σιγουριά είναι αβάσιμη. Λανθασμένη. Μια βλακεία και μισή. Ειλικρινά, είναι διαφορετικό να είσαι αποφασιστικός, να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και διαφορετικό να ξεκινάς σα να μην έχεις αποτύχει ποτέ, σα να είσαι ο άρχοντας του κόσμου, αυτός που σε μια x νεαρή ηλικία νομίζει ότι έχει καταφέρει περισσότερα από τους υπόλοιπους. Θα εκτιμήσω πολύ περισσότερο αυτόν που βαδίζει με βήματα σταθερά και ελαφρώς διστακτικά. Γιατί αυτός θα συνεχίσει να βαδίζει ενώ εσύ θα γκρεμοτσακιστείς. Με ποιον έχεις συγκριθεί για να νιώθεις ανώτερος; Παραβλέποντας το πρώτο λάθος σου, το ότι έκατσες και συγκρίθηκες, φτάνω στο δεύτερο. Στο ότι σύγκρινες με βάση κοινωνικά πρότυπα και θέσεις. Αν θεωρείς ότι είσαι ανώτερος επειδή για παράδειγμα έχεις βγάλει ένα πανεπιστήμιο ενώ ο άλλος ακόμα το παλεύει και δεν ξέρει και τι θα κάνει μετά είσαι τουλάχιστον γελοίος. Δε μπαίνω καν στη διαδικασία να το εξηγήσω. Ζούμε στο 2017 και εμείς και όσοι μας περιβάλλουν - στενός οικογενειακός κύκλος και φίλοι- είμαστε ενήλικες. Οπότε βασικά grow up. Τα life goals και οι ευκαιρίες ποικίλουν. Α και μάθε να αξιολογείς -ναι, όχι να συγκρίνεις, να ΑΞΙΟλογείς- τους ανθρώπους με βάση το χαρακτήρα ακόμα και με τα όνειρά τους. Με τα πράγματα στα οποία επιλέγουν να αφοσιωθούν ακόμα και αν επαγγελματικά δεν τους οδηγούν πουθενά. Μπορεί και να τους οδηγήσουν -γιατί υπάρχει και αυτή η πιθανότητα όταν παθιάζεσαι με κάτι- αλλά όποια και αν είναι η περίπτωση να ξέρεις ότι αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο είναι πιο ευτυχισμένοι από σένα αλλά και πιο... ανάλαφροι. Γιατί έχουν δημιουργήσει κάτι. Γιατί έχουν δώσει ένα κομμάτι του εαυτού τους σε αυτό και αυτό τους ολοκληρώνει. Έτσι το βλέπω εγώ αλλά οκ μπορεί να κάνω και λάθος. Μην υποτιμάς το πνεύμα, τη φαντασία, τα συναισθήματα, τον ολοκληρωμένο ψυχικά άνθρωπο. Εγώ τουλάχιστον έχω καταλήξει στο ότι καμιά φορά ο ψυχισμός κάποιου αλλά και το συναισθηματικό IQ είναι πιο σημαντικό από το άλλο, το στεγνό, το τόσο υψηλά ιστάμενο που καταντάει αηδία. Ναι, αυτό από το οποίο πηγάζει και η τετράγωνη λογική σου. Το βλέπεις ότι δε σε πάει και πολύ μπροστά, έτσι; Δεν είναι τυχαίο που βρίσκεσαι σε αδιέξοδο. Μεταξύ μας, μοιάζεις με παιδάκι που έχοντας συνηθίσει να ζει στον προστατευμένο του κόσμο ξαφνικά ανακαλύπτει πως υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι εκεί έξω με διαφορετικά μυαλά. Άνθρωποι με διαφορετικές εμπειρίες και στόχους. Κακό είναι; Όχι βέβαια. Απλά για σένα είναι μυστηριώδες, ανησυχητικό, σχεδόν απειλητικό. Το κατακρίνεις και το αποκλείεις από το βιβλίο σου: "Τα αποδεκτά πράγματα. Οδηγός για μια ασφαλή και επιτυχημένη ζωή." Γραμμένο με αγάπη από τους γονείς σου. ΥΓ. Δεν είμαστε υπερπροστατευτικοί. Γελάς; Εγώ να δεις. Έχω μια εικόνα στο μυαλό μου. Είσαι εσύ μπροστά από ένα κομμάτι τοίχου. Πρόσεξε. Κομμάτι. Ούτε το άλλοτε αδιαπέραστο τοίχος του Βερολίνου ούτε το αυστηρό και καταπιεστικό The Wall των Pink Floyd ούτε καν το τοίχος στο Game of Thrones. Οκ αυτό ίσως να μην είναι και το καλύτερο παράδειγμα αμυντικού τοίχους' θα δείξει. Έχεις κάτσει εκεί και κάνεις συνέχεια το ίδιο -μικρό- βήμα προς τα μπροστά. Σίριουσλι. Το κάνεις ακριβώς ίδιο. Με το ίδιο πόδι, με την ίδια διανυόμενη απόσταση. Και κάθε φορά κουτουλάς στο τοίχος και πας μπρος πίσω, μπρος πίσω. Όχι γιατί σκέφτεσαι τις μαλακίες που έχεις πει ή κάνει και σπας το κεφάλι σου να καταλάβεις τι πήγε λάθος (αφού ο οδηγός άλλα έλεγε!) αλλά γιατί ακόμα νομίζεις ότι από κει πας μπροστά. Εντωμεταξύ όλοι οι άλλοι περνάνε δεξιά και αριστερά σου, κάποιοι από πάνω, κάποιοι είναι αρκετά έξυπνοι για να ανοίξουν κλειστές πόρτες, κάποιοι, μα το θεό, έχουν βρει νεροτσουλήθρες και φτάνουν εκεί που εσύ θες γελώντας και στάζοντας. Ναι, sexual pun intended. Γιατί όλα μέσα στη ζωή είναι. Όλα αναγκαία και όλα έχουν τη δική τους αξία. Διαφορετική, αλλά την έχουν. Ξέρω και αυτό καινούριο σου φαίνεται. *ανοίγει το λεξικό στη λέξη sexual* Γενικά, ψάξου. Ψάξου όπως ψάχνονται και αυτοί που εσύ θεωρείς χαμένους. Ακόμα γενικότερα, σταμάτα να υπεραναλύεις. Σοβαρά τώρα. Νόμιζα ότι εγώ είχα θέμα με αυτό. Είναι πολύ σημαντικό να μάθεις την αξία του να χαλαρώνεις και να απολαμβάνεις στιγμές. Ναι, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να αδιαφορήσεις για άλλα πράγματα, για υποχρεώσεις, πρέπει και μη. Είναι πολύ σημαντικό να μάθεις να νιώθεις και να το αποδέχεσαι αυτό είτε είναι θετικό είτε αρνητικό. Παράδειγμα 1: ερωτεύεσαι και δε φρικάρεις επειδή ανακαλείς την τελευταία φορά που πληγώθηκες. Ποιος δεν έχει πληγωθεί; Αγκάλιασε αυτό το καινούριο που έρχεται και οκ έχε τις επιφυλάξεις σου γιατί ποτέ δεν ξέρεις αλλά ρε συ... δώσε μια ευκαιρία. Και στον άλλο -που ΔΕΝ τον ξέρεις- και κυρίως σε σένα. Δώσε την ευκαιρία στον εαυτό σου να νιώσει και να αναπτυχθεί εσωτερικά. Παράδειγμα 2 (βιωματικό): Είσαι σκατά, ξαγρυπνάς μέχρι τα ξημερώματα και κάπου στην πορεία στη βαράει να ακούσεις Διάφανα Κρίνα. Και εκεί που ο άλλος οδύρεται για τα καράβια του που ναυάγησαν, ποιος ξέρει σε ποιες ξέρες, εσύ χαμογελάς. Όχι γιατί είσαι psycho αλλά γιατί εκείνη τη στιγμή της οδύνης και της ταύτισης συνειδητοποιείς ότι έχεις αγκαλιάσει τον πόνο σου και χορεύεις μαζί του. Τον έχεις σηκώσει ολόκληρο και στροβιλίζεστε μαζί. Όσο μεγάλος και αν είναι έχεις συμφιλιωθεί μαζί του και του κάνεις και πλάκα. Γιατί είναι δικός σου, είναι κομμάτι σου και σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να τον απορρίψεις. Δε θα πάει πουθενά και να το κάνεις. Και κάπως έτσι διανύεις το δυσκολότερο μέρος της "θεραπείας" σου. Γιατί κάποια στιγμή ο πόνος, το βάρος αυτό που νιώθεις στο στήθος θα φύγει. Και το ξέρεις.
Και λίγο *drum roll* για την ατάκα του τέλους. Σε ποια πλευρά του τοίχους θα βρίσκεσαι αν γίνουν όλα αυτά;
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|