by Πόλλυ Βαρελοπούλου Νιώθω το είναι μου σαν άμμο. Μοιρασμένο σε χίλια κομματάκια, κοντά κοντά το ένα με το άλλο για να συγκρατούν την ύπαρξη. Ή τουλάχιστον να προσπαθούν. Και όλη αυτή η άμμος είναι καλά προφυλαγμένη μέσα στα γυάλινα τοιχώματα μιας κλεψύδρας. Και μια ανεβαίνει, μια κατεβαίνει. Αν με ταρακουνήσει κάποιος - ε, λογικό είναι - λίγη παραπάνω ποσότητα θα πέσει μεμιάς στο κάτω μέρος αφήνοντας το πάνω πιο κενό και παραπονεμένο.
Άλλοτε, είναι σα να έχει σταματήσει ο χρόνος, σα να μην υπάρχει βαρύτητα και οι κόκκοι να αιωρούνται σε μια γαλήνια, με σχεδόν χορευτική χάρη, κίνηση. Αυτή η φάση της κλεψύδρας συνοδεύεται νομίζω από ένα αμυδρό χαμόγελο και μια στάση του σώματος που με μια πρώτη φαινομενική ματιά θυμίζει παραίτηση, μα κάθε άλλο: είναι η έκφραση της, έστω στιγμιαίας, ολοκλήρωσης του είναι. Και η ολοκλήρωση επιφέρει ισορροπία. Για να μην κοροϊδευόμαστε, βέβαια, τέτοια ηρεμία και εναρμόνιση και παράδοση σε αόρατα ρεύματα θετικής ενέργειας δε συμβαίνει και πολύ συχνά. Η ευτυχία/ολοκλήρωση είναι στιγμιαία και παροδική και τα σχετικά. Σε μια τελείως αντίθετη φάση της κλεψύδρας τι γίνεται; Α, ναι, σωστά, μια αμμοθύελλα! Εκεί πάλι γίνεται το σώσε και οι κόκκοι τρέχουν, συγκρούονται, είναι χαμένοι δίχως προορισμό. Όλο και σε κάποιου το μάτι θα μπει αυτός ο ένας ενοχλητικός κόκκος, θα τον πονέσει και θα τον κάνει να κοιτάξει από την άλλη κρύβοντας το πρόσωπό του. Αν αυτός ο κάποιος είναι, ας πούμε, γενναίος με όλη την ιπποτική αύρα των παλιών ιστοριών, θα θέλει να προσπαθήσει να κοπάσει, με κάποιο τρόπο, την αμμοθύελλα και θα το κάνει. Και με τη βοήθειά του η κλεψύδρα θα επανέλθει στην προηγούμενη ήπια κατάστασή της. Αλλά δε θα σταθώ σε αυτό. Τώρα μιλάμε για άμμο. Και αυτή η άμμος, όσο καλά προφυλαγμένη και αν είναι, έχει τον ιδιαίτερο τρόπο της να διασκορπίζεται χωρίς όμως ποτέ να αναλώνεται πλήρως. Υπάρχει μια όμορφη σύνδεση ανάμεσα στην ποσότητα ύπαρξης που διαφεύγει των διάφανων τοιχωμάτων και στην εμπειρία που πυροδοτεί αυτή τη διαφυγή. Έτσι, για παράδειγμα , όπου και αν ταξιδέψω μια ποσότητα θα δραπετεύσει και θα εγκατασταθεί πια σε μια νέα γειτονιά. Μια μικρή ποσότητα βρίσκεται τώρα στη Σκωτία, στις σχισμές των μονίμως νοτισμένων βράχων στο κάστρο της πρωτεύουσας. Άφησα παραπάνω στην Ισπανία. Η άμμος μου μπλέχτηκε με εκείνη της Πλάγια Ελ Σαλέρ. Ένα κομμάτι μου είναι ακόμα εκεί να ατενίζει το πολύβουο λιμάνι. Πήρα και γω, όμως, ένα κομμάτι της. Την εικόνα της, μερικά κοχύλια και μερικούς κόκκους που μπλέχτηκαν στα μαλλιά μου. Τη χάραξα με λέξεις και δεν παραπονέθηκε στιγμή. Την αγκάλιασα μαζί και σένα και μείναμε έτσι να συλλέγουμε τις αχτίδες του ήλιου σιωπηλά.
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|