by Πόλλυ Βαρελοπούλου Δεν ήταν για το σεξ. Ήταν γιατί δεν είχα ξαναπάει σε συναυλία δίπλα σε λίμνη. Δεν είχα γνωρίσει από κοντά ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Δεν είχα μελανιάσει άλλη φορά έτσι τα γόνατά μου χορεύοντας. Σίγουρα δεν είχα ξαναξυπνήσει δίπλα σε κάποιον που γνώρισα μόλις το προηγούμενο βράδυ για να ανοίξω τη σκηνή, να κοιτάξω πάνω και να δω ένα ξέφωτο με ψηλά καταπράσινα δέντρα και ένα φως τόσο καθαρό που γινόταν ένα με τις αισθήσεις μου και ξέπλενε τις σκέψεις μου. Ήταν γιατί το βράδυ ξεκίνησε αποπνικτικά: δεν ήξερα και κανέναν, τα ρούχα κολλούσαν πάνω μου από την υγρασία, ένιωθα ότι δεν μπορώ καλά καλά να αναπνεύσω και έκοβα βόλτες για να αποφύγω τον πολύ κόσμο. Μόνο ανυπομονούσα για το live. Και κάπου εκεί υπήρχε ακόμα η σκέψη ότι δε θα έμενα μόνη μου εκείνο το βράδυ. Και ήταν τελικά γι' αυτό... Γιατί μετά από μια σειρά ημερών -σουρεάλ μέχρι το μεδούλι- η σκέψη πήρε μορφή. Και δεν ήταν άσχημη. Ειλικρινά, όταν έχεις σκάσει μια βδομάδα Κέρκυρα με την παρέα, έχει περάσει από πάνω σου αεροπλάνο εκεί δίπλα στο Ποντικονήσι και έχεις δει -λίγο μόνο- το Χριστό φαντάρο, έχεις μέσα σε 2 ώρες σπάσει τη βαλίτσα σου, χάσει το φέρι μποτ και μετά και το ΚΤΕΛ και έχεις ταξιδέψει Ηγουμενίτσα-Γιάννενα με τη νταλίκα ενός αυγουλά από την Κόνιτσα, φίλου του καπετάνιου στο δεύτερο φέρι που τελικά πρόλαβες και που σε κέρασε καφέ, τι άλλο θες; Α ναι, να πας στο μαγαζί που δουλεύει η φίλη σου που γνώρισες σε ένα χωριό στην Ισπανία και να το κλείσετε μαζί 7 το πρωί. Να πάτε για καφέ την επομένη και μετά road trip μέχρι Πρέβεζα. Με 3 αναστροφές. Άντε και μια τέταρτη γιατί οι άλλες δεν ήταν αρκετές. Και μετά; Μετά μέχρι το ξημέρωμα στη λίμνη, ύπνος και ξύπνημα στο ξέφωτο. Και αφού είμαστε κοντά, μπάνιο στη θάλασσα. Καλαμαράκια, πατάτες τηγανητές και τα σχετικά. Και να έμενε εκεί; Αμ δε... Αλλά δεν έχει σημασία τι έγινε μετά. Γιατί τίποτα δεν μπορούσε να ξεπεράσει τα προηγούμενα. Ήταν μια οριζόντια πορεία από κει και πέρα. Τουλάχιστον έτσι διατήρησα το συναίσθημα. Δεν μειώθηκε ούτε λίγο. Κάθε μέρα και κάθε νύχτα τρεφόταν από τις συζητήσεις μας, τις βόλτες μας, τα τραγούδια και τα γέλια μας. Έπινε νερό από το διπλανό ποτάμι, ρουφούσε ήλιο κοντά στη λίμνη, στο αμάξι, στην πλατεία του χωριού. Σήμερα υπάρχει ακόμα. Όχι στο βαθμό που ήταν πριν αν και είναι φαίνεται αρκετό για να γράφω τόση ώρα. Δε στεναχωριέμαι που φεύγει από μέσα μου· θα έχω πάντα τις εικόνες. Στεναχωριέμαι που ξέρω ότι δε θα επαναληφθεί ποτέ. Ποτέ δε θα είναι ξανά τόσο έντονο, ποτέ με τους ίδιους ανθρώπους, ποτέ στις ίδιες διαδρομές, με τα ίδια χρώματα ή με το ίδιο φως. Θα ξαναμιλήσουμε, ίσως και να ξαναβρεθούμε όλοι ή κάποιοι από μας, αλλά εκείνο το βράδυ θα μείνει εκεί. Και η σκέψη που πήρε μορφή θα συνεχίσει να είναι όμορφη ακριβώς επειδή τίποτα πια δε μπορεί να τη χαλάσει. Σ. τ. Ε. Maybe you would like to listen to this www.youtube.com/watch?v=T6rVJYmQFiY
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|