by Πόλλυ Βαρελοπούλου Πόσες φορές να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να τον κρίνεις; Πόσες να ντραπείς, να σκύψεις αλλά και πόσες να τρέξεις τόσο δυνατά και τόσο μακριά που το μόνο που νιώθεις είναι η δύναμη που καίει όλο σου το σώμα; Η δύναμη που κρύβεις μέσα σου. Να τη η πρώτη αντίφαση. Για πάμε από την αρχή... Πόσες φορές να τον κοιτάξεις αυτόν που στέκεται απέναντί σου και το μόνο που νιώθεις να είναι αυτή η τάση να τον πλησιάσεις, να ενώσεις το χαμόγελό σου με το δικό του; Πόσες να ονειρευτείς και πόσες να σκοντάψεις στην ίδια σου τη βλακεία που ξεστόμισες πριν καλά καλά σκεφτείς; Στην εξίσωση της ύπαρξής σου μία βλακεία ισούται με σημείο 1 χλμ μακριά αντίθετης κατεύθυνσης από την αρχική σου πορεία και στο οποίο φτάνεις με ταχύτητα 300.000 χλμ το δευτερόλεπτο, ταχύτητα φωτός. Ωραία. Αντιφάσεις 2, ισορροπία μηδέν.
Πάμε από την αρχή; Δε με βρίσκεις σε καλή στιγμή φιλενάδα. Με έχουν κουράσει αυτά τα μπρος πίσω. Εντάξει, είπα να ανοίξω για πλάκα το λεξικό στη λέξη ισορροπία. Είχε όντως πλάκα. «Η κατάσταση ενός αντικειμένου ή προσώπου να στέκεται σε μια συγκεκριμένη θέση, αν και τείνει να σταθεί σε κάποια άλλη». Το δίνει και ως «κατάσταση που επικρατεί μεταξύ ίσων δυνάμεων που αντιτίθενται μεταξύ τους και εξουδετερώνονται αμοιβαία». Όμορφο. Αλλά αν το ερμηνεύσεις ανθρωπομορφικά τι μέτρο πρέπει να έχει η δική σου δύναμη για να αλληλοεξουδετερωθεί με τη δύναμη που βάζουν όλοι οι άλλοι πάνω σου; Άσχημο. Ακόμα πιο άσχημο όταν εξουδετερώνεις ο ίδιος τον εαυτό σου. Όταν είσαι σε μια διαρκή κατάσταση αφαίρεσης. Και τι κάνεις; Στην καλύτερη απλά το παίρνεις από την αρχή. Ίσως η τελική πράξη εξαρτάται από το πόσες αντιφάσεις θα προκύψουν στην πορεία. Αν είναι λίγες μπορεί να κάνεις και μια πρόσθεση που και που και να νιώθεις καλά και να ανεβαίνεις και να μεγαλώνεις και... Εντάξει, καταλάβαμε. Πού θες όμως να καταλήξεις; «Είναι κάτι το ωραίο η ευχαρίστηση, η απουσία του πόνου, οι καλές και ήσυχες μέρες, όπου ούτε επιθυμία τολμά να ταράξει τη γαλήνη, όπου τα πάντα έρχονται ανεπαίσθητα και ψιθυριστά. Με μένα όμως συμβαίνει το λυπηρό πως δε μπορώ να υποφέρω αυτή την ευχαρίστηση,[...] γεμάτος απελπισία προσπαθώ να καταφύγω αλλού [...]». Όταν η λογοτεχνία του Έσσε περιέχει τέτοιες αντιφάσεις τουλάχιστον νιώθεις και συ λίγο καλύτερα για τις δικές σου. Τις κοιτάς διαφορετικά. Είναι ενδιαφέρουσες; Είναι προκλητικές, αστείες ή απωθητικές; Είναι εξαρτημένες από την κοινωνία, την ψυχολογία σου εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, την ψυχολογία του άλλου ή την αλληλεπίδρασή σου με αυτόν; Όπως και να έχει είναι κομμάτι σου. Και ακριβώς επειδή είναι κομμάτι σου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα βγουν στην επιφάνεια. Όμως... Φοβάμαι να τις δεις. Φοβάμαι γιατί σκέφτομαι ότι θα τις κρίνεις πιο αυστηρά από ό,τι τις κρίνω εγώ. Πιο αρνητικά. Και μπορεί να το πάρουμε και οι δύο από την αρχή, εσύ να προσπαθείς να καταλάβεις κι εγώ απλά να παρακολουθώ με ενδιαφέρον την προσπάθεια. Δεν είναι κακή ιδέα. Μόνο περίμενε λίγο γιατί μπερδεύτηκα. Ποια θεωρούμε ότι είναι η αρχή;
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|