by Βασιλική Συρογιάννη Απορώ με εκείνους που θεωρούν πατρίδα, ένα κομμάτι γης λίγο νερό και κάτι βράχια, στοιβαγμένα το ‘να πάνω στ’άλλο. Εμένα πατρίδα μου δεν είναι η στεριά, η θάλασσα και τα σύνορα. Εμένα πατρίδα μου είναι οι άνθρωποι. Και τη γλώσσα που περήφανα μιλάτε, άνθρωποι την έφτιαξαν.
Και τα βράχια που περήφανα εξυμνείτε, άνθρωποι τα έφτιαξαν. Και όσα άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου, αυτά που η πλειοψηφία αποκαλεί «πολιτισμό», άνθρωποι τα έφτιαξαν. Άνθρωποι σπουδαίοι ή και όχι, άνθρωποι σημαντικοί και άνθρωποι που το όνομά τους ξεγράφτηκε από τα κιτάπια της ιστορίας. Γι’αυτό θυμώνω κι εξοργίζομαι με αυτούς που θεωρούν την πατρίδα κάτι το αυθυπόστατο. Εμένα πατρίδα μου είναι οι άνθρωποι. Πατρίδα μου δεν είναι ένα όνομα. Πατρίδα μου δεν είναι η ιστορία κι ούτε εκείνοι που την έγραψαν, αλλά αυτοί που την έζησαν και τη ζουν. Πατρίδα μου είναι η κουρασμένη καθαρίστρια, 5 το πρωί στο πρώτο λεωφορείο που πάει στη δουλειά της γιατί στο σπίτι περιμένουν τρία στόματα να θρέψει. Πατρίδα μου είναι οι εργάτες, που κατεβαίνουν στους δρόμους να διεκδικήσουν όσα τους στερούν. Πατρίδα μου και οι φοιτητές που τρώνε στη μάπα δακρυγόνα και οι φωνές τους κλείνουν, καθώς ουρλιάζουν μανιασμένοι συνθήματα. Πατρίδα μου δεν είναι μόνο οι σπουδαίοι της Ιστορίας. Αυτοί άλλωστε είναι πια νεκροί. Οι ρίζες έχουν αξία, αλλά αν δεν ποτίζεις και δεν φροντίζεις το δέντρο τότε θα μαραθεί και οι ρίζες θα κάνουν μόνο για καυσόξυλα στα τζάκια των μικροαστών να’χουν να καίνε μια ιδέα, να ζεσταίνονται με μεγαλεία του παρελθόντος και κάπως να παρηγορούνται. Εμένα πατρίδα μου είναι οι τοξικομανείς στη Μασσαλίας, που κανείς δεν ρώτησε και δεν πρόκειται ποτέ να ρωτήσει την ιστορία τους. Πατρίδα μου είναι ο οροθετικός που λιντσάρατε στην Ομόνοια γιατί δεν ταίριαζε στα πρότυπά σας. Πατρίδα μου είναι οι άστεγοι στο κέντρο, εκείνοι που αποφεύγετε να πέσει πάνω το βλέμμα σας, μην τους δείτε και σας χτυπήσει καταπρόσωπα η αλήθεια. Πατρίδα μου είναι και ο άντρας από το Μπαγκλαντές που παρακαλάει στα φανάρια να σου πλύνει τα τζάμια. Πατρίδα μου είναι και η χήρα από τη Βουλγαρία που άφησε πίσω τα παιδιά της και δουλεύει στη λάντζα για να τα ζήσει. Πατρίδα μου είναι ο πατέρας μου και η μάνα μου που δουλεύουν όλη τους τη ζωή για ένα κομμάτι ψωμί και στερούνται ακόμη και το λίγο τους για να έχω εγώ ένα καλύτερο μέλλον. Πατρίδα μου δεν είναι ένα όνομα, δεν είναι μια σημαία, δεν είναι το χώμα, οι θάλασσες. Το όνομα ήταν τυχαίο και τα χρώματα της σημαίας τυχαία και το χώμα κάποια μέρα θα ξεραθεί και θα ‘ναι άγονο και οι θάλασσες θα στερέψουν. Πατρίδα μου δεν είναι όσοι σπέρνουν μίσος. Τυλιγμένοι στην ψευδαίσθηση μιας αρχαίας δόξας, άβουλα πλάσματα, που μόνο ξέρουν να υπακούν σε διαταγές. Γιατί πατρίδα μου ήταν και η προγιαγιά μου απ’τη Μικρά Ασία Αλλά πατρίδα μου είναι και ο Τούρκος παππούς που πέφτει στα γόνατα και με κλάματα στα μάτια φιλά το χώμα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Πατρίδα μου είναι οι πρόσφυγες, όχι τα κράτη, όχι τα έθνη, όχι οι θρησκείες. Αυτά όλα, δεν θα υπήρχαν χωρίς τους ανθρώπους. Πατρίδα μου είναι οι άνθρωποι. Πατρίδα μου είναι όσοι παλεύουν για δικαιοσύνη. Πατρίδα μου είναι και όσοι βρήκαν καταφύγιο σε μια ιδέα, μία ελπίδα για κάτι καλύτερο κάτι να δώσει ουσία στο παράλογο. Πατρίδα μου είναι οι άνθρωποι που έζησαν, που ζουν και που θα έρθουν.
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|