by Νίκος Παπαρίδης Πάρε λίγο χρόνο. Πάρε πολύ χρόνο. Κλείσε το facebook, κλείσε τα φώτα, την μουσική και την πόρτα του δωματίου. Κλείσε και τα μάτια σου. Μείνε εσύ και τίποτα άλλο. Σκέψου. Σκέψου τον τέλειο για εσένα κόσμο. Ξέχνα τα ψυχολογικά σου, την γκόμενα, τα ψέματα, την σχολή, την δουλειά, τον Τσίπρα. Σχεδίασε τον δικό σου κόσμο. Την δικιά σου ουτοπία. Τις πόλεις, τα δέντρα, τα ηλιοβασιλέματα, την θάλασσα, τα βουνά, τους ανθρώπους. Κάτσε για ώρα. Βάλε λεπτομέρειες. Πώς θα ήταν; Εγώ τα φαντάζομαι όλα ψηλά, καθαρά και πολύχρωμα.
Να μυρίζουν σαν τα νησιά των Κυκλάδων στις καλοκαιρινές νύχτες. Να είναι προσεγμένα. Σε κάθε γωνία να υπάρχει κάτι καινούριο, το οποίο θα σε εντυπωσιάζει. Φαντάζομαι και τους ανθρώπους. Αληθινούς. Ελεύθερους. Να τους κοιτάω επίμονα για ώρα, χωρίς εκείνοι να νιώθουν άβολα. Φαντάζομαι χαμόγελα. Όχι εκείνα τα υποκριτικά. Φαντάζομαι τον κόσμο χωρίς τάξεις και χωρίς φτώχεια και πλούτο. Κάπως έτσι δεν τα φαντάζεσαι και εσύ; Όλα αγνά; Όλα γαλήνια; Άνοιξε τα μάτια σου. Συνειδητοποιείς ότι είσαι πάλι πίσω. Πίσω στο άδειο σκοτεινό δωμάτιο. Πίσω στον κόσμο. Τι νιώθεις; Ταχυπαλμία; Ένταση; Ίσως λύπη γιατί δεν είσαι στην ουτοπία σου. Γιατί η ουτοπία είναι κάτι που δεν θα υπάρξει ποτέ και πουθενά. Μόνο στα κλειστά μάτια και στα όνειρά σου. Σε διαλύει αυτό ε; Σου τρώει την ψυχή. ''Ας υπήρχαν έστω και τα μισά από αυτά που σκέφτομαι''. ''Ας ήταν ο κόσμος διαφορετικός''. Ναι ε; Τι κάνεις εσύ για αυτό; Ξυπνάς και ξεκινάς την ημέρα σου. Το ίδιο πρωινό με χτες, το ίδιο πρωινό με αύριο. Κυκλοφορείς στην πόλη και δεν σου αρέσει. Βρώμικη. Με καυσαέρια και την βρώμα από κάτουρα, σκουπίδια και υπονόμους. Κοιτάς τους ανθρώπους ως απειλή. Φοβάσαι όταν σε κοιτάνε. Νομίζεις ότι θέλουν κάτι κακό από εσένα. Να σε πειράξουν. Να σε ενοχλήσουν. Να σε πονέσουν. Φοβάσαι όταν ακουμπάνε το πόδι ή το πρόσωπο ή τα μαλλιά σου. Φοβάσαι όταν σε πλησιάζουν. Φοβάσαι τι θα σε ρωτήσουν ή τι θα πουν για εσένα. Και εσύ όμως, δεν πας πίσω. Φοβάσαι να κοιτάξεις. Φοβάσαι να αγγίξεις. Νομίζεις ότι θα σε περάσουν για ανώμαλο. Νομίζεις ότι θα φύγουν μακριά και θα μείνεις μόνος σου. Και στο τέλος,είσαι δυστυχισμένος. Δεν λες τι νιώθεις στους άλλους. Περπατάς, κάθεσαι, τρως, πίνεις, κοιμάσαι, αναπνέεις, ζεις και μέσα σου φωνάζεις. Φωνάζεις συνέχεια. ''ΑΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΟ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΧΟΛΕΙΟ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΩ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΧΟΝΤΡΟΣ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΑΣ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΜΟΝΟΣ.'' ''ΣΕ ΑΓΑΠΩ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΑΓΚΑΛΙΑΣΩ. ΣΤΟ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΑ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ.'' Φωνές. Οι δικές σου φωνές. Σε κάθε ένταση, σε κάθε τόνο, σε κάθε ύφος. Τις ακούς, τις ακούς, τις ακούς... Δεν φεύγουν ποτέ από μέσα σου. Γιατί; Γιατί ρε πούστη μου; Εγώ νομίζω γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι να πω τα σ' αγαπώ που θέλω να πω. Ή ακόμα και όταν τα λέω, νιώθω λες και είναι πολύ λίγα. Φοβάμαι να αγκαλιάσω. Ξέρεις, εκείνες τις τρίλεπτες αγκαλιές, που γίνονται τόσο σπάνια, αλλά σε γεμίζουν τόσο πολύ ψυχικά. Φοβάμαι να φιλήσω κάποιον φιλικά. Την κολλητή μου, γιατί θα νομίζει ότι το βλέπω ερωτικά, τον κολλητό μου γιατί θα με περάσει για φλώρο. Φοβάμαι να αρπάξω την κοπέλα που μου αρέσει. Να την αρπάξω και να την φιλήσω όσο πιο έντονα μπορώ. Φοβάμαι να δηλώσω τα συναισθήματα μου στον άλλον. Νιώθω ότι γίνομαι φορτικός. Φοβάμαι να πω πως φοβάμαι. Τελικά δεν λέω τίποτα και σε κανέναν. Γράφω ένα κείμενο χωρίς νόημα, απλά και μόνο για να μην χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο από την υπερένταση. Παλεύω να αποκτήσω αυτά που δεν μπορώ να πάρω μαζί μου όταν πεθάνω. Παλεύω να δείξω σε εκείνους που νοιάζομαι πόσο σημαντικοί είναι, και δεν μου είναι αρκετό. Παλεύω να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου, αλλά χωρίς αποτέλεσμα γιατί πάντα θα υπάρξει κάποιος που θα με πληγώσει. Παλεύω να αλλάξω και δεν μπορώ. Παλεύω να ακούσω την ψυχολόγο μου, αλλά δεν καταλαβαίνω τα λόγια της. Παλεύω να κάνω την ζωή μου λίγο καλύτερη και πιο κοντά στην φαντασία μου και δεν κάνω τίποτα. Μόνο φωνάζω. Μόνο φοβάμαι. Μόνο παλεύω. Τελικά κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι την ουτοπία. Είναι πιο ωραία εκεί.
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|