by Βασιλική Συρογιάννη Αυτό το κείμενο δεν είναι για σένα.Το ξεκαθαρίζω εξ’αρχής. Είναι για μένα και τις άπειρες ώρες,τα χιλιάδες σπαταλημένα λεπτά
τα εκαττομύρια κενά δευτερόλεπτα που ξόδεψα και συνεχίζω να ξοδεύω κοιτάζοντας τον απέναντι τοίχο ψάχνοντας τις κατάλληλες λέξεις,όμορφες ή ασχημες-δεν έχει σημασία απλές,όσο το δυνατόν πιο απλές. Για να μπορέσεις να καταλάβεις.Για να σε κάνω να καταλάβεις. Είναι για όλα τα όνειρα και τα σχέδια και τα σενάρια που έπλασα περίτεχνα στο μυαλό μου με κάθε λεπτομέρεια, κάθε σκηνικό,κάθε κίνηση, κάθε λέξη, κάθε απάντηση τέλεια σκηνοθετημένη. Η μιζανσέν μου σε απόλυτη αρμονία. Είναι για εκείνες τις πρώτες πρωινές ώρες που δεν με πιάνει ύπνος και η φαντασία μου καλπάζει δημιουργεί παράλληλα σύμπαντα,καθένα με τη δική του πραγματικότητα τη δική μου πραγματικότητα αλλά όπως την πλάθω εγώ. Είναι για όσες φορές προσπάθησα να ζωντανέψω κάποιο από αυτά τα δεκάδες σύμπαντα και οι προσπάθειές μου έπεσαν μάταια στο βρόντο,μαζί με τις λέξεις μου. Αλλά δεν έπαψα να προσπαθώ.Κάθε βράδυ πιάνω απτ’την αρχή και σκηνοθετώ στο μυαλό μου κάθε λέξη,κάθε κίνηση. Όσο πιο σκληρή η πραγματικότητα ,τόσο πιο άγρια η φαντασία μου Όσο πιο παγωμένη η λογική σου, τόσο πιο πολύ θα καίει το θυμικό μου. Ξέρω πως χρειάζεται υπομονή για να ζωντανέψει το όνειρο. Κι εγώ είμαι ακόμα εδώ. Τα μάτια μου ο φακός,το μυαλό μου η κάμερα. 3,2,1, γυρίζουμε!
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|