της Χριστίνας Μανωλακάκη Δες το σαν παιχνίδι μνήμης - Πρώτα θέλω να μου πεις αν θυμάσαι το στίχο που έγραφα σε περιθώρια σελίδων και πίσω από φωτογραφίες μας... «Καπνίσαμε –θυμήσου– ατέλειωτα τσιγάρα συζητώντας ένα βράδυ –ξεχνώ πάνω σε τι– κι είναι κρίμα γιατί ήταν τόσο μα τόσο ενδιαφέρον.» Έλα λοιπόν να δούμε μέχρι που το' χεις. Κάνε μία προσπάθεια να θυμηθείς εκείνο το βράδυ. Το βράδυ μας. Όχι, δε χρειάζεται να κλείσεις τα μάτια, ούτε να γίνω εξαιρετικά συγκεκριμένη. Θα δεις, άμα σου πω πως λέω για το καλοκαίρι που γνωριστήκαμε, το βράδυ που σκέφτηκα για πρώτη φορά πως σε αγαπώ, θα καταλάβεις αμέσως. Και λέω, δε θα είναι δύσκολο να ανακαλέσεις το σκοτάδι που συντρόφευε τον ήχο απ' τα τζιτζίκια, ή τη δίψα μας που σβήναμε με μπύρα (πολλή μπύρα). Πιστεύω σε μια στιγμή θα σου έρθουν στο νου όλα αυτά, μαζί με τις συζητήσεις μας. Όχι, αλλιώς θα εξετάσω τη μνήμη σου. Θα σε βάλω να μου πεις γιατί βρίσκαμε ενδιαφέροντα όσα λέγαμε + εγώ/εσένα + εσύ/εμένα. Θα βρούμε, σου λέω, μέχρι και τις ίδιες λέξεις που ανταλλάξαμε, μία προς μία, απαράλλαχτες, κι όμως θα μας μοιάζουν αλλιώτικες, κακογερασμένες. Θα προτείνεις να κάνουμε ένα τσιγάρο. Δε θα βγάζουμε νόημα. Όσο φυσάμε τον καπνό το βλέμμα μας θα επιστρέφει στο δύσμορφο κολλάζ. Εκεί που οι λέξεις θα μας κοιτάζουν κατάματα• σαν σκουριασμένα κάτοπτρα μιας κάποιας ευτυχίας. Θα έπρεπε να το λένε καθαρά νομίζω - Πωλούνται λεξικά για ερωτευμένους. Πωλούνται λεξικά για τους υπόλοιπους. Κι ίσως κάποιος, κάποτε να συντάξει ένα δίγλωσσο και να κατακτήσει τον κόσμο. * οι στίχοι σε εισαγωγικά από το ποίημα "Θα'ρθει μια μέρα" του Μανόλη Αναγνωστάκη
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|