by Βασιλική Συρογιάννη Τη θάλασσα δεν την αγάπησα ποτέ.Ίσως φταίει που στο δημοτικό η μάνα μου μού έσκασε το ένα από τα δύο φουσκωτά μπρατσάκια για να με αναγκάσει να μάθω να επιπλέω μόνη μου. Ίσως να φταίει που στα παιδικά μου μάτια κάτω από τα φύκια και τις πέτρες κρύβονταν τρομερά,θαλάσσια τέρατα που περίμεναν καρτερικά να με κατασπαράξουν μόλις θα απομακρυνόμουν λίγο από τα ρηχά νερά.Ίσως να φταίει που ήταν τόσο απρόβλεπτη, κι εκεί που ήταν ήρεμη και γαλήνια και καθρεφτιζόμουν στα καθαρά νερά,ξαφνικά τα νερά θόλωναν,τα κύματα έρχονταν ορμητικά κατά πάνω μου με μια ανεξήγητη οργή και νόμιζα πως θα με πνίξουν. Την θάλασσα δεν την αγάπησα ποτέ. Πάνε χρόνια από τότε κι ακόμα τη φοβάμαι. Ακόμα φοβάμαι. Εσύ όμως με έκανες να την καρτερώ,να μη μπορώ να τη βγάλω από το μυαλό μου,να μου τρώει μέρα νύχτα τη σκέψη.Με τα ταξίδια σου,τα ποιήματά σου, με έκανες να νοσταλγώ περιπέτειες που δεν θα ζήσω ποτέ,να ονειρεύομαι μακρινούς τόπους που δεν θα αντικρύσω ποτέ,να σκαρώνω στο μυαλό μου στιχάκια από ποιήματα που δεν θα γράψω ποτέ. Με μετέτρεψες κι εμένα σε έναν ακόμα ιδανικό κι ανάξιο εραστή της. Και κάτι τέτοιες βραδιές, που ο ουρανός της πόλης χάνει λίγο την πορτοκαλί του απόχρωση και δεν κρύβεται πίσω από τα φώτα και τη ρύπανση,κάθομαι στο μπαλκόνι μου και ψάχνω με μανία να βρω εκείνο το φωτεινό του Νότου αστέρι,αυτό που μου υποσχέθηκες πως δείχνει το δρόμο στους χαμένους ναυτικούς.Κάθομαι μόνη στο μπαλκόνι μου,με έναν χαλασμένο μπούσουλα στο χέρι να προσπαθώ να καταλάβω τελικά αν είναι τα δικά του καρτίνια που γυρίζουν ανεξέλεγκτα ή αν είμαι εγώ που στριφογυρίζω αποπροσανατολισμένη.Και όπως κάθομαι,μη μπορώντας να βρω απάντηση στο ερώτημά μου,νιώθω το ζωνάρι του kuro siwo να σφίγγει όλο και πιο πολύ τα χέρια,τα πόδια,τον λαιμό μου. Εντέλει παραδίνομαι. Πού να ανοιχτώ εγώ το αφρόψαρο στα ανοιχτά; Άλλωστε η θάλασσα είναι απρόβλεπτη, θα με πνίξει. Πού να βγω να κολυμπήσω στα βαθιά; Είναι τόσα τέρατα που περιμένουν να με καταβροχθίσουν. Και ξέρεις κάτι μαμά; Κάποιοι άνθρωποι ίσως δεν μάθουμε ποτέ να επιπλέουμε μόνοι μας. Τη θάλασσα δεν την αγάπησα ποτέ.΄Η ίσως έτσι έπεισα τον εαυτό μου γιατί φοβήθηκα να κάνω αλλιώς. Ακόμα φοβάμαι.
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|