από τη Χριστίνα Μανωλακάκη «Η ώρα στον Κόσμο είναι 10», λέει η φωνή στο ραδιόφωνο. Έτσι κάπως συνειδητοποιώ την απραξία μου, καθώς από τις 9 έως τις 10 δεν έχουν προστεθεί ιδιαίτερα πολλές αράδες στο αρχείο μου. Αναρωτιέμαι αν η ίδια φωνή θα με βρει στο ίδιο σημείο και στις 11. Η διορία πάλι καλά είναι για την μεθεπόμενη, όποτε παίζει και να σώζεται η κατάσταση. Αντί να πληκτρολογώ, πίνω.
Ο κάδος έχει γεμίσει φακελάκια τσάι – μαύρο τσάι Κεϋλάνης. Επιμένουν να το λένε έτσι - Κεϋλάνης, αν και η χώρα έχει εγκαταλείψει αυτήν την ονομασία, όπως και τους άγγλους «προστάτες» της. Το τσάι λένε βάφει τα πάντα - οπότε το κάνω γαργάρες να μπογιατίσει έστω ομοιόμορφα τα δόντια της στοματικής μου κοιλότητας και το καταπίνω λαίμαργα παρά τη ζέστη που έχει πιάσει. Μένω, δίπλα από την πρεσβεία της Σρι – Λάνκα και περνάω συχνά απ’ έξω – ένα κτήριο που θα μπορούσε να είναι το σπίτι των παππούδων μου – ούτε μεγάλο, ούτε μικρό, μα ικανοποιητικό σε μέγεθος, με έναν φροντισμένο κήπο και δύο χρυσά λιοντάρια κοντά στην είσοδο. Εντάξει αυτό το τελευταίο ίσως δεν κολλάει στο υποθετικό σπίτι της γιαγιάς και του παππού μου – αυτοί έχουν ελέφαντες στο εσωτερικό. Πάντως η πρεσβεία χάνεται ανάμεσα στις κατοικίες της γειτονιάς. Τα παντζούρια της παραμένουν συνήθως κλειστά, μα ενίοτε βλέπω μία γυναίκα ή σπανιότερα έναν άντρα να φροντίζει τον κήπο. Αν περάσεις απ’ έξω σηκώνουν το βλέμμα και χαμογελάνε. Ανταποδίδω – σκεπτόμενη πόσο μοιάζει το χρώμα των δοντιών μας. Ο φράχτης δεν είναι ψηλός και είμαι σίγουρη πώς η πόρτα του κήπου είναι ξεκλείδωτη. Αλλά στον επόμενο τόνο ίσως αλλάξει αυτό. Φωτογραφίες κατακλύζουν για μία ακόμα φορά την οθόνη μου. Εικόνες από τις διαδηλώσεις εκεί. Ένας τίτλος περί νέας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ένα σχόλιο για τον πόλεμο στην ουκρανία και ένας κακομοίρης του κόσμου που για να δεις σε ποια διαφορά στροφάρει το ρολόι του, πρέπει να εστιάσεις στο εθνόσημο αυτού που τον δέρνει. Κλείνω τα μάτια και μοιάζουν να έχουν περάσει ελάχιστες στιγμές. Μα είναι εβδομάδες. Τώρα μιλάμε για εκλογές. Τις γαλλικές. Από την Κολομβία ο, τι έδειξαν – έδειξαν. Ο Μακρόν, λέει, ο μεγάλος ηττημένος. Η ίδια μορφή που εμφανιζόταν πριν μερικές ώρες στις οθόνες σαν σταρ – συνεδρίαζε σοβαρός στο βαγόνι ενός τρένου που πλησίαζε την εμπόλεμη ζώνη - τολμηρός, αποφασιστικός και μαχητικός, τώρα μοιάζει σκεπτικός, συνοφρυωμένος και αγχωμένος. Άραγε θα χωρέσει να εισχωρήσει σε καμία μελλοντική περιγραφή της Ανί Ερνό αυτή η μεταβολή της μιντιακής απεικόνισης του (τέως) γάλλου προέδρου; Με τι μουσικές θα συνδέσει εκείνες τις μέρες; Ίσως στο Παρίσι να σιγοτραγουδάνε το Sante του Stromae. Ίσως χορεύουνε Ζαζ. Και ο Μακρόν; Τι μουσική ακούει ένας ηττημένος πρόεδρος; Αυτό ίσως το μάθουμε σε κάποιο θερινό του μέλλοντος. Ή ίσως να μην υπάρχει λόγος να γυριστεί μια ταινία που θα μας δείχνει σε κοντινό πλάνο και με ελάχιστα κατ τα δάκρυα ενός ισχυρού της ευρώπης. Ο Μακρόν με τρεμάμενα δάχτυλα να πιάνει ένα τσιγάρο, να ανοίγει αργά την κρυστάλλινη καράφα για να πιεί λίγο ουίσκι, να προσεγγίζει την τεράστια συλλογή του με δίσκους. Μα θα αδυνατεί να βρει το βινύλιο που θέλει – κάποιος θα τους έχει ταξινομήσει.. Γροθιά στον τοίχο. Σβήσιμο τσιγάρου στο περσικό χαλί. Κατ. Ή ίσως να βγει το επόμενο κιόλας καλοκαίρι. Μα με το δάχτυλο της Μαίρης να προσπερνά αδιάφορα την περιγραφή της ταινίας δε θα μάθω ποτέ το τραγούδι του λυπημένου Μακρόν. Η Μαίρη θα προσέξει κάποιο άλλη ταινιά. Κάποιο φιλμ για έναν, δύο ή περισσότερους έρωτες. ή ίσως για τη Σρι Λάνκα, τη Βολιβία, την Ανγκόλα. ή τέλος την ιστορία μιας κλειστής πόρτας. Μια γυναίκα που σπάει τα πιάτα εξοργισμένη και αμέσως φέρνει σκούπα και μαζεύει. Που πάει μπροστά από τον καθρέφτη και επιστρέφει μία τούφα από τα μαλλιά της πειθήνια πίσω από το αφτί, να κρύψει την αταξία μέσα της. Και αυτή θα ακούει fado.. «Η ώρα στον Κόσμο είναι 11».
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|