της Simone de Trier Εκείνη δεν ήταν σίγουρη ποια ήταν η αφορμή, όμως ήταν βεβαία για τη στιγμή. Ποια στιγμή; Τη στιγμή που διέβη τον Ρουβίκωνα, τη στιγμή που αποφάσισε να προσχωρήσει στην Αντίσταση ολοκληρωτικά. Αλλά, ας τα πάρουμε από την αρχή: Μετά την ολοκληρωτική επικράτηση των Άλλων, ύστερα από ένα σύντομο αλλά καταστροφικό πυρηνικό πόλεμο, Εκείνη εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο παραγωγής ολοκληρωμένων κυκλωμάτων από πυρίτιο. Παρωχημένη τεχνολογία, όμως, εξακολουθούσαν να τη χρησιμοποιούν σε προϊόντα μαζικής κατανάλωσης. Αντίθετα η τεχνολογία προσομοίωσης νευρωνικών δικτύων χρησιμοποιήτω για δράσεις που αφορούσαν την Κεντρική Διοίκηση, αυτό που παλαιότερα θα λέγαμε Κράτος. Τα υποκείμενα που εργάζονταν στις γραμμές παραγωγής εξαρτημάτων βιοτεχνολογίας επιλέγονταν με προσοχή, πληρώνονταν πλουσιοπάροχα, σε σχέση με τα υπόλοιπα και κατοικούσαν σε ξεχωριστούς χώρους. Εκείνη, αν και είχε κάθε πιθανότητα να επιλεγεί, δεν είχε κάνει ποτέ αίτηση. Ήξερε ότι τα προϊόντα τα χρησιμοποιούσαν για έλεγχο του πληθυσμού, και ήταν σίγουρη ότι τα εργαζόμενα υποκείμενα στο χώρο υπόκεινται σε biohacking. Φυσικά σε Εκείνη δεν μπορούσαν να παρέμβουν, she’s a cyborg goddess after all, αλλά δε χρειάζεται να το ξέρουν οι Άλλοι. Είχε καταφύγει στην Μητρόπολη καταγωγής της λίγο πριν τη γενίκευση του πολέμου, τη διαφυγή της από τη Φλωρεντία είχε οργανώσει ένα Εργατικό Δίκτυο με το οποίο διατηρούσε χαλαρούς δεσμούς και τελικά, μετά τη λήξη του πολέμου, προσπαθούσε να επιβιώσει με κάθε δυνατό τρόπο. Τις ημέρες, αυτό δηλαδή που κάποτε ονόμαζαν «ημέρα» μιας και ο πυρηνικός Χειμώνας περιόριζε την ηλιοφάνεια, δούλευε στη γραμμή παραγωγής και τις νύχτες διάβαζε υπό το φως των κεριών στο υπόγειο που ζούσε. Μια ρομαντική εικόνα, η οποία αντί να θυμίζει ποιήματα του Πέρσυ Σέλλευ θύμιζε περισσότερο το μυθιστόρημα της Μαίρης, σύγχρονοι Προμηθείς ήταν όλ@ τους. Διάβαζε Φιλοσοφία, τη σιχαινόταν αλλά ήταν προαπαιτούμενο για την υπόλοιπή μελέτη της, Ιστορία, Κοινωνιολογία, Γεωγραφία, Πολιτική Θεωρία και Λογοτεχνία. Ανέκυπταν συνεχώς άπειρα ερωτήματα τα οποία έθετε στον Maurice, εκείνος ήταν κρυπτικός στις απαντήσεις του. Άλλοτε κουνούσε ζωηρά την ουρά του, άλλοτε την έβαζε κάτω από τα σκέλια και, σπανιότερα, γρύλιζε παραπονιάρικα. Ο Maurice, ένα άγριο γουρουνάκι που διέσωσε από βέβαιο θάνατο και έκτοτε είναι αχώριστοι. Από κάποια παραξενιά της φύσης, ή αποτέλεσμα έκθεσης σε ραδιενέργεια, είχε το μέγεθος ενός μέτριου σκύλου και εξυπνάδα ανώτερη από αρκετούς πρώην της. Τα, μονίμως, σκωπτικά του σχόλια της θύμιζαν τον αγαπημένο της φιλόσοφο, οπότε τον ονόμασε με το παρατσούκλι του. Παράλληλα, Εκείνη, συμμετείχε επικουρικά στα Εργατικά Δίκτυα της πόλης, γνώριζε τον βασικό σχεδιασμό αλλά δεν αποφάσιζε να αφοσιωθεί στον Σκοπό. Συνήθιζε να βοηθάει σε παραδόσεις υλικού, εμπρηστικού υλικού, είτε με τη μορφή πολιτικών μανιφέστων, είτε με τη μορφή μηχανισμών. Δεν είχε πολλά πολλά με κανέν@ από το δίκτυο, δεν έλεγε τη γνώμη της, δε συζητούσε τις σκέψεις της. Τα υπόλοιπ@ την αντιμετώπιζαν ως άλλη μια ξεπεσμένη μπουρζουά που κάνει την όψιμη επανάσταση της, συνεπώς θεωρούσαν την όποια απόπειρα διαφώτισης χαμένο χρόνο. Την αποφράδα ημέρα, παραμονή της μεγάλης εξέγερσης, μπαίνοντας στο αρχηγείο αντίκρυσε Εκείνον. Εκείνος… Την ήξερε καλύτερα απ όλ@ ,είχαν υπάρξει ζευγάρι για ένα θυελλώδες φεγγάρι, σε κάποια άλλη ζωή, πριν εξαφανιστεί απροειδοποίητα και αναίτια. Όταν γνωρίστηκαν Εκείνος δίδασκε φιλοσοφία, παράλληλα με την εκπόνηση της διατριβής του, ενώ Εκείνη σπούδαζε Ιστορία της Τέχνης. Η σχέση τους ήταν μια αποκάλυψη, περισσότερο για Εκείνον παρά για Εκείνη. Τη θαύμαζε και παράλληλα του ήταν αδύνατο να φανταστεί την έκταση των ικανοτήτων της, τη δομημένη σκέψη, την επαναστατική οξυδέρκεια, τον επιχειρησιακό νου, τη ρηξιακή μεθοδολογία και κυρίως τη μακιαβελική αντίληψη για την πολιτική δράση. Ενώ παράλληλα ήταν η πιο σεξουαλική ύπαρξη που είχε γνωρίσει. Τέλος πάντων αυτά της έλεγε. «De te fabula narratur», αυτό ήταν το μόνο που τόλμησε να εκστομίσει μόλις την είδε, το πιο βραχύ και περιεκτικό επιχείρημα που μπορεί να επικαλεστεί κάθε κολασμέν@. Αφού Εκείνος εγγυήθηκε για το ποιόν της στη Συνέλευση, της ζήτησε θεωρητικοπολιτική βοήθεια, της θύμισε ότι η κριτική ματιά της αποτελούσε «φως του», της τόνισε την αναγκαιότητα επιχειρησιακής ευελιξίας και ότι, εν τέλει, ήταν απαραίτητη. Το μόνο που δεν της είπε είναι γιατί ήταν Εκείνη απαραίτητη. Τελικά αποφάσισε να βοηθήσει, την ώρα που την κοίταξε στα μάτια και της μιλούσε για τον Σκοπό ήταν η στιγμή που διέβη τον Ρουβίκωνα. Ενημερώθηκε εκτενώς για τον σχεδιασμό και με απόλυτη φυσικότητα ανέλαβε ενεργό ρόλο στη χάραξη της τακτικής και στην υλοποίηση. Ήταν φυσικό οργανωτικό ταλέντο και το ήξερε, εξίσου φυσικός της ερχόταν ο ηγετικός ρόλος, που της αναγνώρισε η Συνέλευση. Το σχέδιο προέβλεπε ταυτόχρονη εξέγερση σε όλα τα εργοστάσια της Μητρόπολης. Η Μητρόπολη αποτελούσε μια αναστροφή του σχήματος Burgess, ήταν χτισμένη σε ομόκεντρους δακτυλίους, στο κέντρο (βαρετά αναμενόμενο) ήταν η κεντρική διοίκηση, στον επόμενο δακτύλιο βρίσκονταν πολυτελείς κατοικίες, μετά οι βασικές μονάδες γνωσιοπληροφορικής παραγωγής και οι πολυκατοικίες της εργατικής αριστοκρατίας, στη συνέχεια οι εργατικές πολυκατοικίες, δηλαδή ερείπια που σπάνια είχαν ταυτόχρονα ρεύμα και νερό, και στον εξώτερο δακτύλιο τα εργοστάσια παραγωγής. Η αναταραχή στα εργοστάσια και (στο καλύτερο σενάριο) η κατάληψη τους θα έχει διττό αποτέλεσμα. Θα δώσει τη δυνατότητα ελέγχου της παραγωγής βασικών αγαθών, άρα αποτελεί ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια των επαναστατών και παράλληλα η ομόκεντρη ρυμοτομία της πόλης επιτρέπει την πολιορκία. Ένα μήνα αργότερα είχαν πάει όλα βάσει σχεδίου. Το σύνολο των εργοστασίων εξεγέρθηκαν, τα προσεκτικά «φυτεμένα» μέλη του Εργατικού Δικτύου πρότειναν τη συγκρότηση επιτροπών, οι οποίες λειτουργούσαν υποδειγματικά και οι εσώτεροι δακτύλιοι ένιωσαν την (συμβολική) εργατική δύναμη στον αυχένα τους. Ελάχιστες αψιμαχίες έγιναν, κάποιες μάχες σώμα με σώμα και κάποιες πιο γενικευμένες συρράξεις. Η απάντηση των εξεγερμένων ήταν, φυσικά, τα οδοφράγματα, τελικά οι old school πρακτικές αποδείχτηκαν αποτελεσματικές. Εκείνη ήταν μέλος του συντονιστικού των Εργατικών Επιτροπών, είχε διακριθεί στις μάχες σώμα με σώμα, ήταν εντυπωσιακός ο τρόπος που χρησιμοποιούσε το μαχαίρι, όμως κυρίως είχε διακριθεί για την ψυχραιμία και την ευθυκρισία της στον πόλεμο ελιγμών. Είχαν εκκινήσει συζητήσεις με την Κεντρική Διοίκηση για παράδοση της εξουσίας της Μητρόπολης στο Συντονιστικό. Εκείνη θα συμμετείχε στις προπαρασκευαστικές συνομιλίες, γι’ αυτό βρισκόταν στο παλιό αρχηγείο κάτω από την Όπερα, για να προετοιμαστεί. Ηρεμούσε σε αυτό το χώρο, είχαν γίνει φίλες με την πιανίστρια, την οποία άκουγε πάλι να κάνει πρόβες στο όργανο. Όλο το κτήριο αντηχούσε την Ενάτη, όταν μπήκε Εκείνος. Ήξερε τι ήθελε να της πει, το γυρόφερνε για μέρες. Δεν τον άφησε να ανοίξει το στόμα του, τον αγαπούσε, όμως πλέον είχε αποκτήσει τη δική της φωνή. Ήταν και οι δύο cyborg, εξελιγμένο είδος, η ίδια το συνειδητοποίησε μετά τη φυγή του, τότε στη Φλωρεντία. Τότε που όσα τον γοήτευαν αρχικά είχαν αρχίσει να τον απειλούν στη συνέχεια, δεν είχε συνηθίσει στις ισότιμες σχέσεις. Εκείνη επιστρέφοντας στη Μητρόπολη διεύρυνε τις ικανότητες της, τις αξιοποίησε για να επιβιώσει και τις έθεσε, σε ένα βαθμό, στις υπηρεσίες του Εργατικού Δικτύου. Η έλευση Εκείνου αποκατέστησε τον ψυχικοπνευματικό δεσμό και την αμφίδρομη επιρροή, οι διάνοιες τους συνδυασμένες μεγιστοποιούσαν τις δυνατότητες τους. Τώρα Εκείνος ήθελε να αποκαταστήσει, ή να εκκινήσει εκ νέου, το «συναισθηματικοσεξουαλικό προτσές» μεταξύ τους. Εκείνη τον κοίταξε στα μάτια και του είπε «Όντως για εμένα μιλούσε ο μύθος και εγώ ως Cyborg Goddess θα γράψω το επιμύθιο». Πίνακας: punk pig της raquel gralheiro
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|