της Simone de Trier φωτογραφία: Henri Cartier-Bresson «Νιώθω κουρασμένη πόλη», ήταν το μήνυμα που της έστειλε η Μικρή. Εκείνη το κοίταξε μια, δυο φορές και έβαλε τα γέλια, ο κορέκτορας κατάφερε να γενικεύσει το συναίσθημα. Ήταν και οι δυο πολύ κουρασμένες, τόσο Εκείνη όσο και η Μικρή, είχαν περάσει δύσκολες στιγμές, παράλληλα, μαζί και η καθεμιά χώρια. Χωρισμοί, πολιτικά και επαγγελματικά αδιέξοδα και κόπωση, αφόρητη κόπωση. Λες και οι ώμοι τους είχαν σηκώσει τα βάσανα του κόσμου όλου, λες και τα σήκωναν ακόμη. Υπήρχαν βράδια που το βάρος έφευγε από τους ώμους, πήγαινε στο στήθος, όχι ακριβώς στην καρδιά μάλλον ήταν στην ψυχή. Γιατί, όπως συνήθιζε να λέει Εκείνη «έχω ψυχή, μαύρη μεν, ψυχή δε». Η Μικρή γύρω στα είκοσι, στην ηλικία όπου κάθε έρωτας είναι αιώνιος και κάθε χωρισμός φρικτός θάνατος, Εκείνη στα σαράντα, στην ηλικία που κάθε έρωτας φαίνεται ανέφικτος και κάθε χωρισμός αναπόφευκτος. Η Μικρή ξεκινάει τώρα την καριέρα της κι όπως κάθε μέλος της genZ που σέβεται την εαυτή της δεν έχει κανένα όνειρο, γιατί όλα έχουν καταποντιστεί. Εκείνη κάνει στροφή στην καριέρα της -ακούγεται σαν άρθρο αυτοβοήθειας- κι όπως κάθε μέλος της genX έχει δει τα όνειρα της να κάνουν ελεύθερη πτώση και να τσακίζονται. Πολιτικά άστεγες αμφότερες, κατ’ επιλογή, έστω κι αν η Μικρή δεν έχει αποδεχτεί ακόμη την επιλογή της. Όχι ανενεργές, άστεγες κι αυτό ενδεχομένως να έχει επιφέρει το βαρύτερο πλήγμα και να αποτελεί το βαθύτερο τραύμα. Ανταλλάζουν μηνύματα, τηλεφωνήματα, επισκέψεις. Πίνουν ζεστές μπύρες σε άθλιες στοές και εναλλασσόνται στο ρόλο της εμψυχώτριας.
Εκείνη σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε έξω από το παράθυρο, το φεγγάρι είχε ανατείλει πάνω από τον Υμηττό, άρχισε να μονολογεί. Αναρωτιόμασταν “τις πταίει” και προφανώς ως υλίστριες, που δεν πιστεύουμε στην ειμαρμένη, καταλήγαμε ότι φταίμε εμείς. Μέχρι σήμερα, μέχρι εκείνο το μήνυμα της Μικρής, όπου διαμεσολαβημένο από τον αυτόματο διορθωτή, τελικά ήταν πιο βαθύ και πιο κοντά στην αλήθεια, «κουρασμένη πόλη». Αυτή ήταν η απάντηση, ζούμε σε μια κουρασμένη πόλη, η Μητρόπολη ήταν εξαντλημένη κι εμείς ζωντανές νεκρές την περιδιαβαίνουμε. Αυτή ήταν και η λύση, να ξυπνήσουμε τη Μητρόπολη για να αναστηθούμε κι εμείς. Η ευτυχία βρίσκεται στο να περπατάς σε μια πόλη που δεν κοιμάται και δεν κουράζεται, ποτέ. Οπότε, Εκείνη το πήρε απόφαση έβαλε κόκκινο κραγιόν και πήρε τηλέφωνο τη Μικρή για να βγουν ξανά το δρόμο. Εκείνες θα επαναοικειοποιηθούν την (Μητρό)πόλη τους, εκείνες θα το κάνουν για όλ@ τους.
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|