by Ελένη Ηλέκτρα Σακάι Συνήθως, γράφω τις σκέψεις μου στα Αγγλικά. Από πολύ μικρή δυσκολευόμουν να σκέφτομαι σε πολλές γλώσσες. Ηταν πολύπλοκο για μένα να είμαι πολλές γλώσσες. Σήμερα είμαι Ελληνικά. Σήμερα δεν σκέφτομαι στα Αγγλικά γι’ αυτό και είμαι πολύ σιωπηλή στο γραφείο. Τι να τους πω άλλωστε; Γαμώ τα πρέκια και τον καπιταλισμό σας; Ή μήπως- μου αρέσει να τον τρώω ωμό το σολωμό; Και κάπως έτσι γελάω μόνη μου. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο σκέφτομαι Αγγλικά, εργάζομαι στα Αγγλικά, επικοινωνώ στα Αγγλικά, φλερτάρω στα Αγγλικά, εκφράζομαι, αγαπώ, τρώω, συγκατοικώ, χορεύω, πονάω.
Είναι δύσκολο να αγαπάς και να πονάς σε μια γλώσσα ξένη. Σε μια γλώσσα που οι γονείς σου δεν ξέρουν και δεν κατανοούν. Σε μια γλώσσα που σκέφτομαι και η σκέψη πρέπει να γίνει συναίσθημα. Σε μια γλώσσα άλλη. Γι’ αυτό και αποφεύγω να γράφω στα Ελληνικά. Γιατί έχω ξεχάσει να πονάω στα Ελληνικά. Το κυνήγι της ευτυχίας τον τελευταίο χρόνο γίνεται στα Αγγλικά. Και, γιατί όχι, όταν αυτή είναι η γλώσσα της επιβίωσης. Και αν τελικά το κυνήγι της ευτυχίας καταλήγει να γίνεται ένα παιχνίδι επιβίωσης, μπορούμε να ονομάσουμε το αποτέλεσμα αυτού ευτυχία, ή θα πρέπει να το βαφτίσουμε σκέτο κυνήγι; Ίσως όταν τελικά ο στόχος μας είναι η ευτυχία ή η ολοκλήρωση, τα εμπόδια που συναντάμε και η γλώσσα που βιώνουμε τις δυσκολίες στο κυνήγι αυτό, μας δίνουν τη ζωή που καταλήγουμε να ζούμε. Και καμιά φορά, κυνηγώντας αυτή την ιδέα της ευτυχίας, που πλάσαμε για τον εαυτό μας απο τα ερεθίσματα που μας δόθηκαν, όντας τα λάθη μας και κουβαλώντας τα αποτελέσματά τους, χάνουμε πολλές φορές τον εαυτό μας και ξεχνάμε να ζούμε και να είμαστε ευτυχισμένοι. Ίσως τελικά το γεγονός ότι έχω ξεχάσει να πονάω στα Ελληνικά, μου έμαθε να είμαι ένας εξωτερικός παρατηρητής των συναισθημάτων μου. Να τα βλέπω σαν μια ασπρόμαυρη ταινία να ξετυλίγονται μπροστά μου και εγώ να είμαι απλώς ένας ακόμη αυστηρός κριτής στην ιστορία του τι είναι τελικά αυτό που ερεθίζει τον θυμό, τον έρωτα, την καύλα, την αγάπη, τον πόνο, την απογοήτευση. Ίσως από την άλλη να κυνηγάμε μια ευτυχία που αποδομείται από το πόσο βαρύτητα δίνουμε στα συναισθήματα μας και αν τελικά αυτά είναι αυτό που μας επιτρέπει ή μας εμποδίζει να είμαστε ευτυχισμένοι. Ο μόνος τρόπος να το μάθουμε είναι να εκτιμούμε εκείνες τις σκοτεινές στιγμές που κοιτάμε τον Εαυτό στον καθρέφτη και αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που τελικά όταν όλα καταρρέουν γύρω μας, μας δίνει αυτή την μικρή φλόγα στο στομάχι να συνεχίζουμε. Ακόμη και αν πονάμε, αγαπάμε, ερωτευόμαστε ή φοβόμαστε σε μια γλώσσα ξένη. Ακόμη και αν πολλές φορές χάνουμε τον εαυτό μας ανάμεσα σε συναισθήματα, σκέψεις και γλώσσες.
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|