από την Ελένη Ηλέκτρα Σακάι Σε 10ωρη πτήση για Αμερική. Ποτέ δεν επιθυμούσα ιδιαίτερα να επισκεπτώ το κράτος αυτό. Πάντα αισθανόμουν πώς η κοινωνική σαπίλα της χώρας αυτής συνεχίζει και τρέφει εσωτερικά κάθε ον που προσπαθεί να επιβιώσει μεταξύ της εκτεταμένης χρήσης προπαγάνδας και πλαστικών χειλιών. Δε θέλω να γράψω ένα πολιτικά χρωματισμένο κείμενο. Ευτυχώς που ταλαιπωρηθήκαμε τόσο πολύ ηθικά και κοινωνικά που υπάρχουν τόσα πολλά τέτοια άρθρα. Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο και προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τα συναισθήματά μου, σκέφτομαι το τραγούδι των Midnight Oil. Ξέρετε ποιο λέω, αυτό που μιλάει σε τι κόσμο θα αφήσουμε τα παιδία μας και τελικά ο κόσμος καίγεται και εμείς συνεχίζουμε να χορεύουμε. Ο χορός αυτός δεν είναι απαραίτητα οργανωμένος, όπως ένα οργανωμένο έγκλημα ή μια τρομοκρατική επίθεση ή το να ανοίξεις ένα ζαχαροπλαστείο. Ο χορός αυτός είναι ακανόνιστος και ασυγχρόνιστος. Τόσο πολύ που πολλές φορές δεν είναι καν δική μας επιλογή να βρισκόμαστε μέσα σε αυτόν, πολλές φορές τον ξεκινάμε για συγκεκριμένο σκοπό και καταλήγει κάπως αλλιώς, άλλες φορές είναι ακριβώς όπως τον θέλουμε και άλλες είναι απλώς όπως ακριβώς τον αισθανόμαστε. Αν τελικά όμως, ο τρόπος που χορεύουμε αυτή τη ζωή ή σε αυτή τη ζωή ( δεν έχω καταλήξει ακόμη στη σωστή προσέγγιση και δε νομίζω να θέλω να καταλήξω), επηρεάζει κατ΄ επέκταση τον τρόπο και την ταχύτητα που ο κόσμος καίγεται, πώς ξέρουμε αν ο τρόπος που χορεύουμε είναι ο σωστός; Η κολλητή μου η Άννα θα μου πει ότι ο χορός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το συναίσθημα, η δασκάλα μου στο σύγχρονο θα μου πει ότι ο χορός είναι ρυθμός και μαθηματικά, ο φίλος μου θα πει ότι ο χορός εκφράζεται τις περισσότερες φορές πιο εύκολα αν έχεις πιει κάνα δυο ποτηράκια παραπάνω και η μάνα θα μου πει να μην το κάψω γιατί μετά θα πονάει η μέση μου. Μπορεί τότε ο χορός με παραμέτρους και προυποθέσεις να είναι αυθεντικός ώστε να επηρεάζει την καύση του κόσμου; Ίσως, το γεγονός της ύπαρξης αυτών των έκφυλων εκφάνσεων του χορού να είναι και αυτό που θα μας αποτρέψει από την μαζική και πλαναρισμένη καταστροφή του. Κάποιος χορεύει με συναίσθημα, κάποιος με ρυθμό και βήματα, κάποιος με δυο ποτάκια παραπάνω, κάποιος με σύστημα και μεθοδικότητα, κάποιος επιλέγει να χορεύει με πόνο ή με μίσος, κάποιος με απώλεια ή και αδιαφορία. Και τελικά ο συνδυασμός όλων καταλήγει στο αποτέλεσμα που ονομάζουμε «κόσμος». Αν μπορούσαμε να αλλάξουμε τον τρόπο που κάποιος χορεύει, θα μπορούσαμε άραγε να επηρεάσουμε και τον «κόσμο»; Και αν τελικά η αυθεντικότητα που χορεύει κάποιος είναι αυτό που διαμορφώνει τον «κόσμο» θέλουμε πραγματικά να τον αλλάξουμε ορίζοντας τελικά το τι πρέπει να κάνει κάποιος και πως πρέπει να χορεύει; Θα μπορούσα εδώ να πω τη δική μου άποψη, αλλά κανένας δεν νοιάζεται για την άποψη κανενός- ίσως μόνο μετά το 3-4 ποτήρι κρασί. Άραγε, τα σύννεφα χορεύουν;
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Categories
All
|