της Χριστίνας ΜανωλακάκηΑν υποθέσουμε πώς έχεις πέντε- έξι λεπτά να γράψεις κάτι, σημαντικό για κάποιον λόγο, ή μάλλον ένα ασήμαντο κείμενο, για κάτι σημαντικό και μάλιστα είχες να το γράψεις στο πόδι, νομίζω, πώς σε μία τέτοια περίπτωση, θα έδινες ιδιαίτερη προσοχή στις λέξεις σου. Ίσως να κατέληγε αξιολύπητα μικρό το κείμενο σου, ενώ θα κατέπνιγες την παρόρμηση σου να σκιτσάρεις στην άκρη του χαρτιού. Για το άγχος θα έμενες στο να κουνάς νευρικά το στυλό σου και Θα κατέφευγες διαρκώς σε κλισέ. Θα έπρεπε όμως, να κάτσεις να δεις πως να κάνεις το κείμενο να δουλέψει, ώστε να δουλέψεις κι εσύ. Εγώ δε χρειάζεται να το υποθέσω. Κάπως έτσι εξελίχθηκε η μέρα μου. Αντί συνέντευξης η φάση κατέληξε σε μαζική συμπλήρωση άχαρων φυλλαδίων. Ολιγόλεπτη διαδικάσια μας είπανε. Δε χρειάζεται άγχος, μας είπανε, να απαντήσουμε αυθόρμητα, μας είπανε. Και κοιτάζω τις ερωτήσεις σα χαμένη. σκατά - σκατά - σκατά. Πέντε λεπτά χαράμισες θα μου πεις. Πέντε εδώ, πέντε εκεί. Η αναμονή στα μέσα. Τα πήγαινε- έλα. Η αναζήτηση στους διαδικτυακούς χάρτες. Το στρώσιμο των ρούχων. Η εκτύπωση ενός βιογραφικού που έχεις γράψει και ξαναγράψει. Μόνο δύο θα προχωρήσουν στην επόμενη φάση επιλογής υποψηφίου... ούτε σε ριάλιτι. Ίσως για αυτό δεν μπορώ να το πάρω στα σοβάρα και όλο αποσυντονίζομαι. Ίσως πάλι επειδή έχει επιτέλους καλό καιρό. Ίσως γιατί τελειώνουν τα λεφτά μου. Δεν ξέρω. Μου έρχονται άσχετες εικόνες. Οι φωνές το πρωί στο μετρό, η μυρωδιά του καφέ φίλτρου - φουντούκι, η αμήχανη απάντηση στον σερβιτόρο, που στο «καλή όρεξη», είπα μηχανικά «επίσης», το αμάξι στη λεωφόρο Καβάλας που τρέχοντας έπαιζε Μητροπάνο στη διαπασών, κι αυτός, που κουνούσε τη μηχανή του σα να χορεύαμε. Εγώ, αυτός και η μηχανή του. Η πλάτη του. Και να που ξέφυγα και πρέπει να ε.πανέλθω Ερώτηση νο5 : Τι έχεις να προσφέρεις στην εταιρεία ; Άλλοτε γεμίζω άνετα σελίδες ολόκληρες. Όταν χιόνισε έκατσα και έγραψα μία ιστορία μυστηρίου κάμποσων σελίδων στο τσακ μπαμ. Εντάξει δεν ήταν και κανά αριστούργημα, αλλά την πλάκα μου την έκανα. Ενώ εδώ οι παλάμες μου έχουν αρχίσει να ιδρώνουν. Κολλάει η λέξη φερεγγυότητα εδώ ; ή τη λέμε μόνο όταν είναι να μιλήσουμε για κανά οφειλέτη; Θα βάλω "άξια εμπιστοσύνης" καλύτερα - "αξιόπιστη" - ακόμα καλύτερα. Την πρώτη φορά που βγήκαμε είχα πιεί πολύ κρασί για να ηρεμήσω. Δεν έμαθα ποτέ αν αυτές οι γυναίκες που κάθισαν μαζί μας, η μία, στα τριάντα, σαράντα της, δικηγόρος και η άλλη που πρέπει να ήταν στην ηλικία μου, και ήταν λέει αεροσυνοδός ή τέλος πάντων έκανε εκπαίδευση για να γίνει, και μου ανέφερε τα ταξίδια που ήθελε να κάνει με το αγόρι της «με το αγόρι μου», έτσι το είχε πει, αλλά ειλικρινά, δε μου άρεσε αυτή η έκφραση ποτέ μου, μόνο που δεν μπορούσα να αποβάλω την αίσθηση, δε ρώτησα ποτέ για να μάθω, αν αυτές οι δύο όντως γαμιότανε. Δεν έχει σημασία τώρα. Ούτε τότε είχε βέβαια. Σβήνω άτσαλα την απάντηση μου, Πάμε πάλι. Τι έχεις να προσφέρεις στην εταιρεία ; Τον ζεστό αέρα όσο είναι ακίνητη η μηχανή. Από το ένα πόδι, το βάρος της μηχανής στο άλλο. Και είχες μουρμουρίσει: «Μητσάρας». Σε είχα σφίξει πιο γερά τότε, πλησιάζαμε ήδη σπίτι σου. Εκεί θα ακούγαμε μάλλον Dead Moon, Clash, Gun Club, ή Death. Και είχα ακούσει Clash και Death πριν από εσένα. Το δεύτερο σου είχε κάνει εντύπωση. Είχες γουρλώσει τα μάτια και είχες κουνήσει το κεφάλι στο ρυθμό της μουσικής. Πάντα τόσο εκφραστικός. Τα αδέρφια από το Ντιτρόιτ. Ένα πανκ πριν το πανκ, έτσι διάβασα σε ένα άρθρο τέλος πάντων. Τι έχεις να προσφέρεις στην εταιρεία ; Ένα κωλοδάχτυλο! Αλλά δεν το νιώθω. Περισσότερο μου ταιριάζει μία βαθιά θεατρική υπόκλιση. Και μία σιωπηλή αποχώρηση. Η εικόνα σου να σηκώνεσαι από τον καναπέ. Κατευθείαν προς το ψυγείο για νερό. Να κάνεις χιαστί βήματα και να σιγοτραγουδάς - ένας ιδιότυπος χορός, σαν ολοκλήρωση ενός τελετουργικού. Το σεξ έληγε με την ερώτηση : "εσύ όλα καλά ;" Όλα καλά. We must have come to a secret understanding, καταλήγουν οι Magazine, στο Shot By Both Sides. Και η ενόχληση που δε λέει να φύγει. «Η μικρή είναι τρελαμένη μαζί μου». Αν με ρωτούσες θα σου έλεγα - σε βλέπω σαν πίνακα του Πόλοκ. Αυτό. Και για να είμαι ειλικρινής, απορώ πως δεν ασχολείται περισσότερος κόσμος με την πάρτι σου. Συναρπαστικός. Αυτή είναι η λέξη... Σε θεωρώ συναρπαστικό. Αλλά τρελαμένη δεν ήμουν. Τι έχεις να προσφέρεις στην εταιρεία ; Σκόρπιες σκέψεις φίλε, τίποτα άλλο. Τι έχεις να προσφέρεις στην εταιρεία; Τις άδειες μου τσέπες. Τι έχεις να προσφέρεις στην εταιρεία ; Αν έγραφα: «τί έχει να προσφέρει η εταιρεία σε μένα;», λες να το εκτιμούσαν; Γαμώ – γαμώ. Καθαρή σκέψη, ομαδικότητα, σκληρή δουλειά. Πάντα μου άρεσαν τα ασύνδετα σχήματα (και οι παρενθέσεις). Γιατί απάντησα «επίσης» στον τυπά χθες ; Ο Όργουελ θα έδινε φιλοδώρημα στην Αθήνα του σήμερα; Τί διάβαζε η κοπέλα στο μετρό; Ήταν ένα του Ζολά, αλλά ποιό; Γιατί τόση χαρτούρα για μία κωλό-θέση; Ποιος σκατά έχει συντάξει αυτή τη μαλακία; Τι έχεις να προσφέρεις στην εταιρεία μας; Να, αυτό θα γράψω, ορίστε τι έχω να προσφέρω: «Ουσιαστική κριτική στις μαλακίες σας. Να και μία δωρεάν συμβουλή : απολύστε τον HR σας.» Υπόκλιση – Τέλος Jackson Pollock - Male and Female
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|