by Νίκος Παπαρίδης -Καλησπέρα. -Δεν έχω όρεξη. Ξεκουμπίσου. -Ωωωω έλα τώρα μην με αποπαίρνεις. Να σε βοηθήσω θέλω.
-Δεν με βοηθάς ποτέ. Εξαφανίσου είπα. -Πάντα σε βοηθάω και το ξέρεις. Έλα. Πες μου. -Σου είπα να φύγεις. Τι δεν καταλαβαίνεις; Θέλω να μείνω μόνος μου. Δεν θέλω να ακούω κανέναν. Σας σιχαίνομαι. -Μα ήδη είσαι μόνος. Άκου καλέ μου, μπορείς να είσαι σκληρός και κακός μαζί μου, αλλά κατά βάθος ξέρω ότι με συμπαθείς. Και εγώ σε συμπαθώ. Δεν καταλαβαίνω γιατί προσπαθείς να με αποφύγεις. -Γιατί δεν είμαι καλά ρε! Γιατί μου φταίνε όλοι και όλα. Γιατί δεν μπορώ να βγω και σπάσω κάποιον στο ξύλο. -Νεύρα, νεύρα, νεύρα. Αμάν πια! Δεν κουράστηκες; -Κουράστηκα. Τι θες να κάνω όμως; -Πλύσου. Βάλε τα καλά σου. Βγες έξω για καμιά μπύρα. -Έλα τώρα...Μπορείς να μου πεις και κάτι καλύτερο. -Όχι. Αυτό θα κάνεις. Γνώρισε καμία! -Δεν θέλω. -Φυσικά και θέλεις. -Όχι δεν θέλω. Έχω βαρεθεί την απογοήτευση. Το κυνήγι, την προσπάθεια να δείχνω αυτό που δεν είμαι, το να μην λέω αυτά που θέλω να πω, τον φόβο του τι θα πουν οι άλλοι, το να μη… -Έλα σκάσε μωρέ κλαψιάρη! Από πότε σταμάτησες εσύ να πιστεύεις στον έρωτα; -Δεν ξέρω. Πιστεύω ότι υπάρχει. -Άρα; -Αυτό που ξέρω είναι ότι ο έρωτας είναι για τον πούτσο. Και μου προκαλεί σφίξιμο στο στομάχι, ζαλάδα, ανασφάλεια και θλίψη. Έχω βαρεθεί αυτό το σκηνικό. -Ποιο σκηνικό ρε συ; Ποια ήταν η τελευταία φορά που ερωτεύτηκες; -Ούτε που θυμάμαι. -Θυμάσαι. Με λεπτομέρειες. -Εντάξει. Θυμάμαι. Θυμάμαι τα πάντα. Μπορώ να σου πω τα πάντα. Γιατί, πώς, πού και πότε. Αλλά τι σημασία έχει; Τι έμεινε; Τίποτα. -Κατερίνα. -Σκάσε. -Όχι δεν σκάω. -Ναι θα σκάσεις. Η Κατερίνα πάει. -Ναι αλλά δεν σε πλήγωσε. -Φυσικά και με πλήγωσε. Περισσότερο από όλες. -Γιατί σε πλήγωσε; Ήταν εντάξει μαζί σου. -Η γαμημένη σιωπή. Αυτό με πλήγωσε. Το κενό. Αυτό με πλήγωσε. -Οπότε; -Οπότε τι; Τι θες και με ρωτάς; Επιλέγω να μην τολμάω. Επιλέγω να μην λέω ότι είμαι ερωτευμένος. Επιλέγω να σκάω και να χαζεύω πιο ευτυχισμένες και ολοκληρωμένες ζωές. -Γιατί δεν τολμάς; -Γιατί νιώθω άσχημος. Γιατί τίποτα δεν επιβεβαιώνει την αξία μου. -Χέσε με ρε εγωίσταρε. Καλά κάνουν και δεν επιβεβαιώνουν την αξία σου. Δεν γίνεται να το ζητάς από κανέναν αυτό. Και κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να στην επιβεβαιώνει. Ναι. Είσαι άσχημος. Τι κάνεις για αυτό; -Πίνω κόκα κόλες και καπνίζω. -Τράβα στο γυμναστήριο. Γίνε καλύτερος. -Γιατί; Για ποιον; -Για σένα. -Μα δεν θέλω να γίνω καλύτερος για εμένα. Δεν μπορώ να γίνω καλύτερος για τον εαυτό μου γιατί δεν το αξίζω. Κάθε μέρα πηγαίνω στο στρατόπεδο και νιώθω χειρότερα. -Γιατί; -Γιατί βλέπω και ζω με ανθρώπους που δεν ξέρω. Και ενώ οι περισσότεροι είναι μαλάκες, κάποιοι είναι καλύτεροι από εμένα. Είναι ετοιμόλογοι, έχουν πλάκα, είναι πιο έξυπνοι, πιο μορφωμένοι, πιο γυμνασμένοι, πιο δουλευταράδες. -Και εσύ; -Εγώ σέρνομαι από την μια πόρτα στην άλλη και προσπαθώ όσο καλύτερα μπορώ να πιάσω μια σοβαρή συζήτηση για να φανώ λίγο πιο έξυπνος από αυτό που με θεωρούν και να με εκτιμήσουν λίγο παραπάνω. Και όλα αυτά γιατί; Για να νιώσω καλύτερα; Αφού δεν νιώθω. -Χέσε το στρατό. Εσύ ο ίδιος πρέπει να βρεις την αξία σου. -Πώς; -Δεν ξέρω. Ψάξε. -Τι να ψάξω ρε; -Τα πάντα. Τι σκατά; Τόσο πολύ μισείς την ζωή σου; Τόσο πολύ μισείς αυτούς που ενδιαφέρονται για εσένα; -Όχι. Μακάρι να μισούσα τους πάντες και τα πάντα. Μακάρι να μισούσα την Κατερίνα, μακάρι να μισούσα την Αθήνα, την Κέρκυρα, τους γονείς μου και την παρέα μου. Μακάρι να μισούσα εσένα, όσες ερωτεύτηκα και με πλήγωσαν. Θα ήμουν μια χαρά εγώ, η ησυχία μου, οι κόκα κόλες, τα τσιγάρα μου και τα σουβλάκια μου. Αλλά τελικά όσο και να θέλω και να προσπαθώ να μισήσω δεν τα καταφέρνω . -Και τι κάνεις; -Αγαπάω. Πάρα πολύ. Με όλη μου την καρδιά. -Και δεν χαίρεσαι που αγαπάς; -Ναι. -Αυτό μόνο; Ένα απλό ναι; -Ναι. Γιατί δεν μου φτάνει απλή αγάπη. Μην με λες εγωιστή. Οι άνθρωποι είναι εγωιστές και μαλάκες. Θέλω έρωτα. Θέλω ένταση για να διώξω τα σκατά που νιώθω και που όταν είμαι μόνος μου δεν μπορώ να βγάλω. Θέλω αγκαλιές, φιλιά και γαμημένη βροχή. -Προς το παρόν πάρε μόνο βροχή. -Ναι. Χαχαχα
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
|